STRANGER

47. Drejt humbjes

Gjithcka po zbulohej. Gjithcka do shkaterrohej. Jetes po i vinte fundi.

Te gjithe po shihnin ekranin si te uritur per te keqen. Te gjithe donin te ishin prane nje skandali qe do kthehej ne nje tragjedi.

Kejsi nuk dinte se cfare po ndiente ne ate kohe. Gjithcka po i shfaqej perpara saj si nje bombe e fshehur.

Ajo video zbuloi gjithcka. Profesori doli zbuluar. Gati per tu denuar.
Gruaja e tij nuk donte te besonte asgje nga ajo qe po jepej dhe degjohej. Thjeshte shikonte ate njeri te mbytur me urrejtje por... me zemer te thyer. E donte ate. Ajo vertete e donte ate njeri. Kishte kaluar nje jete duke ushqyer dashuri, qe tani e gjitha po helmohej. Po behej e erret dhe po humbiste cdo gje. Cdo kujtim po digjej, cdo gezim po trishtohej, cdo jete po vdiste.

Profesori po mundohej qe cdo gje te qetesonte po asgje nuk po ndalonte. Vetem nje goditje nga ajo ndaloi gjithcka.

"Te lutem e dashur, te lutem me degjo" (profesori po pergjerohej te justifikohej por ishte e kote)

"Mos guxo, mos guxo te me afrohesh" (i uleret me sa fuqi kishte duke e goditur me nje pellembe te fuqishme)

Ne ate moment lidhja e tyre mbaroi. Drejtori nuk dinte se cfare te bente. Iu afrua afer vajzes se saj per ta ngushelluar por edhe ai e dinte qe asgje nuk do ishte si me pare.

"Bija ime, te lutem mos u merzit per ate njeri. Ai nuk te meriton"

"Baba, te lutem. Nuk dua te degjoj asgje." (E pa drejt ne sy te atin dhe e perqafoi) "Une e doja ate baba, une vertete e doja"

Drejtori nuk po mundte te shikonte vajzen e tij ne ate gjendje. Donte nese do mundej, dhe ta vriste ate njeri. Ate njeri qe theu mbrendesine e zemres te dhurates me te madhe qe kishte.

Pa menduar dy here, drejtori menjehere telefonon policine. Te zhdukte ne moment ate njeri te humbur.

Kejsi kishte mbetur e ngrire ne salle. Kuptoi qe ishte e mberthyer ne qindra shikime qe po e shihnin ate. Nuk e donte veten ne ate cast. Ajo ndihej e humbur. Ne te vertete... ajo kishte humbur gjithcka.

Motra e saj, Trejsi, nuk ishte ne gjendje te mire. Ajo po shkonte drejt nje zeri qe nuk egzistonte. E gjitha ishte ne koken e saj. Por trauma qe kishte kaluar..., ndoshta gjithcka ishte ajo.

"Trejs, ku je? Akoma nuk me ke gjetur." (Zeri filloi ta ngacmonte perseri)

Trejsi nuk e dinte se ku ndodhej vete. Vetem degjonte ate ze dhe mendja e saj behej e turbullt. Donte te dinte se kush ishte sepse per te, ai ze ishte i njohur.

Donte qe ta shpetonte, nje gje qe shume vite me pare nuk e beri. Ky ishte nje rast ku ajo mund te bente ate qe ajo nuk mundi. Donte te pastronte ndergjegjjen e saj. Donte te ishte e paster me veten, ndonese ajo e dinte qe nuk mund te ishte kurre.

Ajo nate qe trupini saj u torturua dhe mundi te shpetonte nga nje trimeri e paster por qe dhe jeten e saj per te. Trejsi e dinte kete.

"Ku je, nuk po te shoh" (bertiste me te madhe Trejsi qe te degjohej nga ajo)

"Ia ku jam" (erdhi nje ze me i qarte dhe i kuptueshem ne fund te pishines)

Me ne fund Trejsi po e shikonte ate. E donte me gjithe shpirte. Ndjente fajin e saj qe po demtonte te gjithe jeten e saj. E dinte qe gjithe kjo nuk mund te ishte e vertete. E dinte qe dicka qe kishte kaluar, nuk mund te kthehej kurre.

Trejsi u ul ne gjunje dhe po qante siper pishines. Duke pare ate njeri dhe duke shprehur gjithcka qe ajo ndjente. Cdo gje qe kishte mbajtur mbrenda vetes per kaq shume kohe. Cdo gje qe ate po e vriste duke e bere ate humbiste veten.

Ndersa mamaja ime po mundohej te kuptonte fjalet e atij njeriu. Ne mendjen e saj ishte duke krijuar dyshim per jeten time. Pasi ai ishte shfaqur ne te vertete por nena ime donte ta mbante larg vetes se saj, ajo uleriti me te madhe duke e bere ate qe te largohej. Nuk mendoi asnje sekond me shume. Cdo levizje e gabuar ishte nje kohe e humbur per te. Ashtu sikur ishte, e ulur siper varrit tim me shikimin drejt atij kryqi qe ishte ngulur ne dhe, ajo e heq nga aty dhe fillon te gerrmoje me sa fuqi kishte. Por gerrmimi do zbulonte nje te vertete te cilen ajo nuk duhej ta kuptonte.

Tashme, nena ime ishte drejt shpetimit tim por afer humbjes se saj.