"ဟဲလို အစ္ကို၊ မဂၤလာနံနက္ခင္းပါဗ်"
".............."
"အစ္ကို ေက်ာင္းလာေနၿပီလားဟင္"
"............."
"ေက်ာင္းအေပါက္ဝေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမွာမို႔"
"............."
"ကၽြန္ေတာ္ကအခုကန္တင္းမွာ"
"............."
"အာ မဟုတ္ဘူး ေရာက္ရင္ miss call ပဲေပးလိုက္ အစ္ကိုေဘကုန္ေနမွာစိုးလို႔ဗ်"
"............."
"ဟုတ္ ဟုတ္၊ ဒါဆို ဒါပဲေနာ္အစ္ကို၊ ျဖည္းျဖည္းလာပါဗ်"
ေပ်ာ္ရႊင္စြာဖုန္းေျပာၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမာင္အာ႐ုံစိုက္လိုက္ေတာ့ ေပါင္မုန့္ႀကီးပါးစပ္မွာကိုက္ထားၿပီး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သူရနိုင္ ရယ္၊ လက္ထဲကဖုန္းကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့ဘဲ ျပဴးျပဴးႀကီးၾကည့္ေနတဲ့ ကုေဋစိုး ရယ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။အဟင္းအဟင္း ဒီေကာင္ေတြေသခ်ာေပါက္ ေမာင့္ကိုအားက်ေနၾကၿပီေလ။မာန္ေတြတက္ၿပီး ေမာင္ျပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္လိုက္ေတာ့
"အာ့!"
ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မွအနာမက်က္ေသးတဲ့ဒဏ္ရာကစပ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။
"ေကာင္းတယ္ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္"
"ေသ ေသ"
"အဲ့ေလာက္ထိငါ့ကိုမခ်စ္ၾကပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းတို႔ကလည္း"
မေန႔ကအေၾကာင္းေတြကိုအကုန္ျပန္ေျပာျပေတာ့ မေကာင္းမကန္းသူငယ္ခ်င္းေလးႏွစ္ေယာက္က သူတို႔မပါတာေတာ္ေသးတယ္လို႔ဆိုသည္။ဘာလို႔လဲ ေမးလိုက္ေတာ့ သူတို႔ပါေမာင္ႏွင့္ေရာၿပီးခံရမွာစိုးလို႔တဲ့ေလ။ေမာင့္ကို ေသခ်ာမေတြးေတာဘူး၊ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အရင္လုပ္တယ္ဆိုၿပီးလည္း ေျပာၾကေသးသည္။ဟုတ္တယ္! ေမာင္လည္း ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ဘာေတြကိုေတြးနိုင္ဦးမွာလဲ၊ အေၾကာင္းကိစၥေတြကအကုန္တိုက္ဆိုင္ေနတာကို! ဘယ္ေလာက္မေကာင္းလိုက္တဲ့ႏွစ္ေကာင္လဲ! အခုလည္းေမာင့္ကို ဘယ္ဘဝကအၿငိဳးေတြနဲ႔လည္းမသိ၊ ဝိုင္းေျပာေနၾကသည္။
YOU ARE READING
မောင့်မျက်ဝန်းပြာ (COMPLETED) ေမာင့္မ်က္ဝန္းျပာ
Romanceချစ်သောမောင်💙 ညှို့မျက်ဝန်း💙 ခ်စ္ေသာေမာင္💙 ညႇိဳ႕မ်က္ဝန္း💙
