Yarım Kalmış Hayatlar (Düzenlenecek)

17.BÖLÜM

Söz verdiğim gibi yeni bölüm sizlerle.
Bir karar aldım. Bundan sonra bölümler çarşamba ve cumartesi akşamları gelicek.
Hepinizi öpüyorum ♡♡
Keyifli okumalar :)

Sen böyle konuşurken hayır demek kolay mı sanıyorsun. Inan bana değil. Ben seni kendimden uzaklaştırmaya çalıştıkça daha çok acı veriyorum. Sana da bana da zehir ediyorum hayatı. Sahi ben ne ara bu hale geldim. Bu kadar aciz duruma düştüm. Mantığımı nerede bıraktım. Kendine gel Ezra bu yaptığın çocukluktan başka birşey değil. Görüşüm yaşlarla bulanırken onu başımla onayladım. Birden gözleri parladı ve beni kucaklayıp etrafında döndürmeye başladı. Karşımda ki adam bir anda çocuklar gibi kahkaha atıyordu.
- Dur tamam başım döndü.
Durdu ve telaşla bana baktı.
- Iyimisin ben özür dilerim.
Ellerimle yüzünü avuclarimin içine aldım. Sevdiğim adamın gözlerine doyasıya baktım. Sonra elinden tutup sürüklemeye başladım.
- Hadi eve gidelim.
Onunla konuşmam gereken o kadar çok şey vardı ki. Bir an önce eve varmalıydık. Yoldan geçen taksiyi durdurdum. Yine onu sürükleyerek bindirdim. Yol boyunca başımı omzundan kaldırmadım. Huzurun ta kendidini doya doya kokladım. O bilindik sokağa geldiğimizde ücreti ödeyip indik. El ele asansörle yukarı çıktık. Asansörde aynadaki yansımamıza baktım. Ilk defa tam hissediyordum kendimi. Eve girdiğimiz de Ozan ve Elif sarılmış film izliyordu. Onları selamlayıp odama geçtik. O etrafı incelerken bende onu izledim. Gözü masanın üzerinde ki resme takıldı. Eline aldıktan sonra bana döndü.
- Bu kim?
- Annem.
Duyduklarına anlam veremediği her halinden belliydi. Ağır adımlarla yanıma geldi.
- Bak herseyi en başından anlatacağım sana.
Bütün herseyi en ince ayrıntısına kadar anlattım. Bazen duyduğu şeye şaşırıyor bazen ise dayanamayıp sarılıyordu. Her kelimede aynı şeyleri bir daha yaşamak canımı yakıyordu. Gözyaşlarım söz dinlemez bir şekilde akarken hıçkırıklarım tüm odayı teslim almıştı. Herşeyin yalan olması bir kez daha kalbime battı. Sert elleri sırtımda beni sakinleştirmek için geziniyordu. Ağlamam iç çekişler halini aldığında ondan ayrıldım. Gözlerimi sildikten sonra anlıma öpücük bırakıp beni yatağa yatırdı.
- Ben hep yanındayım bebeğim.
Yanımdan kalktı ve birkaç saniye sonra kapı sesini duymamla yüzümü yastığa gömdüm. Son birkez daha acizliğime ağlarken uyuya kaldım.
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
Gözlerimi açtığımda eski bir evdeydim. Huzursuzca kıpırdandım. Yanıma baktığımda yalnızdım. Etrafı incelerken kapıya yaslanmış kızı görünce kalbim sıkıştı.
Bana bakarken gülümsüyordu. Birkaç adımda yorganımın altına girdi. Saçlarımı oksarken bilmediğim bir ninni fısıldıyordu. Tıpkı her annenin çocuğuna yaptığı gibi ama bizim ki biraz geç kalmıştı.
- Özür dilerim kızım.
Sesimin titrememesi için cabalayarak cevap verdim.
- Neden annem?
- Yanlız bıraktığım için.
- Asıl ben özür dilerim. Herşey benim yüzümden oldu.
- Hayır birtanem konuşma böyle. Ben sadece erkeğime sahip çıkmak istedim ve ona dünyanın en güzel şeyini bıraktım.
- Ben yapamadım ama pes ettim.
- O da sana bir şans verdi. Bunu iyi değerlendir Ezram. Sahip çık sevdiğine.
Cevap vermedim. Son birkez daha saçlarımı öpüp yanımdan kalktı.
- Annem gitmesen olmaz mı?
Olduğu yerden geri döndü. Anlımı öperek elini kalbimin üzerine koydu.
- Ben hep buradayım kızım. Tam buranda. Ne zaman ihtiyacın olsa burana ses ver.
Sonra gitti. Ne kadar bağırsam da beni duymadı. Sanki onu son görüşüm gibi hissediyordum.
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
Yerimden sıçrayarak uyandım. Anlımdan terler akarken ellimin üzerinde hissettiğim sıcaklığın sahibine baktım. Sonra endişeyle beni izleyen diğerlerine. Ilk başta nerede olduğumu algılamakta zorlansam da sonradan dank etti. Herşey rüyaydı. Ben yine sadece rüyamda anneme sarılmıştım.
- Ezram iyimisin?
Iyimiydim acaba. Kesinlikle değildim. Sonra aklıma annemin söyledikleri geldi. Erkeğine sahip çık. Bana ait olan bir kalp. Sıkıca ona sarıldım. Ben annemi kaybetmiştim. Beni gerçekten seven kişiyi doğar doğmaz kaybetmiştim ama Mert vardı. Onu kaybetmeye hiç niyetim yok. Diğerleri iyi olduğumu anlayınca gidince Mert yanıma yattı. Sırtımı göğsüne yasladım. Büyük kolları belimi sarınca iyice yaklastım. Hala düzene girmeyen nefesimin sakinlesmesiyle kendimi daha iyi hissediyordum. - Daha iyimisin?
- Evet
Sesim o kadar kısık çıkmıştı ki o cevap verince anladım duyduğunu.
- Anlamak istermisin?
- Annemi gördüm.
Daha fazlasını söylemeye cesaret edemedim. O da çok ustelemedi.
- Ezra ben bir dakikamı bile sensiz gecirmek istemiyorum. Nasıl olur bilmem ki böyle şeyler. Gözümü açtığımda gözlerin güneş gibi doğsun istiyorum. Soranlara bu benim kadınım diye göğsümü gererek söylemek istiyorum. Ezra evlen benimle. Eksiklerimi tamamla. Beni tam adam yap. Hayata bağlanmam için benim ol. Çocuklarımın annesi evimin herseyi ol.
Duyduklarımın doğru olup olmadığını anlamak için yerimden dogruldum. Cevap bekleyen gözlerini görünce şaşırdım. Mert az önce bana evlenme teklifi etmişti. Çocuklarımın annesi demişti değil mi? Şimdi ölmezsem birdaha birsey olmaz bana.

Sonunda çiftimizi barıştırdım. Geç kalmış bir bölüm için kusura bakmayın.