Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dove Cameron, Boyfriend.
---
Kim Taehyung, Buluşma günü, Akşam üstü.
Jungkook'un sert adımları beni daldığım saçma sapan ve endişeli hâllerden bir anda çıkartırken, belimden tutuşu da yüzümde güzel bir gülümseme oluşturuyordu. Aptal, ona sevgilimmiş gibi davrandığını söylediğimde öyle olmak istediğini söylemişti fakat sonra bunun için hiçbir adım atmamıştı. Bir yandan bunun için ona minnettardım çünkü aramızdaki bu çekimin yalnızca tensel temaslardan ibaret oluşu kafamı 'Acaba bu sadece görüntüsünden etkilenmemden kaynaklı mı?' gibi sorularla dolduruyordu. Ve eğer öyleyse, bu demekti ki ikimiz de birbirimizden hoşlanmıyoruz. Ve hâlâ sorularla doluyken kafam, bana bir adım atarsa ne olur bilmiyordum.
Susup ilerlemeye devam ederken bir yandan üzerimdeki gergin hâli de atmaya çalışıyordum. Mingi'yle seneler önce aramızdaki ilişkiyi bitirmiştik, belki de hiç gergin olmamalıydım fakat bir dönem ondan gerçekten hoşlanmıştım ve bana yaptığı şeyleri unutamıyordum. Hayatı bana zehir etmişti ve ne kadar acı çektiğimi benden başka kimseler bilmiyordu. Jimin'e beni çağırdığı için kızmıyordum çünkü eski sevgilimle olan buluşmaya gelmemi o değil Mingi istiyordu.
İstemesem de gidiyordum çünkü diğer arkadaşlarımla öyle her istediğimde buluşamıyordum ve Mingi'nin gelişi bir bahane olmuştu onları görmem için. Eh, ben de onu görmezden gelir ve sadece arkadaşlarıma odaklanırdım.
"Taehyung, Mingi kim?"
Jungkook'un bana yönelttiği soruyla hemen ona döndüm ve ne cevap vereceğimi kafamda ölçüp tartmaya başladım. Eski sevgilim desem ne tepki verirdi inanılmaz merak ediyordum ama sanırım söylememeliydim. Gerçi bir yandan da onun Mingi'nin benim neyim olduğunu hemen bulabileceğini de biliyordum.
"Kim olduğunu ona sorarak da öğrenebilirsin, neden bana soruyorsun?"
Göz devirip adımlarını yavaşlattı. Sanırım yürürken konuşmakta zorlanıyordu çünkü ne zaman yürüyor olsak ve konuşmaya başlasak adımları yavaşlıyordu.
"Ben onun kendisi için kim olduğuyla değil senin için kim olduğuyla ilgileniyorum."
Oldukça sert bir biçimde söylediği cümleyle gözlerim şaşkınlık içinde açıldı. Garip bir andı, ne bileyim, farklı bir cevap bekliyordum ama bunu beklemiyordum. Gerçi kendisi bana sulanıyordu, bu cevaba şaşırmam da bir tık saçmaydı.
"Pekâlâ, eski sevgilim."
Gözleri 'Nasıl yani?' der gibi açıldığında ben de kafamı 'Ne var?' dercesine iki yana salladım. Yani, ne vardı ki eski sevgilimse?
"Eski sevgilin?"
"Eski sevgilim."
Omuz silkip adımlarını yine aynı hızda atmaya devam etti. Ben de sustum, bir şey söylemedim. Bugünün normal geçmesi için kendim yarattığım ve buna hâlâ inanamadığım Tanrı'ya yalvaracaktım bu gidişle cidden.
