I wanna be yours.

Part 29.

«Ήμουν υπερβολικός,συγγνώμη»,τον ακούω να λέει,καθώς ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι,και προσπαθεί να βολευτεί.
«Είμαι πολύ χαρούμενη με τα νέα της Kelly,ας μη το χαλάσουμε!»,απανταω σχεδόν ψυχρά,και τραβάω την κουβέρτα. Ακόμη,μου φαίνεται απίστευτο πως ο Max,θα γίνει μπαμπάς! Εκείνο το μικρό,κατεστραμμένο ψυχολογικά αγόρι,που προσπαθούσε διαρκώς να κρύψει τα τραύματα που του προκάλεσε ο πατέρας μας,πλέον θα γίνει μπαμπάς!
Προσπαθώ να επικεντρωθώ στο γεγονός πως οι ζωές μας,έχουν φτιάξει και αγγίζουν το τέλειο,πως γλιτώσαμε από την τοξικότητα του μπαμπά,όμως δεν τα καταφέρνω! Επικεντρώνομαι στα αρνητικά,και νιώθω θυμό απέναντι του! Μας στέρησε τόσα πολλά· την παιδική αθωότητα και γαλήνη,την αγάπη για την ζωή,την ορεξη για τον έρωτα και τις καλοκαιρινές ημέρες! Μεγαλώσαμε στα σκοτάδια ενός άντρα,που ονομάζει αγάπη την καταπίεση και τη βία!

Νιώθω πως το σώμα μου,το διαπερνά ένα ψύχος. Μετά την γεννα,εκτός από ψυχολογικά διαταραγμένη,νιώθω και σωματικά άσχημα! Είμαι αδύναμη. Κρυώνω,και δεν έχω καμία ορεξη για φαγητό!
«Lia,μωρό μου»,ψελλίζει,και τοποθετεί το χέρι του γύρω μου,ώστε να με αγκαλιάσει. Τώρα,νιώθω ζεστασιά.
«Δεν θέλω να είμαστε έτσι»,συμπληρώνει κάποιες στιγμές μετά,και του χαμογελάω. Εάν έχω μια αδυναμία,αυτή είναι εκείνος,και τα τόσο καλοσχηματισμένα,και άψογα χρωματισμενα μάτια του.
«Όλα είναι εντάξει»,αναφωνώ,περισσότερο για να το ακούσω εγω.
«Αύριο θα πάω με την μαμα σου,να διαλέξουμε φόρεμα. Για τον γάμο»,λεω σε μια προσπάθεια να αλλάξω τη συζήτηση και να απαλύνω την ένταση μεταξύ μας. Τον βλέπω να μου χαμογελάει.
«Ο,τι και αν σου πει,εσυ διάλεξε οποιοδήποτε σου αρέσει!»,λεει έντονα και γελάω.
Έχουμε προγραμματίσει την τελετή,σε μερικές εβδομάδες από τώρα! Σε ένα παραθαλάσσιο μέρος,σε μια απόμερη περιοχή του Μοντε Καρλο.

Το πρωτάθλημα θα έχει μόλις τελειώσει,και αν όλα πάνε όπως φαίνεται πως θα πάνε,ο Charles θα έχει στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής,ισοφαρίζοντας με τον αδερφό μου,και αποκαλύπτοντας για ακόμη μια φορά, το μέλλον της Formula 1,όπως όλοι λένε!

[...]
Μερικές εβδομάδες αργότερα.

«Ο Charles Leclerc περνάει την γραμμη τερματισμού,και είναι πλέον,παγκόσμιος πρωταθλητής! Τι σεζόν;! Ποσα σκαμπανεβάσματα,ποσα λάθη,πόσες όμορφες στιγμές!;!»,ακουω τον εκφωνητή,εκστασιασμένο. Τρέχω,ώστε να βγω απο το γκαράζ,όσο πιο γρήγορα μπορώ,και κατευθύνομαι προς τον χώρο της απονομής. Ο Charles,με δυσκολία,βγαίνει από το μονοθέσιο. Οι κινήσεις του μαρτυρούν την κούραση του. Κραταει στα χέρια του το κράνος του.
Μόλις τα βλέμματα μας ενώνονται,τρέχει προς το μέρος μου,και αμέσως ενώνει τα χείλη μας.
«Τα κατάφερες»,του λεω,έχοντας στα χείλη μου το πιο πλατύ χαμόγελο.
Βλέπω ένα δακρυ να κυλά στο πρόσωπο του,και αμέσως,το απομακρύνω με το χέρι μου.
«Ο μπαμπάς σου θα ήταν περήφανος»,αναφωνώ,γνωρίζοντας ποσο θα ήθελε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή εδώ. Μαζί του! Η απώλεια του,του έχει στοιχίσει πολλά. Ο Arthur τον αγκαλιάζει,και ξεσπά σε δάκρυα.
Η στιγμή είναι μοναδική για εκείνον,για όλους μας. Το έζησα με τον αδερφό μου,πέρυσι,όμως σίγουρα δεν ένιωθα τοσο έντονα. Ίσως να μην αγαπούσα τον αδερφό μου με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση! Τώρα,νιώθω κομμάτι του Charles,της προσπάθειας και του αγώνα του.
«Πήγαινε για την απονομή! Σε περιμένει η κόρη σου σπίτι!»,λεω και γελάει,καθώς η μικρη,με το ζόρι έχει μαθει να αρθρώνει μερικά φωνήεντα!
«Σε ευχαριστώ για όλα»,λέει,χαρίζοντας μου ένα βιαστικό φιλί,μερικές στιγμές πριν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο,ώστε να βρεθεί στο βάθρο των νικητών! Σε ένα βάθρο που στα δεξια του,βρίσκεται ο αδερφός μου,εξίσου χαρούμενος για εκείνον,ενώ στα αριστερά του, ο πλέον κολλητός του Carlos.

