I wanna be yours.

Part 27.

Κάποιοι μήνες μετά.
Ιταλία.

«O Charles Leclerc περνάει για ακόμη μια φορά την γραμμη τερματισμού,εξασφαλίζοντας με μεγάλη διαφορα,το παγκόσμιο πρωτάθλημα! Έχουμε αρκετούς αγώνες μπροστά μας,όμως φαίνεται ήδη,με διαφορα,ο φετινός πρωταθλητής μας!»,σχεδον φώναζε,γεμάτος ενθουσιασμό ο εκφωνητής.
Χάιδεψα ελαφρώς την κοιλιά μου,η οποία,για σχεδόν τέλη έκτου μήνα,έχει φουσκώσει αρκετά,και χαμογέλασα στη σκέψη,ότι για ακόμη μια φορά είχε κάνει περήφανους τους Ιταλούς,την Ιταλία,την δεύτερη πατρίδα του.
Σηκώθηκα από την καρέκλα μου,και πλησίασα τον Arthur. Ένιωσα μια μικρη ζαλάδα,καθώς προσπαθούσα να του χαμογελάσω. Κρατήθηκα απαλά από το μπράτσο του,καθώς το σώμα μου,φαινόταν αδύναμο.
«Lia;»,τον άκουσα να μου λέει γλυκα,καθώς με κράτησε σφιχτά.
«Δεν-δεν νιώθω πολύ καλά»,αναφωνησα. Ο θόρυβος,εξω από το γκαράζ,στις κερκίδες και στον χώρο της απονομής,αυξανόταν,γινόταν εκκωφαντικός. Ένας οξύς πόνος στην κοιλιά,με διαπερασε.

«Lia πάμε στο νοσοκομείο! Μη το διακινδυνεύεις»,αναφωνησε,σοβαρός,και ένιωσα ακόμη πιο αδύναμη. Κάθε στιγμή που περνάει,νιώθω τον οργανισμό μου να παραδίνεται.
«Arthur δεν-»,προσπάθησα να μιλήσω,και σε δευτερολεπτα,ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Το κράτημα του,έγινε πιο δυνατό γύρω μου,και ένα απέραντο,τρομακτικό,σκοτάδι,πλημμύρισε τις αισθήσεις μου.

[...]

Ένα ρίγος διαπερασε το σώμα μου καθώς άνοιγα αργά και με δυσκολία τα μάτια μου. Άκουγα ομιλίες,αλλά δυσκολευόμουν να διακρίνω τις φωνές. Τα μάτια μου περιπλανήθηκαν στο δωμάτιο,όταν το βλέμμα μου προσγειώθηκε στον Charles,να μιλάει με έναν μεσήλικο,ψηλό άντρα με γκρίζο μαλλι,στην γωνία του δωματίου,δίπλα στο παράθυρο.
«Είναι η πρώτη φορά,που σε αυτή την περίπτωση σώζεται και η μητέρα και το παιδί»,τον άκουσα να λέει,κάπως ψυθιριστα μην έχοντας τη δυνατότητα να καταλάβω για ποιο πράγμα μιλάει.
«Charles»,η φωνή μου,βγήκε με δυσκολία. Τα πρόσωπα τους γύρισαν απότομα προς το μέρος μου,και ο,υποθέτω,γιατρός,με κοίταξε σχεδόν ξαφνιασμένος.
«Δεσποινίς Verstappen!»,ειπε καθώς με πλησίασε.
«Πως νιώθετε;». Γιατί μου μιλάει στον πληθυντικό;
«Έχω υπάρξει και καλύτερα»,γέλασα.
«Το- το μωρό;»,ψέλλισα με δυσκολία,μόλις συνειδητοποίησα,πως δεν έχω ιδέα τι συνέβη! Θυμάμαι τον αγωνα,τον Arthur,και κάποιους πόνους! Πολύ έντονους πόνους.. Μόνο στην σκέψη πως η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί,τρεμω!
«Το κοριτσάκι σας,αν και σχεδόν 7 μηνών,είναι υγειεστατο και βρίσκεται στην θερμοκοιτίδα!»,ειπε χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο. Το βλέμμα του Charles,δεν είχε απομακρυνθεί στιγμή από πάνω μου,αλλά ταυτόχρονα δεν είχε αρθρώσει λέξη.