When i fall in love (COMPLETED)

Chapter 28

Hindi ako tumanggap ng bisita matapos ang gabing iyon, even Matthew iniwasan ko, pinasabi ko nalang sa parents ko na i'm not well that night, even sa hotel hindi muna ako pumasok. I need a break, i have to gain strenght. I have to fix myself before anything else.

Pero kapag nag-iisa ka pa ganoon pa rin pain is there, it's always there to remind me everything.

Sa ngayon, sila mommy at daddy ang bantay ko. Sila ang nasa tabi ko ngayon, i saw how sad my mom was. Hindi pa rin kasi ako nagku-kwento sa kanila. I want to resolve this on my own.

"Anak" tawag ni mommy habang nasa kwarto ako, pumasok siya sa loob. Sa kanila muna ako tumuloy.

I wiped my tears ayokong mag-alala siya.

Umupo siya sa tabi ko at humarap naman ako sa kanya paupo.

"Yes mom?" Sagot ko.

"I'm sorry if i will tell you this but hindi ko na kayang hindi mangialam, can you tell me everything? Nahihirapan na akong makita kang ganyan at ako nakamasid lang sa'yo at walang magawa."

I don't know but mas naunang rumagasa ang luha ko kaysa sa sagot ko kay mommy. And after that i just saw myself opening myself up to my mom.

Umiyak lang ako ng umiyak, binuhos ko na yata lahat ngayon.

And then i saw my father, nakatayo siya sa pintuan. Nakamasid lang sa amin ni mommy.

He went to us and hugged me.

"Hush now baby, everything will be fine you know. Dumulog ka lang sa taas and everything will be fine, keep that in mind" sabi ni daddy habang yakap pa rin ako.

Tumango lang ako ng tumango while still crying. Kahit nasasaktan ako, natutuwa pa rin ako dahil hindi nila ako hinyaang mag-isa sa panahong kailangan ko sila.

"Every relationship, may mga ganiyan talaga, me and your father, marami na kaming napagdaanan na ganyan. But when you really love each other, no matter how badly hurt you are it will just vanish because that is the magic of love. Love can forgive and forget, we just remember the things that your relationship made you so happy and the sadest moments? Makakalimutan mo nalang ng basta-basta. That is the magic of love." Sabay yakap ko kay mommy.

Mas lalo akong napaiyak. I just think of something. My parents, mahal na mahal talaga nila ako. Simula noon ang sarili ko lang ang inaalala ko dahil sa nasaktan ako. Pero kailangan pala bigyan mo din ng panahon ang ibang nagmamahal sa'yo katulad ng magulang mo.

"Thank you mom and dad, i'm so thankful that i still have you guys" my father kissed me on my forehead.

"We will forever be here" sagot ni daddy.

"At ikaw lang ang magiging forever naming baby" si mommy naman ang nagsabi.

"You have no choice, ako lang naman ang anak ninyo eh!" Sabay kaming nagtawanan sa sinabi ko. Kahit papaano ay sumaya pa rin ako. I love my parents at kailan man hindi na mawawala yun.

Kahit na strikto sila, kahit na kulang sila sa time para sa'yo iba pa rin kapag sila na ang nagco-comfort sa'yo. Nakakadagdag ng lakas ng loob para lumaban pa sa buhay.

Sa tingin ko tama din sila sa mga sinabi nila, based on their experience it is not right to give-up so easily, if Travis did that, then i won't. Mas mahal ko siya kaysa sa mga dahilan niya. I love him so much that i am willing to make him realized that he is worth it for me. He is all that i need and that is enough for me. Heartache will make us to grow stronger. Kung wala ang mga ganoong bagay sa mundo. Hindi na tayo magbabago.

I will make him realized that.

Two months later

"Thanks Matthew for everything" and then i hugged him, ganoon din siya.