Get married | taekook✓

30

"Ben jimin, Taehyung'un abisiyim."

Söylediklerini bir iki saniye idrak edemedim, beynimde o kadar çok düşünce dönmeye başlamıştı ki hangisine öncelik vermem gerektiğine karar verememiştim.

Aklıma Taehyung'un abisi hakkında anlattıkları gelmişti, kendisine nasıl davrandığı, ona nasıl eziyetler ettiği...

Tüm sindirimin bir araya toplandığını hissettim.

Elimdeki yiyecekleri zaten önünde olduğum kasaya bırakıp, kasiyere mahçup bir ifade ile baktım.

"Şimdiden...özür dilerim."

Şaşkınlık ile yüzüme bakan kasiyer neden böyle dediğimi çözmeye çalışıyordu.

"Ne? Neden özür diliyorsu-"

Bir hışımla arkamı dönüp, Jimin denen şerefsizin yüzüne atabildiğim en sert yumruğu attım.

Arkamdan bağıran kasiyer umrumda bile değildi bu piç kurusuna hak ettiği şekilde davranmam gerekiyordu.

Attığım yumrukla sendeleyen adamın çenesine denk gelecek şekilde, ikinci yumruğu attım. Bu yumruğa dayanamayıp, acı ile inleyip yere düşmüştü, hâlâ hırsımı alamamıştım.

Üzerine çıkıp ard arda yumruklarımı sıralarken aklımda onun masum yüzü beliriyordu ve bu daha hırsla ve sinirle hareket etmemi sağlıyordu.

Artık yorulduğum için üzerinden kalktım ellerimde dahil olmak üzere kıyafetlerim hep kan olmuştu,  Jimin'in yüzü kandan belli bile olmuyordu zaten.

İçimde bir yerlerde hala sinir kırıntıları dolaşıyordu, derin bir nefes vererek arkamı döndüm.

Kasaya ilerleyip az önce ki olaydan dolayı, şaşkınlıkla yüzüme bakan kasiyer kadına gözlerimle aldıklarımı gösterdim.

O hâlâ şaşkınlıkla yüzüme bakarken ben hiçbir şey olmamış gibi rahattım.

"Temassız var. "

-

"Jungkook sen kafayı yemişsin!'

"Sen gerçekten delirmişsin!"

"Nasıl böyle birşey yaparsın!"

"Ben senin kafanı sikim ya!"

Herkes tek tek bana yönelik hakaretlerini sıralarken en son Yoongi hyung'un cümlesi ile herkes ona dönüş sorgula şekilde bakmıştı.

"Pardon."

Yoongi hyung umursamaz şekilde konuştuktan sonra Jin hyung göz devirerek bana dönmüştü.

"Jungkook ne demek 'Taehyung'un abisini dövdüm' neden böyle birşey yaptın? Ya peşine takılırsa? Sen kendin demedin mi bu adam psikopat diye. Ya peşine takılır da sana bişey yaparsa?"

Tamamen korku ve tedirginlik akan bakışlar ile bana bakarken, kendimi kötü hissetmeye başlamıştım.

Ama geçerli sebeplerim vardı, onlar da bu sebepleri biliyordu ve şimdi bu şekilde beni yargılamaları çok saçmaydı.

"Ne yapmamı bekliyordunuz? 'Aa tanıştığıma memnun oldum' deyip boynuna atlamamı mı? O piçin Taehyung'a yaptıklarını siz de çok iyi biliyorsunuz. Şimdi burda gelipte bana böyle konuşmayın."

Haklı olduğumu biliyorlardı ama bunu kabul etmek istemiyorlardı.

Hemen yan tarafımda duran Namjoon hyung bana söylediği onca şeyi unutmuş gibi duruyordu, zira bana sıraladığı cümleler bunu gösteryordu.

"Bu adamın daha sonra neler yapabileceğini. Hiç düşünmedin mi Jungkook?"

Yüzümde alaylı bir ifade oluşmuştu, aklıma söylediği ağır cümleler gelirken sanki içime, tam göğsümün ortasına bir yumru oturmuştu.

"En son artık benim için uğraşmayacağını söylemiştin, sanki sabrın da tükenmişti ha? Şimdi neden endişelenmiş gibi davranıyorsun ki? Emin ol çok sahte duruyor hyung."

Söylediklerim onu şaşırtmıştı, bir süre salonda ki herkes susmuş, başkasının konuşmasını ve ortamda ki gergin havayı dağıtmasını beklemişti.

Namjoon hyung net bir şekilde bozulmuştu, ve bu benim söylediğim herşeyden bir bir pişman olmamı sağlıyordu.

Neden insanlar beni üzdüklerinde onlar için bir problem olmuyor da, ben onları üzecek birşey yaptığımda pişmanlık duygusu ırzıma geçiyordu ki?

Artık sessizlik sinirimi bozmuştu. Bu ortamın dağılması gerekiyordu.

"Her neyse, artık bu konu hakkında konuşmayalım. Size söylemek istediğim bir şey var."

Hepsi az önce ki gerginlikten dolayı biraz garip olmuşlardı ve bu söylediğim onları biraz da olsa toparlamıştı.

Hepsi beklenti ile yüzüme bakarken, ben aklımda ki kelimeleri bir araya toplayıp mantıklı bir cümle kurmaya çalışıyordum.

"Ben..."

Hepsi beklenti ile yüzüme bakarken, iyice gerilmiştim.

"B-ben...ben"

"Evet Jungkook."

"Ben onu oradan çıkarmak istiyorum."