အပိုင်း(၁) Zawgyi

213 8 0
                                    

အေမွာင္ယံႀကီးစိုး‌တဲ့ညအခါမွာ လင္းထိန္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးတစ္လုံးနဲ႔ အဲ့အိမ္ထဲက ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့အခန္းငယ္တစ္ခုထဲမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ငိုေႂကြးေနခဲ့တယ္ဆိုတာ အဘယ္သူမွသိမည္ မဟုတ္ေလာ။

"ရွင္ ရွင္ ကြၽန္မကို အခုလိုႏွိပ္စက္ေနတာ တရားသလား"

"မင္းကေရာ မင္းရဲ႕ေနာက္ေယာက္်ားနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ေနတာေရာ ၾကားေကာင္းသလား"

"အိုကြယ္ မဟုတ္တာေတြ ကြၽန္မမွာ ရွင္နဲ႔သားေလးပဲရွိတာပါ"

"မင္းေျပာတဲ့စကားေတြကိုငါကယုံေပးရမွာလား ေျပာေလ! မင္းအခုေျပာ!"

"ရွင္ အခုလိုေတြ ဆက္ၿပီး အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္ေနအုံးမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မရွင္နဲ႔ ဆက္ၿပီး မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ကြာမယ္ရွင္နဲ႔ ကြာမယ္!"

"ရတယ္ေလ ငါလဲမင္းနဲ႔ ကြာမယ္ အခုပဲ! ဒါေပမဲ့ ငါ႔သားကိုေတာ့ငါ႔ဆီမွာထားခဲ့ "

အေစာရဲ႕မိဘေတြကအဲ့တိုင္းပဲခနခနရန္ျဖစ္ေနက်ပင္၊ဒါေပမဲ့ဒါေတြကအခုခ်ိန္ထိ အေစာ အတြက္ က်င့္သားမရေသးဘူးေပါ႔‌ ရန္ျဖစ္တိုင္းလဲႀကိတ္ငိုေနမိခဲ့ျပန္တယ္။

"သားေလး အေစာ" လို႔အေစာရဲ႕အေမေဒၚခင္စံပယ္ကေခၚတယ္။

"သား အခု သားအေဖနဲ႔အတူတူေနရမယ္ေနာ္"

လို႔တခြန္းတည္းေျပာၿပီး အေစာရဲ႕အေမက အေစာဘဝထဲကေနတစ္သက္လုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သတဲ့။

အေမ့ကိုလြမ္းမိတဲ့အခါတိုင္းလည္းမ်က္ရည္လည္မိသား... ဒါေပမဲ့ဘဝဆိုတာထင္သေလာက္မေျဖာင့္ျဖဴးေတာ့ႀကိဳးစားေနထိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းကသူ့ရင္ထဲမွာကိန္းေအာင္းလ်က္ေပါ႔။

၅ ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္...

ဒီေန႔ကအေစာဘိလပ္ကိုသြားၿပီးစာသင္ရမဲ့ေန႔ေလ၊ဘိလပ္ကိုမသြားခင္ ရန္ကုန္မွာ ၁ပတ္ခန္႔ေနရအုံးမယ္လို႔ အေစာရဲ႕‌အေဖ ကမွာၾကားလိုက္သည္၊

*ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး*

" ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ခဲ့ၿပီေပါ႔"

ဆိုင္းဘုတ္ကိုျမင္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္အေစာ ေခါင္းထဲကိုဝင္လာခဲ့တဲ့အရာကေတာ့ အေစာရဲ႕အေမ ကို ရွာေဖြရမယ္ဆိုတာပဲ။

ဗေဒါလေးမို့ မချစ်ရက်ပါ❣️ (Completed)Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz