ATEŞİN VARİSİ 2 - KAYIP NEFES (TAMAMLANDI)

30. Bölüm - En Güçlü Silah

Alita

Önümde uzanan çayırın kenarında durmuş, yüzümü güneşe dönmüştüm. Saçlarımı ve yüzümü yalayıp geçen rüzgârı, derimin altına nüfuz eden sıcaklığı, nefes aldıkça ciğerlerime dolan taze bitki kokusunu en derinlerimde hissedebiliyordum. Gerçekti. Sıcaktı. Bana aitti.

Ellerimi havaya kaldırdım ve güneş ışıkları parmaklarımın arasından süzülürken, gözlerimi kısıp ışığın kaynağını görmeye çalıştım. Zamanın akmadığı, kötülerin ve iyilerin savaşmadığı, kimsenin yara almadığı bir evrende hapsolup kalmışım gibi... Bu, akla gelebilecek en güzel mahkûmiyet olsa gerekti.

Tam o sırada, ışığın tamamen yok olduğunu fark ettim. Başımı kaldırıp uçsuz bucaksız göğe bakınca anladım ki güneş, ardımdaki saraya doğru yaklaşan kara bulutların ardına gizlenmişti. Şiddetli bir gök gürültüsüyle birlikte ayaklarımın altındaki yerin sarsıldığını, çayırı kaplayan tüm bitkilerin korkuyla boyun eğdiklerini gördüm. Az önce iliklerime kadar sarındığım huzurlu his aniden kaybolmuştu; şimdi, tüm varlığım kaynağı meçhul bir korkuyla kaskatı kesilmiş, olduğu yere mıhlanmıştı.

Gökyüzünün rengi bir anda maviden griye çalınmıştı ve üzerime doğru yaklaşan bulutların arasında, şimşeklerin beyaz ışıltısı gözüme çarpıyordu.

Esen rüzgâr bile hırçınlaşmış, saldırgan bir hâl almıştı; tenimi ısırıp geçmek ister gibi sertçe bedenime çarpıyor ve yalpalamama sebep oluyordu.

Kısık gözlerimi zorlukla araladığımda gördüğüm siluetle görüşüm iyice netleşti. Bu...

"Lucas?" diye mırıldan şaşkınca. Göğsümün altındaki kalbim şimdi yalnızca korku yüzünden çarpmıyordu, hızlanmıştı ve bunun birçok sebebi vardı. Kulaklarımda atan nabzımın sesini bastırıp ona doğru ilerlemeye çalıştım ancak bunu yapamadım. Geriye dönüp bakınca, kökleri yere salınmış upuzun sarmaşıkların ayak bileklerime dolandığını gördüm. Yalpaladım, sarsıldım, pes etmedim ve savaştım. "Lucas!" diye bağırdım arkası bana dönük adama doğru. Başı göğe kalkmıştı ve sonra usulca, gelen şey her ne ise onunla kucaklaşmak için bekliyormuş gibi kollarını havaya doğru kaldırdı. Yavaş hareketlerini dikkatle izlerken dehşete düşerek fark ettim gelen şeyi: Morte.

Havadan süzülerek indi ve ayakları yere değdiği an yere çakılacağım kadar sarstı dört bir yanı. Ellerimle dikenli sarmaşıkları çekeledim ve her yeri kana bulasam bile durmadım. Gözüm dönmüştü, olabilecekleri düşünmekten başka hiçbir şey yapamıyordum. "Hayır!" diye bağırdım ve tenimden süzülen onlarca kan damlasını umursamadan koşmaya başladım. Sanki bitkiler de bana karşı çıkıyor, gitmemem için önüme çaprazlama bir şekilde uzanıyorlardı. Morte avcunu kapatıp açtı ve mor büyüyle ışıldayan keskin bir kılıç belirdi elinde. Kabzası bir hayli kalın, parlak gövdesi kötülüğün en uğursuz versiyonuyla ışıldayan bir kılıçtı bu.

"Bana ihanet etmenin bir bedeli var, Lucas Black!" diye bağırdı, sesi gök gürültüsünden bile gür ve keskin çıkmıştı. Daha hızlı koştum ancak ben adım attıkça onlar uzaklaşıyor gibiydiler. Elimi uzattım. Morte, "Sırlarının, insanlardan saklanmanın bir bedeli var!" diye bağırıp kılıcı Lucas'ın göğsüne geçirdi. O an zaman akmayı kesti. Gökyüzü grinin en koyu tonuna, kalbimse olabilecek en zehirli hâle büründü. Rüzgâr bile uğuldamayı, esip gürlemeyi kesmişti.

Morte, ardında mor ışıltılar bırakarak kayboldu. Hemen iki adım uzağımda - ona ne zaman bu kadar yaklaştığımın farkında bile değildim - duran Lucas'ın eli göğsünü buldu ve yalpalayarak geriye düştü. "Lucas, hayır!" Hemen onunla birlikte eğildim ve omuzlarını tutup hızını biraz olsun azalttım. Başı kucağıma düşerken elini yarasından kaldırıp parmaklarına bulanan kana baktı. Bense ne zaman ağlamaya başladığımı bile fark edemeden, gözyaşları onun yüzüne doğru akmaya başlayınca uzanıp yüzünü avuçlarım arasına aldım. Alnına yapışan saçlarını çekerken, "Ben buradayım." diye fısıldadım ve göz göze gelebilelim diye çenesini usulca havaya kaldırdım. Tüm ışıltısı sönmüş gözleri gözlerimi bulurken, burada olduğuma inanamıyormuş gibi kirpiklerini kırpıştırdı. "C-Cadı?"