HGSS Czas przeszły niedoskonały (polski przekład)

Część 12

Kiedy młodsze ja Hermiony przychodzi na spotkanie, na biurku leży myślodsiewnia, którą Hermiona pożyczyła od Severusa.

– Czy kiedykolwiek tego używałaś, panno Granger?

- Nie.

- Ale wiesz, co to jest?

- Myślodsiewnia.

– Są dwa wspomnienia, które chciałbym, żebyś ze mną obejrzała – mówi Hermiona i wyciąga z głowy srebrzysty kosmyk. Kiedy wiruje w myślodsiewni, ciągnie w dół swoje młodsze ja i oboje zapadają we wspomnienie lekcji Obrony poprzedniego dnia. To ta część, w której uczniowie odpierali jednocześnie dwóch napastników.

– Oceń swoje wyniki, panno Granger – mówi, kiedy skończą przeglądać wspomnienie.

- Nie wstrzymywałam ich długo, ale radziłam sobie lepiej niż wszyscy poza Harrym.

- Czy twoje wyniki w Obronie są zazwyczaj tak dobre?

- Tak.

- A jak radzisz sobie na innych zajęciach?

- Bardzo dobrze.

– Co myślą o tobie profesorowie, panno Granger?

- Myślą, że jestem dobrą uczennicą.

- Tylko dobrą?

- Doskonałą. To znaczy, wszyscy oprócz jednego.

- Profesor Snape?

- Tak.

– Panno Granger, kto ze Ślizgonów, według ciebie, jest najlepszy w Obronie na twoim roku?

- Malfoy.

— A w numerologii?

- Nott.

- Zaklęcia?

- Greengrass, a może Nott.

- Transfiguracja?

- Zabini.

- Mikstury?

- Malfoy.

- Skąd wiesz?

- Cóż, to po prostu widać.

- A profesorowie, którzy oceniają prace i egzaminy, mieliby jeszcze mniej wątpliwości co do zasług tych studentów?

— Tak, pani profesor — mówi dziewczyna, wyraźnie zdezorientowana, dokąd to zmierza.

Hermiona wyciąga kolejne wspomnienie i wrzuca je do myślodsiewni.

- Spójrzmy na to, dobrze?

To ta część lekcji, w której „Profesor Greene" wypytywała klasę z materiału, którego uczyli się wcześniej. Młoda Hermiona obserwuje, jak jej pamięć praktycznie wibruje z chęcią odpowiedzi na każde pytanie, podczas gdy wyraz twarzy i język ciała Notta, Zabiniego i Malfoya jest znacznie bardziej subtelny, gdy znają odpowiedź.

Kiedy wychodzą z myślodsiewni, młoda Hermiona jest wyraźnie zawstydzona. – Rozumiem – mówi, patrząc na podłogę.

- A czy rozumiesz, że profesor Snape dokładnie wie, jakie są twoje umiejętności? Że wie równie dobrze jak profesorowie Flitwick, McGonagall czy Vector, jak bardzo jesteś utalentowana?

Kiwa głową.

- Dziękuję za pokazanie mi tego, pani profesor. Nie było przyjemnie to oglądać, ale cieszę się, że to zrobiłam.

– Tak właśnie myślałam, że to odczujesz – mówi Hermiona, obserwując, jak jej młodsze ja wychodzi z biura.

To zabawne, ale jej młodsze ja wydaje się ładniejsze, niż pamięta. Tak, jej przednie zęby są dość wystające, ale ogólny efekt nie jest taki, jaki pamiętała z odbicia w lustrze, gdy miała piętnaście lat. Czy była szczególnie niepewna siebie, czy też wszystkie nastolatki są zaślepione na ich piękno przez niepokoje, które je dręczą?