I wanna be yours.

Part 21.

Ερωτας. Μια λέξη που μέσα της κρύβει τόσα πολλά. Ένα συναίσθημα,μια πράξη,μια συνήθεια. Όταν ακούω αυτή την λέξη,το μυαλό μου τρέχει στην πρώτη στιγμή που κοίταξα μέσα στα μάτια του. Στην πρώτη στιγμή που έπλασα όνειρα μαζί του. Και μετά,πηγαίνει λίγο παρακάτω,στο πρώτο μας φιλί,το βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του,η στην πρώτη φορά που μου είπε πως με αγαπάει,στην πρώτη φορά που με άγγιξε όπως δεν με είχε αγγίξει κανένας. Κάθε φορά που με κρατα στα χέρια του,νιώθω πάλι σαν μικρό παιδι. Νιώθω ασφάλεια. Νιώθω πως εγω και εκείνος,είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Πως όλα τα βιβλία,τα τραγούδια,τα έργα τέχνης,έχουν δημιουργηθεί για εμάς,για να εκφράσουν τα όσα νιώθουμε,τα όσα βιώνουμε. Γιατί ο κόσμος,θα ηταν άχρωμος,ουδέτερος,ανιαρος χωρίς εκείνον. Χωρίς το χαμόγελο του,δεν θα υπήρχε το δικό μου! Και τώρα,τώρα που βρισκόμαστε μια στιγμή πριν το τέλος,κάτι μέσα μου,μου φωνάζει να μην φύγω,να μην τον αφήσω. Θέλω να μείνω δίπλα του,όμως οι συνθήκες,συνεχώς μας χωρίζουν. Ίσως,αυτό να μας δένει περισσότερο,να μας καθιστά πιο δυνατούς όταν είμαστε μαζί!
Φτάνουμε στο τέλος,και εγω φοβάμαι. Φοβάμαι μην τον χάσω. Μην γίνει στάχτη. Φοβάμαι μην μου μείνει μόνο η ανάμνηση της φλόγας του να καίει.
Της φλόγας μας.
Φοβάμαι μήπως δεν τον ξανά αγκαλιάσω ποτε. Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα ξυπνήσω και δεν θα είναι εκεί. Δεν θέλω να έρθει εκείνη η μέρα!
Φοβάμαι πως έρχεται το τέλος.
Και αυτό το τέλος θα είναι το οριστικό μου. Οχι πια έρωτες. Οχι πια πεταλούδες. Ο,τι μου έχει μείνει του το δίνω,και ας το κάνει ο,τι θέλει. Μόνο,θέλω να με κρατήσει σφιχτά,από το χέρι,γιατί φοβάμαι. Δεν θέλω να τον αφήσω. Δεν θέλω να με αφήσει. Φοβάμαι!
Φοβάμαι το ξημέρωμα που θα έρθει χωρίς εκείνον. Ο ήλιος μου,δεν θα ξανά βγει. Θα κρυφτεί δειλά,πίσω από τα σύννεφα και θα μείνει για πάντα,εκεί. Δεν θα υπάρχει πια ζεστασιά μέσα μου. Δεν θα υπάρχει πια φως. Γιατί το φως μου θα έχει φύγει προ πολλού. Γιατί εκείνος θα έχει φύγει προ πολλού.

«Δεν μπορώ να σε αφήσω»,του ψυθίρισα,καθώς του χάϊδευα τα μαλλιά. Είμαστε ώρες,ξαπλωμένοι,στο κρεβάτι. Δυο σώματα ενωμένα,απλά να αναπνέουν,χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Να μιλήσουμε για τον έρωτα; Μας ξέσκισε. Να μιλήσουμε για την αγάπη; Μας κατέστρεψε. Ίσως να μιλήσουμε για την εγκατάλειψη! Αλλά,μας φοβίζει.
«Τότε μην με αφήσεις»,είπε.
«Υποσχεσου μου ότι θα είσαι πάντα εδώ»,αναφώνησα.
«Θα είμαι πάντα εδώ. Το υπόσχομαι». Με κοίταξε στα μάτια,και η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά πιο δυνατά. Διάολε! Αυτά τα μάτια...
«Θέλω να ξεκινήσουμε από την αρχή! Να ερωτευτούμε από την αρχή! Σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα από όλα αυτά Lia! Θέλω να σε νιώσω από την αρχή!»,ειπε μερικές στιγμές μετά. Το χειρότερο πράγμα,είναι να αγαπάς τον άλλον,και να έχουν συμβεί τόσα πολλά,που σας εφθειραν,διέλυσαν τα συναισθήματα τους ενός για τον άλλον και διέγραψαν τις όμορφες στιγμές.
«Θα έκανα τα πάντα,για να νιώσω και πάλι όπως στην αρχή Charles! Τα πάντα!»,του είπα ειλικρινά. Είμαι διατεθημένη να ρισκάρω τα πάντα,ώστε να παραμείνουμε μαζί! Όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα τώρα,η ζωή χωρίς εκείνον,φαντάζει αβάσταχτη.

