Take My Heart (COMPLETED)

Take My Heart Chapter TwentyTwo :

WHO IS SHE???

^______^

--------->>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

CHAPTER 22

DREW's POV*

Nagising ako sa sikat ng araw na tumatama sa mukha ko. Slowly opening my eyes and I felt my head hurts so bad.

I slowly moved to go to bathroom, but when I stood up I've realized something.

I am naked!

As in, I am not wearing anything. 

Agad naman akong lumingon para bumalik sa kama ng may makita akong hindi ko inaasahan..

A woman was sleeping there.

Gen..

Parang biglang huminto ang pag-ikot ng oras ng makita ko sya, although hindi ko nakikita ang katawan nya, I know.. she's naked, too.

Napahawak naman ako sa ulo ko at napasabunot.

Pilit kong inaalala ang mga nangyari kagabi..

I was alone in the house, thinking.. 

Then suddenly, I heard the doorbell rang so I hurriedly opened it.

Then it was Gen, kissed me.

I let her in, I don't have any strength to do anything like forcing her to leave.

She got some wine in my mini bar, then we drinked.

And that's the last thing, I remembered. But before that, we drinked wine. Hindi ako nalalasing dun. I don't really get it.

God.. No..

Napatingin ako ulit sa nakahiga sa kama ko. She's sleeping peacefully.. When I saw her moved, I hurridly found something to cover 'me'.

" D-Drew? Kanina ka pa ba gising? " I saw smile painted on her face.

No.. May nang-- may nangyari ba? Noo.. No... Wala. It's just-- No.. Oh God! I don't really remember anything! Idiot!

" What are you doing here? " I finally said with my fist hardly closed.

I saw her again, smiled. No, smirked.

" You don't really remember what happened last night, don't you? " I heard her said in a flirty way, but I wasn't amused. It eventually disgusts me.

Then I saw her slowly standing and pulling my white blanket with her.

She's coming near me. Staring at me, playfully.

" Well, let me remind you. " I heard her, I didn't even noticed she was in front of me.

and when she was about to touch me, I held her arms hard. And I know I'm hurting her already. But hell cares! I want to know the truth!

" Walang nangyari sa'tin, di'ba? " I tried to convince myself. Pero sa ayos pa lang naming dalawa, mukhang alam ko na ang sagot.

Pilit nyang tinatanggal ang pagkakahawak ko sa kanya hanggang sa tuluyan ko na syang nabitiwan,

" You didn't used protection, and you know I'm not using pills. Drew, I'm fertile. Pwede akong mabuntis. "

Pwede akong mabuntis.

Pwede akong mabuntis.

Pwede akong mabuntis.

Of course, I'm dreaming! This is not really happening!

NICHOLE's POV*

Pababa na ako ng kwarto ng marinig kong may nagdodoorbell.

Papunta na sana ako ng kusina para kumain bago pumasok uli sa school.

Oo, pumapasok pa rin ako. Kailangan eh. Parang kahit papaano, mawala sa isipan ko ang mga nangyari, kaso kahit anong gawin ko..

Nasasaktan pa rin ako..

Nagsisisi.

Nagluluksa..

At habang buhay kong sisisihin ang sarili ko sa nangyari.. Sa baby ko, sa amin ni Drew. Hinding-hindi ko mapapatawad ang sarili ko.

Kaya kahit iniwan na ako ni Drew, naintindihan ko. Iniintindi ko. Kasi kasalanan ko naman talaga eh.. 

Wala akong mukhang maihaharap sa kanya, dahil alam kong galit sya sa'kin.

Kaya hinahayaan ko na sya.. Kung gusto nya na talaga ako kalimutan, kamuhian. At kalimutang minahal.

Hindi ko na namalayan na nakatayo na pala ako sa tapat ng pintuan kung hindi ko narinig na nag-doorbell ulit.

" Sandali! Andyan na! " Sigaw ko habang binubuksan ang pinto.

" Goodmorning. "

Isang Cloud na nakangiti ang tumambad sa harap ko, pero hindi ko magawang gantihan yun.

" Anong ginagawa mo rito? " Tanong ko ng talikuran sya at nagpunta sa kusina. Naramdaman ko namang sumunod sya sa akin.

" Ihahatid kita sa school mo. " Kahit hindi ko nakikita alam kong nakangiti sya, hindi ko alam kung bakit. Pero rinig ko sa tono ng boses nya.

" Bakit pa? Marunong naman akong pumasok ng mag-isa. " Sagot ko habang nagtitimpla ng gatas, sya naman nakatayo lang sa tabi ko. Pero hindi ko pa rin sya pinapansin.

Hindi ko alam, pero ayoko munang may makausap ngayon. Gusto ko munang mapag-isa.

" Gusto ko lang. Masama ba? " 

Napahinto naman ako sa ginagawa ko at napatingin sa kanya. At nakatingin rin sya sa akin, hindi pa rin nawawala yung ngiti nya.

" Oo, Cloud. Masama. " Huminga ako ng malalim. 

Hanggang sa naramdaman kong unting-unting napupuno ng hangin at sakit ang puso ko. At sinigawan ang kaharap ko.

" Masama, Cloud! Kasi sa tuwing nakikita kita, naaalala ko si Clark! Naaalala ko lahat Cloud! Kung hindi sana sya namatay, kung hindi sana nya ako iniwan, kinasal na sana kami! Masaya na sana ako ngayon! Hindi na sana ako nasasaktan! Hindi na sana ako nawalan, Cloud! "

Hindi ko na napigilan ng tuluyan ng tumulo ang mga luha ko at napahawak sa lamesa.

At nang akma akong lalapitan at hahawakan ni Cloud ay agad ko syang napigilan.

" Umalis ka na. Gusto kong mapag-isa. " Sabi ko ng mapigilan sandali ang mga luha ko. " Please.. "

Nakita ko namang lumayo na si Cloud para lumabas pero huminto sya uli ng nasa pintuan na sya ng kusina.

Muli syang nagsalita ng nakatalikod sa akin, at rinig ko sa boses nya.. Umiiyak sya.

Hindi ko alam kung paano ko nasabi yun, ang alam ko yun ang laman ng puso't isip ko. Hindi ko sinasadya kung nasaktan ko man sya.

" Gagawin ko ang lahat, mabawi ka lang, Nichole. "

WEEEEEEEEEEEEEEEE..

Hello po?

Salamat po sa pagbabasa :)))