Aybike "Sen de gitmiyorsun . Ben bir şey diyor muyum ?"
Oğulcan "Ben kabuslar görüp , uykusuz kalmıyorum . "
Aybike "Oğulcan otur bir konuşalım ."
Oğulcan "Şimdi değil ."
Oğulcan büyük bir hayal kırıklığıyla arkasını döndü . Tam mutfaktan çıkacakken . Gözlerim dolu dolu arkasından seslendim .
Aybike "Abi yalvarırım gitme . Arkanı dönme bana . Nolur konuşalım . Benim sana çok ihtiyacım var ."
Oğulcan anında arkasını döndü . Sesimin titremesinden ne kadar kötü olduğumu anladı . Yanıma gelip bana sarıldı . Ben de hemen beklemeden ona sarıldım .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir şey demeden sandalyeye oturttu . Kendine de bir sandalye çekip tam karşıma oturdu .
Oğulcan "Dinliyorum abim anlat ."
Aybike "İlaçlar iyi gelmeye başlamıştı evet ama ben her gidip konuştuğumda kendimi kötü hissediyordum . İlaçlar da iyi gelince ben de sadece onlarda devam etmenin yeterli olduğunu düşündüm ."
Oğulcan "Madem yeterliydi neden Berke tedaviyi bırakmamalıydım dedin ."
Aybike "Çünkü yeni bir takım şeyler olmaya başladı ."
Oğulcan "Ne gibi şeyler ?"
Aybike "Anlatacağım ama bölmeyeceksin ."
Oğulcan "Tamam söz "
Aybike "Berkin kazasından sonra olmaya başladı . Ani seslerde ortaya çıkıyor . Bir an dünyadan kopuyorum . Hatta geçen gün tiyatro salonunda birden Berke sarıldığımda da o olmuştu ."
Oğulcan "Bölmeyeceğim dedim ama zorundayım . Bu olan ani kopukluk kaç kez oldu ?"