«Κάθε μέρα που περνούσε τον τελευταίο καιρό,ένιωσα πως ο χρόνος μας λιγοστεύει. Ήρθες,με γέμισες,και αν φύγεις,θα μείνω άδειος,ξανά! Σε χρειάζομαι Ophelia! Σε χρειάζομαι να μείνεις. Μόνο μαζί σου είμαι διατεθημένος να παλέψω για τον έρωτα! Για την αγάπη!»,εκανε μια παύση και ανασηκώθηκε ώστε να με κοιτάει.
«Μην με εγκαταλείψεις»,συνέχισε,η φωνή του ελαφρώς,έσπασε.
«Δεν θα το κάνω! Πλέον,είμαι αποφασισμένη να μείνω δίπλα σου! Θέλω να μείνω δίπλα σου! Οτιδήποτε και αν συμβεί»,είπα,και εκείνος,ένωσε τα χείλη μας.

Το τηλέφωνο μου,ξεκίνησε να χτυπά σαν μανιασμένο. Πρώτα,μερικά μηνύματα το ένα πίσω από το άλλον,και ύστερα μια κλήση από την Freya. Τι διάολο;
«Τι έγινε;»,την ρώτησα,μόλις το σήκωσα.
«Ο Carlos! Ο Carlos μου έκανε πρόταση γάμου! Θα αρραβωνιαστούμε και έπειτα θα-»,ξεκίνησε να μιλάει γρήγορα,και δυσκολευόμουν να την καταλάβω.
«Αρχικά ηρέμησε και πάμε από την αρχή!»,της είπα,και άκουσα τον Charles να γελά.
«Φίλη,παντρεύομαι!»,μου είπε,γεμάτη χαρά! Αυτό και αν είναι σύντομο,όμως,εφόσον το θέλει,και την κάνει να νιώθει τόσο όμορφα,χαίρομαι για εκείνη!
Ο Charles με κοίταξε έκπληκτος,μόλις άκουσε τα όσα είπε η Freya,καθώς πλέον την είχα σε ανοιχτή ακρόαση.

«Είναι το λιγότερο απίστευτο»,αναφώνησε μόλις έκλεισα το τηλέφωνο.
«Αν το θέλουν,γιατί οχι;»,είπα.
«Μην βλέπεις εμάς! Εμείς τα κάναμε χάλια,από όλες τις απόψεις!»,συνεχισα και το ύφος του σοβάρεψε.
«Lia,μετά το παιδί,όλα καταστράφηκαν! Δεν έφταιγες ούτε εσυ,ούτε εγω! Απλά,ψάχναμε τρόπο να βγούμε από την θλίψη και αντί να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον,γίναμε εχθροί!»,αποκριθηκε,αναφερομενος στο πως ήταν η μέρες μας,αφότου βγήκα από το νοσοκομείο. Καυγάδες,ψεύτικα «σ'αγαπω»,και δήθεν φιλια!
«Αλλά στο υπόσχομαι,από εδώ και πέρα όλα θα αλλάξουν!»,συμπληρωσε χαρίζοντας μου ένα φιλί στο μάγουλο.
Πρέπει να αλλάξουν! Πρέπει και οι δυο να προσπαθήσουμε,γιατί δεν ξέρω αν έχω την δύναμη να αγαπήσω άλλον άνθρωπο πέρα από εκείνον! Δεν ξέρω,αν θα μπορέσω να ξανά ρίξω τα τείχη μου και να αφήσω κάποιον άλλον να με αγαπήσει,να με αγγίξει,να δει τα μέρη του μυαλού και της ψυχής μου,που μέχρι και εγω φοβάμαι να εξερευνήσω!
«Σε αγαπαω»,του είπα.
«Και εγω σε αγαπάω πριγκίπισσα»,μου απάντησε. Είχε καιρό να με αποκαλέσει έτσι! Μου είχε λείψει! Μου είχε λείψει η πραγματική σχέση μου μαζί του! Η επικοινωνία μας,τα αμέτρητα φιλία,χάδια,οι αναρίθμητες αγκαλιές και τα αληθινά «σε αγαπώ».

Λοιπόν,λοιπόν,λοιποννν..
Καινούριο παρτ! Η επιθυμία σας,διαταγή μου! Charles ζητήσατε,Charles σας έδωσα! 😁
Ένα πιο συναισθηματικό παρτ σήμερα,γιατί ένιωθα την ανάγκη να γράψω κάτι διαφορετικό. 😊
Ελπίζω να σας άρεσε!
Αστεράκι και σχόλιο,(εάν θέλετε).
Φιλάκια πολλά.❤️