I wanna be yours.

Part 30.

«Ρε μαμα! Σου είπα να ντύσεις την Νεφέλη! Γιατί όλοι με γράφουν σε αυτό το σπίτι;»,φωναζω,σχεδόν σαστισμένη. Θα αργήσω στον ίδιο μου τον γάμο.
«Αστον να περιμένει και λίγο! Δεν θα πάθει τίποτα!»,λεει ο Max,γελώντας καθώς μπαίνει στο δωμάτιο.
«Max,δεν είναι ώρα για πλάκες! Βοήθησε με να ντυσω την μικρη!». Μιλάω γρήγορα,βιαστικά και μαλλον,τα όσα λεω μοιάζουν με παραλήρημα αντί για σύνολο λεξεων που βγάζουν κάποιο νόημα.
«Θα την ντυσω εγω,εσυ πήγαινε να τελειώσεις με το μακιγιάζ και τα μαλλιά σου»,λέει τρυφερά και του χαμογελάω.
«Και μάζεψε την μαμα από τον μπουφέ! Θα σκάσει!»,συνεχιζει και ξεσπάμε σε γέλια. Θεώρησα σωστό,το να υπάρχουν μερικά κεράσματα για τις παρανυφες,και όσους θα μπαινο-έβγαιναν σήμερα στο σπίτι. Όμως η μαμα μου,έχει αλλά σχέδια!

Σήμερα,θα με συνοδεύσει ο Max,καθώς ο πατέρας μου,αρνήθηκε να παρευρεθεί στην τελετή. Κοιτάζω,για τελευταία φορά τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Το φόρεμα μου είναι,σχετικά κοντό,και δαντέλα το διακοσμεί σε όλο το μήκος και το φάρδος του. Ταιριάζω καλύτερα την τιάρα στα μαλλιά μου,και παρατηρώ τις μπούκλες που σχηματίζονται. Είναι ακριβώς όπως το είχα ονειρευτεί!
Βλέπω,μέσα από τον καθρέφτη,τη μαμα μου,να με κοιτάζει,γεμάτη χαρά και ικανοποίηση. Ένα δακρυ κυλά στο πρόσωπο της,και βιάζεται να το σκουπίσει πρώτου το καταλάβω,η καταστρέψει το μακιγιάζ της.
«Είσαι πανέμορφη»,αναφωνεί και με πλησιάζει.
«Σε ευχαριστώ μαμα. Σε ευχαριστώ για όλα»,της λεω,και μου χαμογελάει. Αν δεν ήταν εκείνη,σήμερα,δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι! Θα με είχε απορροφήσει η τοξικότητα και το μίσος που τρέφει ο πατέρας μου για τους ανθρώπους,και κυρίως για τα παιδιά του!

«Ήρθε η ώρα να φυγουμε!»,ακουγεται η φωνή της Kelly, καθώς μπαίνει στο δωμάτιο. Η σχεδόν τριών μηνών κοιλιτσα της,έχει αρχίσει να φαίνεται,και στο μυαλό μου,έρχονται οι μνήμες,από την δικιά μου εγκυμοσύνη! Με το ζόρι,διέκρινες πως είμαι έγκυος! Τουλάχιστον τους πρώτους μήνες.
«Ο Max σε περιμένει στο αυτοκίνητο! Εγω θα έρθω με τη μητέρα σου και την Νεφελη!»μου λέει χαμογελώντας και της γνέφω καταφατικά.

[...]
Ο αδερφός μου,μου κραταει την πόρτα του αυτοκίνητο του,και τείνει το άλλο του χέρι ώστε να με βοηθήσει να βγω,από την πανέμορφη Aston Martin του. Ταιριάζω το φόρεμα μου,και έπειτα περνάω το χέρι μου στο μπρατσο του,και περπατάω δίπλα του. Μπαίνοντας στον στολισμένο χώρο,με τα άσπρα χρυσάνθεμα και τα πανέμορφα άσπρα και ροζ τριαντάφυλλα,το βλέμμα μου πλανιέται στον χώρο. Αντικρίζω αρκετές γνώριμες φυσιογνωμίες οι οποίες έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους σε εμένα!  Ο Pierre με τον Daniel μου χαμογελούν, ο Carlos και η Freya περιμένουν με ανυπομονησία να μας προσφέρουν τα δαχτυλίδια,και ο Charles σχεδόν,κλαιει. Με κοιτάζει στα μάτια,και έπειτα κοιτάζει την μητέρα μου,όπου στα χέρια της,κραταει την μικρη.
Φοράει ένα σκούρο μπλε,κοστούμι,με κάποιες ακόμη πιο σκούρες λεπτομέρειες. Η διαδρομή,μέχρι να σταθώ δίπλα του,φαντάζει αιώνια.
«Το καλό που σου θέλω να την προσεχεις»,λέει,υποτίθεται,άγρια ο Max,και ο Charles αφού γελάει τον διαβεβαιώνει πως πλέον,είμαι ασφαλής.

