Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Chase Atlantic, Keep it up.
---
Kim Taehyung, 6 gün sonra, 22.50
“Seni öldürmek istiyorum, tüm kıyafetlerimi çöp ettin!”
Oldukça sinirliydim çünkü Jungkook kanatlarını saklamak için kendisine tişört sunma görevini bana yıkmıştı ve bu duyduğum en sinir bozucu görev olabilme potansiyeline sahipti. Beyefendinin kanatları kapanınca dahi o kadar büyüktü ki hiçbir tişörtüm ona olmuyordu. Evet, kesinlikle cüssesi kocaman olduğu için değil, kanatları büyük olduğu için.
İlk birlikte dışarı çıkışımızda ona uzun ceketimi vermiştim ve kanatlarını saklamayı becerebilmişti. Fakat kendisi seneler sonra dışarıyı ilk görüşünün acemiliğiyle yanlışlıkla kanatlarını açmış ve güzelim ceketin yırtılmasına sebep olmuştu. Dolayısıyla hem ceketimden olmuştum hem de yakalanma tehlikesiyle karşı karşıya kalmıştık ve tabii ben de çok sinirlenmiştim. Lâkin artık yapabileceğimiz hiçbir şey yoktu ve daha iyi çözümler üretmeliydik.
Aynanın önünde kendisi, kendisinin arkasındaysa ben vardım. Giyindiği her tişörtümü yırtıyordu ve şu an üzerimdeki deri eteğim ve siyah, yarım bluzum dışında giysimin kalmayacağını düşünmeye başlamıştım. Kesinlikle zihnimi susturmalıydım çünkü eğer biraz daha böyle düşünmeye devam edersem karşımdaki bu iblis-insan karışımı herifi yırttığı kıyafetlerimle boğmaktan çekinmeyecektim.
“Öyleyse kıyafetlerini kanatlarımın ve bedenimin sığabileceği büyüklükte alsaydın, Kim.”
Umursamazlığı beni daha da sinirlendirirken en sonunda üzerine olan, doğum günümde hediye edilen tişörtü görebilmek beni oldukça mutlu etmişti. Uzun olan tek tişörtüm de hediye gelen bir tişörttü çünkü ben bu kadar uzun, bol şeyler giyinmezdim ve bu sebepten ötürü tüm kıyafetlerimden olmuştum az önce.
“Deri yakışmış.”
Yüzünde aptal bir sırıtışla aynadan süzerek konuştuğunda, hiddetli tavrımı bozmadan bana dönmesini bekledim.
Sinirli olmamın başka bir sebebi de arsızın teki olmasıydı. Defalarca kez önümde üzerini değiştirmişti. Tamam, belki onu izlemek benim hoşuma gidiyordu ama gerçekten günah işlemek istemiyordum ve resmen üzerine atlamam için çabalıyordu. Yokluğun dibinde sürünen benim için fazlaydı tüm bunlar.
Yaşadığımız anda saçmalık gerçekten hat safhadaydı çünkü dışarı ilk çıktığımız gece, gece kulübünün önünden geçmiştik ve içeriden duyduğu müzik sesinin kendisini mest ettiğini söyleyerek gitmek istediğini, bu yüzden hazırlanmamız gerektiğini söylemiş; zorla ona olabileceğini düşündüğü bütün tişört ve pantolonlarımı çıkarttırmıştı. Fakat oldukça aptaldı ki en olmayacak tişörtü bile denemişti.
