Kürşat Bozkır.
Gidebilecek bir yeri olmayan kadının, kalabileceği tek yeri yakan adam.
Hikayemizin nasıl biteceğini bilmiyorum fakat kiminle başlayıp kiminle biteceğini çok iyi biliyorum.
Bu hikaye ; Sare Akay ile başladı.
Ve Kürşat Bozkır ile bi...
❝Seni hiç bırakmayacağım diyenler var ya, sakın kanma onlara. Dön bak şimdi ardına, gitmez dediğin kaç kişi yanı başında?❞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- 1817 GÜN ÖNCE -
- 2 NİSAN 2017 -
Bu hayatta birine tavsiye verecek son kişi olsam da biri benden tavsiye isteseydi ona söyleyeceğim ilk şey, 'Asla, Asla Deme' olurdu. Çünkü bu kahpe hayatın bize tükürüğümüzü yalattırma gibi kötü bir huyu vardı.
Daha 1 hafta öncesine kadar 'İşiniz size kalsın.' diye ahkam keserken 1 hafta sonra kendimi Kürşat Bozkır'ın kapısının önünde bulmuştum. Eninde sonunda bu eve girecektim fakat bu kadar çabuk olması, beklediğim bir şey değildi. Sanırım şans artık benim de yüzüme gülmeye başlamıştı.
Alt dudağımın derisini dişlerimle yüzerken ellerim kapı zilini buldu ve tereddütle zili çaldım. Ayaklarımla bir ritim tutturarak üzerimdeki stresi atmaya çalışırken kapı aralandı ve Kürşat Bozkır ile karşı karşıya kaldım.
Buraya gelmeden önce onu aradığım için yüzünde hiçbir şaşkınlık belirtisi oluşmadı. Sağ kolunu kapının üst köşesine yaslarken, "Hoşgeldin." dedi, tekdüze bir sesle.
Kuru dudaklarını nemlendirirken kenara çekildi ve eliyle içeriyi işaret edip yolu gösterdi. "Geçebilirsin."
"Teşekkürler."
Sol ayağımı öne uzatarak içeriye adımımı attım. Genelde uğurlu gelsin diye sağ ayakla adım atarlardı ama buna gerek yoktu. Kürşat Bozkır'ın evine tüm uğursuzluğumla karabasan gibi çökmeyi planlıyordum çünkü.
Etrafa kısaca göz gezdirdiğimde evin içinde üst kata uzanan sarmal bir merdiven mevcuttu. Geniş bir salonu vardı. Aralık kalan kapılardan gördüğüm kadarıyla oturma odasındaki eşyalardan, korkuluklara kadar tüm her şey simsiyahtı. Evinin genel olarak asil bir görüntüsü ve buram buram kokan 'ben zenginim' havası vardı. Beğenmiştim.