Όταν φτάνει η στιγμή για τους όρκους μας,νιώθω πως ήρθε η στιγμή που με τόσο άγχος έκανα πρόβα,τον τελευταίο καιρό.
«Σήμερα, λέω «ναι»,σήμερα λεω πως θα «το κάνω». Θα σε παντρευτώ. Θα πιάσω το χέρι σου στο δικό μου και θα σταθώ στο πλευρό σου σε καλές και κακές στιγμές. Είσαι όλα όσα ήθελα ποτέ, και ανυπομονώ να δω την πραγματικότητα που θα δημιουργήσουμε μαζί. Σε λατρεύω με όλη μου την καρδιά και με ένα πάθος που μπορεί να μεταδοθεί μόνο με φιλιά, βλέμματα και χρόνια περιπέτειας δίπλα σου»,τον ακούω να λέει. Η φωνή του,ηχεί στα αυτιά μου σαν μελωδία. Προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου,και να πω,όσα έκρινα,πως σήμερα,πρέπει να ακουστούν από την δικιά μου πλευρά. Μου φοράει προσεχτικά το δαχτυλίδι,και τα μάτια μας κλειδώνουν.
«Υπόσχομαι ότι πάντα θα σε υποστηρίζω, θα σε ενθαρρύνω και θα σε λατρεύω. Στα καλά και στα άσχημα, σε αρρώστια και υγεία, πλουσιότερο ή χειρότερο, θα είμαι δίπλα σου όσο ζούμε και οι δύο. Σήμερα και κάθε μέρα είσαι ο ένας και μοναδικός μου. Με ώθησες να βελτιωθώ. Με έκανες να πιστέψω στον εαυτό μου και να γίνω ο άνθρωπος που είμαι τώρα. Ξέρω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα στην αγκαλιά σου και στο πλευρό σου. Πρόσφερέ μου την καθημερινότητά σου και θα σου δώσω την αγάπη μου για να τα κάνεις όλα καλύτερα»,
Του δίνεται η «άδεια»,να με φιλήσει και το κάνει. Αυτή τη φορά,το φιλί μας,δεν θυμίζει κανένα από τα προηγούμενα. Αυτή τη στιγμή,το φιλί μας,είναι ήρεμο,γαλήνιο. Γνωρίζουμε και οι δυο,πως το μέλλον μας,ανοίγεται μπροστά μας. Πως η αγάπη μας,από εδώ και στο εξής μόνο θα μεγαλωνει!
Παλέψαμε,πληγωθηκαμε,ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον,από την αρχή,ξανά και ξανά.  
     Και ίσως ήρθε η στιγμή να διαφωνήσω,στο ότι,η αγάπη πρέπει να βρίσκεται μόνο στα βιβλία,γιατί μόνο εκεί μπορεί να επιβιώσει και να ανθίσει. Η αγάπη,ο ερωτας,βρίσκονται αυτή τη στιγμή απέναντι μου,και ακούν στο όνομα Charles. Η αγάπη,ο ερωτας,είναι όσα μας βοήθησαν να ζήσουμε,και ίσως αυτά που θα μας σκοτώσουν στο μέλλον.

Τέλος.

Λοιπόν,λοιπόν,λοιπόν...η στιγμή που δεν περίμενα ποτε πως θα φτάσει,έφτασε! Σας αποχαιρετώ από αυτό το βιβλίο,και εύχομαι να σας συναντήσω και σε κάποιο από τα υπόλοιπα που σίγουρα θα δημιουργήσω. Ελπίζω να σας άρεσε! Ήταν μια περίεργη περιπέτεια για εμένα όλο αυτό. Με καλές στιγμές,στιγμές που δεν ήθελα καν να γράψω και στιγμές που ανυπομονούσα να σας δείξω τι έχω μέσα στο μυαλό μου!
Πραγματικά σας ευχαριστώ,γιατί χωρίς εσάς,δεν θα είχα φτάσει μέχρι εδώ. Για εμένα σημαίνει πολλά η στήριξη σας!
Αφηστε,ένα τελευταίο σχόλιο και ένα αστεράκι,σε αυτό το βιβλίο!
Φιλάκια πολλά! ❤️