STRANGER

50. Fund

Kurre nuk e kisha menduar qe jeta jone do kishte nje perfundim te tille. Nuk e kisha menduar asnjehere qe une do humbisja gjithcka. Te humbja arsyen e forces time.
Po me shihte me ato sy qe dikur i adhuroja por tani nuk doja ti shihja me.
Po me fliste po zeri i tij nuk vinte tek mua. Ishim aq afer por dukej sikur ndodheshim shume... shume larg njeri-tjetrit. Nuk ishte më heroi im.

Mendoja ne mendjen time se si ishte te mendosh nje mendim qe nuk mundesh te godasesh me ze te larte dhe te thuash

"Sikur te kishe vdekur. Te pakten ne kujtimet e mia do ishe ndryshe"

Ajo gjithmone me thoshte mua. "Duaje Daniel dhe pse beri shume gabime ne jete " Dhe une gjithmone ushqeja dashurine per ty duke mos kuptuar njeriun e vertete qe ishte prane meje. Ajo me donte me shume se une veten time. Dha gjithcka qe kishte per mua. Luftoi e vetme pa pushim per mua. Ishte e vetmuar dhe kjo gje ishte prej meje.

Kurre nuk u dorezua. Nuk hoqi kurre dore prej meje. Te gjithe u larguan. Ajo ishte aty per mua. Ndonjehere i thoja "me mire te vdes une para teje sepse nuk do mundja te jetoja pa ty", por ajo me kapte faqet dhe me shihte me syte qe dridheshin dhe me thoshte "si mendon ti qe do ishte jeta ime pa ty. Ti me jep force dhe te kujtohem qe nje dite e re do vije per mua. Do vije per ne. Me ty nuk do jetoja kurre ne erresire sepse ti me jep drite"

Por... ajo e kishte gabim. Si mund te jepja drite kur une isha shuar. Si mund te jetoja kur une... nuk kam... asgje.

Te doja shume por dhe te dua. E do te te dua gjithmone derisa une te mbylle syte ne kete bote te zymte.

"Marjana, ai eshte me mua"

"Nuk mund ta ndash kurre nga une" (nena ime u ngrit ne kembe dhe i del perballe tij me nje urrejtje te pakufijshme)

E dinte qe para tij, ishte shume e dobet por nuk donte te dorezohej pa luftuar. Ashtu sic bente gjithmone edhe pse...

Frika mbizoteronte ne te gjithe vendin. Ato po e ushqenin duke e bere me te fuqishme. E dinin se gjera te tmerrshme do ndodhnin. Por nuk u larguan kurre. Nuk do largoheshin pa mbyllur gjithcka qe ato kishin hapur. Dhe shume me vone ti kujtonin historite si kujtime te se shkuares. Dhe pse ... ndoshta jo te gjithe do ishin ketu per te kujtuar.

Ti japim fund kesaj historie.

Le te fillojme me...

Ehh ajo Arta. Aq sa me vjen inat, po aq me vjen keq per te. Nuk i mendon asnjehere veprimet qe ben duke demtuar dhe te tjeret. Ndoshta ajo nuk e di se si eshte te ndihmosh dike kur ajo nuk kishte askend afer saj ta mesoje. Ndoshta ajo kurre nuk u pranua nga te tjeret duke mos ditur se si ishte te ndaje nje ndjenje me nje tjeter. Ndoshta ajo kurre nuk mesoi te donte sepse ajo kurre nuk u... por ajo ishte gati te perfundonte ate qe ajo kishte nisur. Te pakten nje here te bente dicka te duhur qe te shpetonte gjakun e saj por qe te humbiste ajo vete.

Mendonte se pse ajo ishte nje njeri i tille. Mendonte se pse... pse nuk ishte si gjithe te tjeret. Shihte veten e saj por perseri e dinte qe trupi i saj nuk ishte arsyeja qe ishte ne ate gjendje. Ajo e dinte qe gjerat qe kishte bere per tu hakmarre e kishte sjelle ne kete pike. Qe te rrezikonte vellain e saj per gabimet qe ndoshta kurre nuk do ndalonin.

Vetem qante. Qante dhe nuk pushonte se mallkuari veten e saj. Ishte penduar shume per gjithcka qe kishte bere. Ishte penduar per gjithcka qe i kishte ndodhur cdokujt por... me shume per hakmarrjen e saj ndaj Kejsit duke ia shkaterruar jeten. Ndoshta per te eshte koha te paguante per cdo gje qe kishte bere ne jete por...
I duhej te bente dhe nje gabim tjeter.

"Valer, ku je futur. Dil mos u fsheh" (bertiste me te madhe Reli me shpresen qe Valerio te zbulohej)

Dhe ashtu ndodhi. Valerio e dinte qe nuk do fshihej pergjithmone. Mendoi qe te dilte hapur dhe te ndodhe cfare ishte e destinuar te ndodhe. Ai del por me asgje ne duar. Ishte bosh. Ishte vetem dhe po priste... ndoshta dhe te vritej ne moment.