Roses[zawieszone]

2.

Cillian

Wszyscy w klasie milkną, kiedy dziewczyny wychodzą. Najbardziej osłupiała jest chyba nauczycielka - zerka nerwowo to w papiery, to na nas. Niby pozwoliła im wyjść, a mimo to okazuje zdenerwowanie. Dopiero po chwili się odzywa, cytując stałą śpiewkę:

– Wierzę, że sobie poradzicie. Życzę Wam, żebyście… – Przestaję słuchać. Skupiam się bardziej na patrzeniu za okno i widzę, jak mały, całkiem czarny ptak siada na gałęzi drzewa.

Swoją drogą, ignorowanie dziewczyn jest zdecydowanie prostsze, kiedy nie dostrzegasz, choćby kątem oka, ich jaskrawo-różowych strojów.

W międzyczasie nauczycielka pozwala wyjść, więc opuszczam salę jak najszybciej mogę, bo jakoś nie widzę siebie pośród grupy ludzi z tej klasy. Zwyczajnie nie pasuję do takiego obrazka.

Szukam wzrokiem swojego auta. Chociaż dobrze wiem, że stoi przy boisku, to przy wyjściach i wejściach szkolnych łatwo się pogubić. Przynajmniej z moją orientacją w terenie.

Chwilę kręcę się na tyłach budynku i w końcu kieruję się tam, gdzie zauważam te dwie dziewczyny, które wyszły z sali. Co najlepsze, stoją przy moim samochodzie.

– Tym razem na siebie nie wpadamy, co? – mówię, kiedy jestem niecałe dwa metry od nich. Uśmiecham się, ale one najwyraźniej nie są zadowolone z jakiegoś powodu.

W pewnym momencie ta, na którą wpadłem na korytarzu, wsiada do samochodu. Boli mnie serce, kiedy słyszę, jak mocno trzaska drzwiami.

– No, zdecydowanie zabawne – odpowiada poirytowanym głosem blondynka. – Wiesz może, czyje to auto? – Wskazuje palcem na czarnego mustanga. – Baran nas zastawił, a Gwen źle się czuje i nie możemy nawet stąd wyjechać.

O cholera, ile dziewczyn w tej szkole może mieć na imię Gwen? A raczej Gwendolyn?

– Tak jakby jest moje. – Czekam chwilę, aż pioruny zaczną trzaskać z oczu blondyny wprost we mnie. – Już odjeżdżam.

– Dziękuję za tę łaskę. – Znów ironia. Czy ta dziewczyna umie się wyrażać w inny sposób?

Stawiam pojazd niewiele dalej, żeby móc jeszcze do nich wrócić.

– Słuchaj, przepraszam cię za to, parkowałem na szybko i sądziłem, że zdążę odjechać.

– Czaję – mruczy pod nosem dziewczyna. – To ją powinieneś przepraszać, a nie mnie – dodaje i wskazuje palcem na Gwen.

– Zgaduję, że to nie jest dobry moment, ale obiecuję, że zaproszę ją na kawę. – Próbuję się ratować starym, dobrym sposobem.

– Nie lubi kawy. Zaproponuj jej kakao, a będzie twoja. – Puszcza mi oko i nieznacznie unosi kącik ust do góry.

Albo kłamie, albo nie mówi mi tego za zgodą koleżanki. I raczej obstawiam to drugie.

– Jasne, dzięki za podpowiedź, przyda się. – Uśmiecham się i kieruję do swojego auta.

Jeśli rzeczywiście jest tak, jak mówiła blondynka, to Gwendolyn Monroe będzie moja w niedługim czasie.

A właściwie to taki mam plan.

Skręcam w lewo na światłach, kiedy włącza się zielone. Staram się maksymalnie trzymać ograniczeń, ale z drugiej strony, jeśli jechałbym szybciej niż sto osiemdziesiąt kilometrów na godzinę, policja by mnie nie złapała. Mają zbyt słabe auta, żeby mnie dogonić.

Ograniczam jednak swoje zamiłowanie do szybkiej jazdy i dostosowuję do innych kierowców. Przejeżdżając przez skrzyżowanie Wilsona z Penny, mam wrażenie, jakbym już kiedyś widział dziewczynę idącą chodnikiem z przeciwnej strony. Ma podobne, tak samo delikatne rysy twarzy, jak Gwen dawniej. Mimo to, że staram się odwrócić wzrok, widzę, że jej mina nie wygląda na to, żeby była zadowolona.