INTERNAL CRIES

Kabanata 09

Kabanata 09
Karapatan

Bumuntonghininga ako bago sinara ang pintuan ng opisina nang tuluyan nang mawala sa paningin ko si Rhomisor. Naglakad ako papasok at naupo ako sa shivel chair at inayos ang mga papeles na hindi ko naayos kanina. Samantalang nanatiling tahimik si Kheeno, pero ramdam na ramdam ko iyong tingin niyang puno ng galit.

Parang ang liit-liit ng opisina ko ngayon na nandito si Kheeno sa loob, when in fact, kasing laki ito ng kwarto ko sa mansion.

I sighed and placed the last pile of paper on my table. Naghihintay ako kung ano ang importanteng sasabihin niya, since nagpunta pa siya rito sa opisina.

I cleared the lump in my throat, and collected my courage to start the conversation. The weight of unspoken words hung heavy in the air, but with each breath, I steadied myself, determined to break the silence.

The lump in my throat served as a barrier I needed to overcome, a physical manifestation of the emotions swirling within.

With each hesitant breath, I gathered my thoughts, preparing to articulate what had been on my mind.

“Ano ang pag-uusapan natin?” panimula ko. Agad natuon ang mga mata ni Kheeno sa akin. Just like what I had expected, puno ng galit at pagkasuklam.

Kheeno breathed harshly. Alam ko na agad kung saan patungo ang pag-uusap na ito, sa panunumbat na naman.

“How dare you flirt with my brother in front of the workers, Arden! Hindi mo na ako binigyan ng kahihiyan!” he spat angrily, that made me flinched and made my breathing quickened.

“I-I am not flirting with Rhom—”

“Stop mentioning his fucking name!” sigaw niya kaya napapikit akonat napahawak sa mesa. I need to gather my strength for this talk. “Kung wala kang respeto sa sarili mo, have respect for me, dahil asawa mo ako!”

Sumakit ang ulo ko dahil sa halo-halong naramdaman. I just can’t bear his shouting and accusations.

Never in my life did my parents shout at me, ni hindi nila ako napagbuhatan ng kamay. Kahit nga siguro lamok ay ayaw nila akong padapuan. Ganoon ako kamahal ng mga magulang ko, kabaliktaran ng taong minahal ko ng lubusan.

I know I’m at fault, and that was forcing him to marry me at hindi ko ipinagkakaila iyon. I know that he’s hurt. I know that he loathed me. Pero hindi ko kayang pakinggan iyong basta-basta na lang niya akong pagbintangan ng mga bagay na hindi ko ginawa.

“Yes, you are my husband!” I shouted back. Mabuti na lang at soundproof ang opisina ko, kung hindi ay baka narinig na kami ng mga trabahador na nagsisigawan. “You are my husband, Kheeno, then you should act like one! Hindi iyong sa ibang babae ka kakandong! Sa ibang babae ka tatabing matulog! Sa ibang babae ka sasabay kakain! Sa ibang babae ka sumasama sa kama!” galit at nasasaktang dagdag ko.

Tumaas-baba ang dibdib ko dahil sa paghahabol ko ng hininga. Parang nararamdaman ko ring ilang minuto lang ang lilipas ay mawawawalan ako ng malay, so I tried to calm myself down.

I breathe in and breathe out. Sinusubukan kong pakalmahin ang sarili ko.

My head starts to swirl, and I feel like I’ll vomit anytime.

“How dare you get angry with me when you are at fault!?” he shouted again. Pumikit ako ng mariin para pigilan ang luhang nagbabadya nang pumatak.

Bumuga ako ng hangin at pigil ang luhang tinitigan si Kheeno.

I need to calm down. I don't want to fucking pass out in front of him. Ayaw kong ipahiya ang sarili ko sa harapan niya.

Nang maramdaman kong unti-unti akong kumalma ay saka lang ako nagsalita.