I wanna be yours.

Part 10.

Γαμωτο! Προσπαθώ να φτάσω το κινητό μου που χτυπάει,όμως το χέρι του Charles στην μέση μου δεν μου το επιτρέπει. Τραβιέμαι απότομα με αποτελεσμα να τον ξυπνήσω.
«Πριγκίπισσα»,ψυθίρισε.
Κοίταξα την οθόνη του κινητού μου χωρίς να του απαντήσω. Ο πατέρας μου. Γαμωτο!
«Μην μιλήσεις»,αναφωνησα ψυχρά.
«Ναι»,είπα.
«Ophelia»,άκουσα την φωνή της μητέρας μου.
«Μαμα;»,είπα έκπληκτη.
«Ophelia, ο μπαμπάς σου»,αποκρίθηκε σχεδόν κλαίγοντας και έκανε μια παύση. Τι διάολο έγινε;
«Ο μπαμπάς σου είναι στο νοσοκομείο. Έπαθε έμφραγμα»,συνεχισε. Ένιωσα την καρδιά μου να σταματα για μερικά δευτερόλεπτα. Όσο και αν μου έχει κάνει την ζωή κόλαση,τον αγαπαω.
«Που είστε; Θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ»,είπα χωρίς να το σκεφτώ.

Η μητέρα μου,αν και χωρισμένη με τον μπαμπά μου,τον νοιάζεται ακόμη,και τον αγαπά σαν να είναι μαζί. Ο μπαμπάς μου κλασικά,φέρεται σαν κοπανος,σε όλες τις γυναίκες που υπάρχουν στη ζωή του. Όντας παντρεμένος 3 φορες,και έχοντας παιδιά και από τους τρεις γάμους,δεν ξέρει που να στρέψει το ενδιαφέρον του. Παντως σίγουρα οχι σε εμένα. Ίσως στον Max,τον σπουδαίο της οικογένειας,και στην μεγαλύτερη,από εμένα αδερφή μου,την οποία δεν αναφέρω,καθώς μου είναι παντελώς ανεπιθύμητη.

«Μωρό μου; Τι έγινε;»,με ρώτησε ο Charles μόλις έκλεισα το τηλέφωνο.
«Ο μπαμπάς μου! Είναι στο νοσοκομείο!»,ειπα,κρατώντας κάποια δάκρυα και αμέσως με τράβηξε στην αγκαλιά του.
«Πρέπει να βρω πτήση για Γερμανία. Πρέπει να πάω στη μητέρα μου. Με χρειάζεται»,συνεχισα.
«Θα έρθω μαζί σου! Δεν θα εμφανιστώ πουθενά,απλά θέλω να είμαι μαζί σου σε αυτές τις στιγμές»,μου είπε και του χάρισα ένα χαμόγελο. Τον χρειαζομαι.
«Εντάξει. Όπως θέλεις»,του είπα γλυκα.

Μέσα σε δυο ώρες,είχε ήδη κανονίσει μια πτήση,και βρισκόμασταν για ακόμη μια φορά στο αεροδρόμιο. Δώσαμε τα πράγματα μας,προκειμένου να τα φορτώσουν στο αεροπλάνο,και περπατήσαμε προς την πύλη αναχώρησης. Έμπλεξε το χέρι του στο δικό μου και μου χάρισε ένα φιλί στο κεφάλι.
«Όλα θα πάνε καλά»,είπε.
«Όλα θα πάνε καλά»,επανέλαβα,ώστε να το ακούσω περισσότερο εγω,σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου.

Μπήκαμε στο αεροπλάνο. Για ακόμη μια φορά,το ιδιωτικό,χλιδάτο,αεροπλάνο του,με το νούμερο 16,να υπάρχει ραμμένο σε όλα τα καθίσματα. Βολευτήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλον,και αμέσως ακούμπησα το κεφάλι μου στον ωμο του,και έκλεισα τα μάτια μου,για να μην σκέφτομαι.
«Να σας φέρω κάτι;»,ακούστηκε η φωνή μιας αεροσυνοδού.
«Μέχρι στιγμής,είμαστε καλά»,είπε εκείνος,και αφού τον ευχαρίστησε,έφυγε.