A ndiheni ndonjehere te frikesuar nga vetvetja kur mendon qe trupi yt do bente veprime qe mendja juaj as nuk do e imagjinonte?
Kur ti akoma nuk njeh veten dhe kerkon te zbulosh por njerzit perreth teje te bejne te mendosh qe jeta jote ne kete bote e...
Asgje nuk ishte ne vije. Treni po dilte nga shinat. Jeta ishte ne frike. Humbja e saj ishte afer.
Artes i kishte dale situata jashte kontrollit. Gjithcka po i kthehej permbys. Do behej aq keq, sa do e demtonte ate.
Valerio ishte ne shtepi me Kevinin, duke mos reaguar aspak nga ajo qe i kishte thene Arta. Ai nuk e dinte qe ishte ne rrezik, sepse nuk po e kuptonte situaten. Por... nuk ishte budalla. Mund te them se duhet te kishe frike nga ai. Lloj-lloj mendimesh i vinin ne koke dhe mendoi qe te shpetonte jeten e tij.
Kevini i besonte Valerios per gjithcka dhe nuk do e mendonte se do ndodhe ...
Te dy ishin ulur kembekryq duke luajtuar ne kompjuter dhe ne nje moment Kevini fiton.
"Hahahah, fitova per te dyten here" (filloi Kevini te tallej me te)
"Kishe fat, jo se di qe te luash" (por Kevini perseri hidhej nga gezimi)
"Ecc, Valerio. Na hap nga nje birre te festojme fitoren time"
Ne ate cast, Valerio kishte mbetur duke menduar. Ndoshta ai ishte momenti i duhur.
"Valer... ejj, na i hap pra nga nje birre" (kembengulte perseri Kevini)
"Nuk ka asnje birre ketu" (nuk shkoi as per te shikuar duke folur menjehere)
Nuk e di se cfare kishte ne mendje ai.
"Shiko mire o Valer, se dje i solla" (Kevini kishte mbetur i habitur sepse nje dite me pare, kishte blere nje arke)
"Nuk ka se shikova por po shkoj ti blej" (menjehere u ngrit Valerio dhe po behej gati te nisej)
"A mundesh vete apo te vij dhe une"
"Po se per dy minuta shkoj e vij" (pasi tha kete, Valerio del nga shtepia.)
Ne fakt, arka e birrave ishte ne cep te dhomes e paprekur. Valerio i kishte hedhur persiper nje lecke qe te mos dukej. Te gjithen e beri ai. I duhej te largohej nga ajo shtepi prej rrezikut qe po i vinte.
Valerio ishte nje djale i guximshem dhe i qete. Qe i vogel dukej sjellja e tij qe ishte ndryshe nga moshataret. Ishte femije pak i turpshem dhe i ndrojtur, por per cdo gje, i dilte vete balle. Nuk kishte nevoje per ndihme sepse ishte nje njeri qe mundohej deri ne fund.
Ai i donte shume njerezit qe kishte perreth. Por... ai mezi fliste dy fjale me te tjeret. Por... gjithcka per te ndryshoi.
Kur ishte femije, bashke me shokun e tij kishin dale me biciklete duke shkuar ne koder. Ishin rruget e prishura por atyre i pelqenin te ecnin aty. Ishin shoke te ngushte. Qendronin gjithmone me njeri-tjetrin. Qeshnin se bashku, luanin sa dhe flinin bashke. Nje dite qe po binte shi, kur prinderit e Valerios po prisnin qe ai te vinte me shokun e tij pas shetitjes, kishte ndodhur...
Ate dite, ai erdhi vetem. Ishte i mbuluar i gjithi me gjak dhe vetem shikonte i heshtur. Valerio nuk ishte mire. Frika ishte larguar prej tij.
Ne televizor, njoftonin per nje humbje te nje femije te vogel. Akoma policia nuk e kishin gjetur ate. Dhe nuk mendoj qe do gjejne ndonjehere.
Prinderit e Valerios e mbajten ate dite te fshehte. Ato e mbyllen djalin ne dhomen e tij. Qendruan dy jave pa folur me te. Vetem i jepnin ushqimin nga dera.
Me vone, ato donin ta nxirrnin nga aty por Valerio nuk donte te dilte nga dhoma e tij. Ai ishte vendi me i sigurte per te, por... i gjithe vendi ishte mbuluar me vizatime te cilat nuk kuptoheshin.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Valerio kishte pare dicka. Gje qe e kishte trembur ate. Shikoi gjakun e shokut te tij duke u derdhur por qe trupi nuk u gjend kurre. Ai nuk do fliste kurre per kete, ose... deri ne ate moment qe do frymonte per here te fundit.
Valerio mbante shume shqetesime mbrenda vetes duke humbur besimin dhe duke shtuar friken ne mendjen e tuj.
Ai ndjente dhimbje, qe nuk po i shuhej kurre. Por kjo dhimbje... hapi syte per te verteten. E verteta e jetes.
Duke u rritur dhe po behej me i zymte. Sado koha qe kalonte, disa shenja nuk zhdukeshin kurre. Ai nuk mund ti harronte. Ishte kthyer ne nje njeri qe i kishin vdekur ndjenjat, nuk kishte emocione. Thjeshte ishte nje njeri qe pritej gjithcka prej tij sepse ai vete ishte i humbur.
E verteta e tij ishte nje sekret. Sekreti ishte i humbur. Zbulimi i saj, sjell vdekjen e tij.