Οι θεατές,τον αποθεώνουν. Τα μέλη της ομαδας ζητωκραυγάζουν! Μερικοί κλαίνε,μερικοί τραγουδούν με περηφάνια τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας,και άλλοι,απλά τον κοιτούν,να γράφει ιστορία,για την πιο θρυλική ομάδα του αγωνίσματος. Τη Ferrari. Ο ανταγωνισμός με τον αδερφό μου,του έκανε καλό. Κατάλαβε τις δυνατότητες και τα όρια του,και προφανώς,τα ξεπέρασε! Αν και,βρισκόταν αρκετά κοντά στην βαθμολογία,κατάφερε να φέρει σπίτι,το τρόπαιο του νικητή,στο πρωτάθλημα αλλά και τη ζωή! Δεν εγκατέλειψε στιγμή. Ούτε τα όνειρα του,ούτε εμένα.

Ο νους μου τρέχει για ακόμη μια φορά στην ημέρα που τον γνώρισα. Στον καυτό καφέ,το άσπρο μου πουκάμισο,τα νεύρα του Max,και το απροσδόκητο φιλί,μέσα στο καυτό νερό,του τζακούζι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Με εκείνο το φιλι,σε εκείνη την στιγμή,ξεκίνησαν όλα.
Τόσος λίγος καιρός,τόσες πολλές αναμνήσεις!

«Συγχαρητήρια! Σας χαίρομαι πολύ!»,ακουσα τον Daniel να μου λέει,και βγήκα από τις σκέψεις μου. Δεν είχα καταλάβει καν,ότι με πλησίασε. Του χαμογέλασα,και του χάρισα μια αγκαλιά.
«Σε ευχαριστώ! Σημαίνει πολλά για εμένα η στήριξη σου!»,αποκρινομαι,και σχεδόν φωναζω,ώστε να με ακούσει,καθώς το πλήθος,αυξάνεται διαρκώς,και μαζί με αυτό,αυξάνεται και η φασαρία.
«Καλή επιτυχία σε οτιδήποτε και αν κανεις από εδώ και στο εξής»,συμπληρώνω κάποιες στιγμές μετά. Το ύφος του αλλάζει. Είναι στεναχωρημένος. Δεν θα βρίσκεται στην Formula 1 την επόμενη σεζόν! Φοβάται,πως ίσως δεν επιστρέψει ποτε! Όλοι μας φοβόμαστε! Αν σε κάτι συμφωνώ με τα όσα λέγονται για το άθλημα,είναι πως,δεν γίνεται να υπάρξει αγώνας,χωρίς να  χρωματίζεται από το χαμόγελο του Daniel!
Τελικά,μου χαριζει ένα χαμόγελο.
«Θα περάσω να πάρω τον έρωτα μου μετά! Θα την πάω για παγωτο!»,λεει και γελάω. Αναφέρεται στην Νεφέλη. Την λατρεύει και περνάει υπερβολικά πολύ χρόνο μαζί της!
«Οποτε θέλεις!»,λεω,και με τραβάει ξανά στην αγκαλιά του.

Είμαι ευγνώμων για τα όσα έζησα,για τους ανθρώπους που γνώρισα,για τα λάθη και τα σωστά που έκανα φέτος! Κάποιος στην θέση μου,ίσως να έλεγε πως αυτή,δεν ήταν ζωή,αλλά μαρτύριο. Όμως,έτσι συμβαίνει καθημερινά σε αυτό το πλαίσιο επιβίωσης που λίγοι έχουν την τιμή να το αποκαλούν ζωή! Δέκα άσχημα περιστατικά και συνήθως μοναχα ένα ομορφο! Όμως το ομορφο,αξίζει όσο τίποτα!

Προ-τελευταίο κεφάλαιο! Σας ευχαριστώ για τις δυο χιλιάδες αναγνώσεις! Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία και κυρίως να μην σας απογοητεύσει το τέλος της! Αφηστε μου ένα σχόλιο και ένα αστεράκι. Σας φιλώ! ❤️