STRANGER

15. Urrejtja

Ishim ne nje tavoline,... une,Trejsi, Reli me Arten. Qendronim se bashku duke qeshur dhe... flirtonim me to, megjithese ne ishim te lidhur tashme. Ishim afer njeri-tjetrit, pa menduar per asnje njeri tjeter. Shijonim cdo moment qe kalonim, duke mbeshtetur kokat tona, ne nje pike.

E doja shume ate. Mendoja gjate gjithe kohes se sa mire ndiheshim kur ishim bashke. Nuk ziheshim kurre per asgje. Ndryshe kjo, ...per lidhjen tjeter.

Nuk me pelqenin aspak se si e trajtonin njeri-tjetrin. Debatonin per gjene me te vogel. Tradhtonin pa menduar gjate dhe ne fund rrinin bashke.

Arta nuk me pelqente aspak.

Nje njeri te tille, do doja ta mbaja sa me larg vetes. Ajo ishte ndryshe. Arta, nje vajze e hedhur qe ngacmonte djemte edhe pse ishte ne nje lidhje. Reli kishte mbetur duke u ngaterruar me cdo djale qe ngacmonte ajo.

Shume here e kisha pare duke iu afruar, burrave te vjeter duke poshteruar veten e saj. Ajo kishte sy vetem per pasuri. I donte ne cdo menyre. Ishte e fiksuar pas parave dhe jetes se tyre. I shndrisnin syte nga makinat e shtrenjta. Ajo shikonte veten ne xhamat e zinj dhe mendonte se si mund ta merrte ate. Shikonte zonjat e pasura, nga duart dhe qafa e tyre plot florinj dhe i admironte. Lakmonte cdo gje qe kishin te tjeret.

Nje njeri si Arta, nuk ngopej kurre.

Me heret, ajo ishte nje vajze e sjellshme dhe e zgjuar. Ajo mesonte shume ne shkolle duke mos menduar per asgje tjeter. Ishte plot gjalleri dhe miresi. Kishte humor dhe nuk shuhej kurre si njeri. Pelqente njerez me mendje te ndritur dhe gjithmone iu qendronte afer atyre.
Por gjithcka ndryshoi per te, kur...

Ajo kishte nje trup ndryshe nga te tjeret, mendonte Arta. Ne nje periudhe te shkurter, trupi i saj shtoi 23 kile duke marre nje pamje tjeter. Kjo gje e beri ate, te urrente trupin e saj. I lindi nje urrejtje e madhe ne shpirt, duke urryer cdo shikim qe vinte drejt saj. Filloi te mendonte qe njerezit e shihnin ndryshe, ate.
Koha kalonte, Arta filloi te besonte se ishte bere nje gje e shumtuar. Filloi te thyente cdo pasqyre qe gjendej ne ate dhome. Mbante dritaret mbyllur duke qendruar ne erresire. Nuk dilte me nga ai burg qe kishte burgosur veten e saj. Asgje nuk e ngushellonte ate. Ne kohen qe ajo kishte nevoje per njerezit me te afert, te gjithe e kishin braktisur. Shoqet e saj nuk e telefononin, kusherirat nuk vinin ta takonin si dhe vellai i saj, as qe kujtohej më, se kishte nje moter. Emri i saj ishte harruar.
Valerio bente sikur ajo nuk egzistonte. Ai as nuk e shihte me motren dhe nuk kujdesej më per te. Ai, ne mendjen e tij, ishte nje femije i vetem.

Ndersa Arta, qendronte ne internet duke provuar cdo metode dobesimi qe i dilte perpara. Aq here provoi, po aq here deshtoi.
Arriti deri aty, ku njeriut nuk i vinte ne mendje, ajo gje mizore.
Cdo dite filloi te shtypte barkun e saj me duar deri sa filloi duke e goditur me grushte per nje kohe shume te gjate. Nje dhimbje filloi dhe shtohej minute pas minuti, por Artes nuk i interesonte kjo gje.

Ajo fillonte duke nxjerre ushqimin qe hante gjithe diten, duke e bere stomakun e saj, shume te ndjeshme. Gjendja e saj nuk ishte aspak e mire. Sa here mundohej te dobesohej, ajo shtonte ne peshe.
E vetmja gje qe mendonte duke pare se si po reagonte trupi i saj, ishte t'i thoshte STOP ushqimit. Dhe ashtu beri. Qendronte me dite te tera, pa ngrene asgje.
Asaj nuk i vinte gjynah per trupin e saj. Per vuajtjet qe po i shkaktonte derisa nje dite...

Ajo ishte bere gati per koncertin e saj. Nuk shkoi aspak mire. Nje leter i bie ne dore, Valerios.
Arta ishte e mbytur ne gjak.