STRANGER

6. Zhgenjimi

Isha i vetem ne ate dhome me mendimet e mia, te cilet ndihmonim njeri-tjetrin te ngriheshim ne kembe.

Vetem qaja dhe ulerisja me sa fuqi kisha. Une vetem doja te degjohesha dhe qe te kisha vemendjen e dikujt tek mua.
Shume here mendoja dhe qe te lendoja veten time.
Kisha frikesuar te gjithe qe i kisha pas meje, duke mbetur i vetem per nje kohe te gjate. I vetmi njeri qe kisha prane meje, ishte nena ime, e cila dhe ajo mbeti e vetmuar.
Ate e braktisen te gjithe, kur ajo me zgjodhi mua duke i dale kunder te gjitheve.

Historia ime fillon dhe behet më zhgenjyese. Po rrija ne shtrat kur shoh nga dritarja qe mami ishte takuar me gjyshin tim. Kisha kohe pa e takuar ate. Por... gjithsesi nuk eshte se me merrte malli per te.
Nga kureshtja qe kisha, fillova te afrohesha me shume se doja te dija se per cfare po flisnin.
Tani qe po mendoj, me mire mos ti kisha degjuar.

"Shiko Marjana, ai femije nuk eshte si gjithe te tjeret. Ai...eee... nuk di si ta them por... ai kurr nuk do jeye si ne" (gjyshi im po i fliste nenes per mua)

"Ai femije qe po flet ti, z.Lim, ai eshte femija im. Une e di se si eshte ai sepse une e kam rritur ,po ju cfare keni bere per te?" (Nena ime filloi te acarohej dhe nga kjo, zeri i saj filloi te rritej)

"Mos harro Marjana, ai eshte gjaku im, nipi im dhe sigurisht qe nuk dua ta shoh keq , por kjo menyre nuk me pelqen se si po rritet. Ai eshte anormal, ben veprime prej budallai" (i fliste gjyshi ne kete menyre qe nena ime te binte dakord te me linte ne spital)

"Si eshte e mundur qe flet keshtu per nipin tend? Ti je vjehrri im, babai im. Ti mos harro fjalet qe ti tha djali yt dhe burri im para se te... e dime te dy ne per cfare po flasim. Ti duhet te kujdesesh per te sido qe te jete. Ai ta la ty amanet" (fjalet e nenes nuk kishin peshe te madhe ne zemren e tij.)

"Marjana, me vjen keq per ty, por fjalet qe do te te them ndoshta nuk do te te pelqejne sepse... me duket se me duhet te zhgenjej djalin tim sepse une me te vertete qe nuk mundem" (me keto fjale, gjyshi hodhi poshte pergjegjesine qe kishte, duke i dhene fund lidhjes se gjakut qe kishim. Ai hoqi dore prej meje)

"Cfare do te thote kjo?" (Pyeste nena ime duke shpresuar te mos degjonte dhe njehere, te njejtat fjale)

"Kjo bija ime do te thote lamtumire. Puna ime ketu mbaroi" (dhe keshtu ndodhi. Gjyshi im u largua.)

Syte e mamase time ishin te mbushur me lote. Lote zhgenjimi dhe dhimbjeje njeheresh. Gjyshi im u largua pa kthyer koken pas. E vetmja gje qe la, ishte nje monedhe turku qe nuk vlente per asgje.

Une, nje femije i vogel, qe te degjoja keto fjale ishte shume e cuditshme, por nuk po ndieja zbrazeti. Nuk me mungonte ai njeri.

Kaluan disa minuta dhe merzitja ime po shtohej. Doja te largohesha nga ky vend. Nuk mund te qendroja me. Shoh infermieren qe po vinte e qeshur drejt meje. Shpresoja qe mund te kishte lajme te mira per mua.

"Alda, a mund te te therras keshtu sepse infermiere nuk me pelqen" (po filloja ta ndieja si nje njeri te afert i imi)

"Po patjeter, sikur te te vije me mbare ty. Tani qe kemi kohe qe njihemi, nuk jemi me te huaj apo jo" (dhe ajo me kishte perzemer. E ndieja.)

"Sigurisht, por kur thua kohe,... per sa orë behet fjale qe une ndodhem ne spital?" (Po prisja nje pergjigje qe do e humbisja pak...)

"Daniel... me duket qe ke humbur sensin e kohes" (Alda me shihte pak cuditshem)

"Pse me sheh ashtu. Nuk kam qendruar me shume se 6-7 ore apo jo?"(iu bashkova dhe une shikimit te cuditshem te infermieres)

"Ne fakt sot, ti ben 10 dite qe je ketu Daniel"

😳

Hahahha, po tallej. Seriozisht...? 10 dite? Mendoj qe mendja ime nuk mund te ruaje me qetesine. Me duket qe do shperthej. Une po cmendem.
Dua te marr nje tulle e te godas koken fort por... a e dini cfare? Mendoj qe tulla nuk ben pune.
Prit te mendoj perseri...🤔
Uhh, po. Mendoj veten time me nje kostum serioz me kollare... ose papion, me nje cader ne dore qe jashte po bie shi dhe recitoj nja dy fragmente te William Shakespeare poshte nje pallati 36 katesh, ku siper nderteses po lahej nje gjirafe... ose me mire nje elefant 3 ton i madh ne nje vaske me nje kruajtese shpine, i cili po rridhte uje nga nofka e tij e cila ishte bere gati te bente nje ski 252 metra drejt meje
dhe... Boomm. Tani po. Kjo me beri pune. Tani zgjohi Daniel. Kthehu ne realitet.

"Daniel..." (me therret infermierja kur me sheh te heshtur)

"Po, me fal Alda. Nuk e kisha mendjen. Cfare ka?" (Iu pergjigja si i trembur pas mendimeve te mia)

"Kot te te pyes Daniel,... cfare te ndodhi ty qe gjendesh ketu" (Kurioziteti i saj ishte aq e madhe sa e verteta)

Une e dija qe heret a vone me duhet te tregoja te verteten time, por pervec kesaj, mund e them se ajo dite me beri te mos besoja ato qe po shihja.

Duke mbrojtur te tjeret, une kisha vrare veten time...