Kahilingan Sa Buwan

Chapter 20

Malapit ng magtakip silim kaya naman ay agad akong bumaba na. Pilit ko ring binibilisan kahit na hirap ako maglakad. Kagabi ko pa iniisip kung anong gagawin ko at ngayon ay buo na ang desisyon ko. Nakita naman ako ni ate lucinda kaya dali dali syang pumunta sa akin.

"san ka pupunta? Nais mo ba ng tubig. Sana ay sinabi mo na lang sa akin para hindi kana bumaba pa-" hindi ko na sya pinatapos pa sa pagsasalita nya.

"ah hindi nais ko sanang pumatungong aklatan. Ng mag isa" saad ko dahilan para maaptitig sya sa akin.

"sigurado ka bang kaya mo ng mag isa" nag aalala nyang tanong. Tumango lang ako at inayos ang sarili ko para hindi nya makita na nanghihina ako. Ilang araw narin akong ganito, kasabay nito ay ilang araw narinig na walang balita kay Leonel, ngunit nakampante naman ang loob ko dahil nalaman kong sumunod si ama doon.

Pagkapasok ko sa loob ay halata na gulat si manong na makita ako ngayon. Ngumiti lang ako sa kanya at lumapit.

"paibi iba nga ang desisyon mo" pagbibiro nya. Napatawa na lang ako, may sarili akong desisyon at kailangan ko lang magtiwala katulad ng sabi nya.

Inilapag ko ang isang papel na sinulat ko kagabi. Kahit nahihirapan ay sinimulan ko itog sulatin kung kailan inaantok na ako. Napangiti na lang ako ng iaabot ko kay manong ito. Napatingin naman sya rito at hindi alam ang gagawin.

"para kay gab po, kayo na po ang bahala dyan." saad ko. Nakita ko namang naiintindihan nya ang sinabi ko. Napalingon kaming parehas ng magsimulang humangin sa pintuan ng lagusan. Nagkatinginan lang kami ng saglit, inabot nya naman sa akin ang lamparang ginamit ko nung nakaraan. Sya nagtago nun.

Habang papalakad ay napaisip ako na andito uli ako. Babalik uli ako, pero ngayon ay desidido na. Inumpisahan ko ng maglakad papasok. Bawat hakbang ay nanghihina ang tuhod ko, napalingon ako ng dahan dahan sa pintuan unti unti na itong sumasarado. Tinuon ko ang mata ko sa paligid. Maya maya pa ay nakaramdam na ako ng bigat sa mata ko at bigla nalang nagdilim ang paligid.

Unti unti kong binuksan ang mga mata ko ng makaramdam ng ilaw sa paligid. Ng mabuksan ko ng maayos ang mga mata ko ay lumingon lingon ako sa paligid. Una kong nakita ay ang bintanang nasa tabi ko. It's already night.

Maya maya pa ay napatingin ako sa kamay ko, the bracelets were still there. Nahagip naman ng mata ko ang isang lalaki na nakayuko at tila ba parang natutulog sa gilid ng kama. It was gab, his eyes were completely swollen pansin ko rin ang eyebags nya, it's so different nung huli ko syang nakita. Maya maya pa ay nagalaw ko ang gild ng kama dahilan para gumalaw sya.

Nakita ko namang kinusot nya ang mga mata nya at saka nanlaki ang mata nya ng makita ako.

"lia..." saad nya saka lumapit sa akin para yakapin ako. Namatay ba ako tapos bumalik sa buhay kaya ganyan sya makayakap. Halos hindi ako makahinga sa pagyakap nya. He even stroke my hair.

"lia I'm sorry.." sambit nya ramdam ko rin ang pagtulo ng luha nya. Tinapik tapik ko naman ang likod nya para pakalmahin sya.

"im sorry, hindi ko dapat ginawa yun. Wala kang kinalaman but i still choose to ignore you, to ignore our friendship. I really thought i will lose you without saying that i truly cares about you. Dahil lang sa galit ko you experience those things. Im sorry.... " mabilis nyang sabi dahilan para maramdaman kong hinihingal na din sya. Na pahinga nalang ako ng malalim bago magsalita.

"it's okay... You shouldn't apologize, you did nothing wrong. Naiintindihan kita kung bakit naging ganon ka." i said as i caress his hair trying to make him calm down. Alam ko kung bakit nya yun nagawa kaya naman hindi ko rin sya masisisi.