KALBİN BENİM

*14. BÖLÜM*

Herkese selaamm!

Okumaya başlamadan önce 500 okunma için teşekkür ederim. Fakat bölümlere yorum yapılmıyor, bu da benim sizin düşünceleriniz hakkında bir fikir sahibi olmamı engelliyor.

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyoruumm.

İyi okumalar!!!

Barış'tan

Begüm'ün ameliyatı sırasında ben kapının önündeyken Ezgiler gelmişti.

Hepsinin gözleri kıpkızarıktı. Benim gibi. Onu o halde gördükten sonra kendime gelememiştim, gelemiyordum da.

Selin ve Efe ise sanki kendi canlarına bir şey olmuş gibilerdi. Gerçi gibisi fazla. Begüm onların kendi canıydı zaten.

Ben kendime bir yer bulamamış, dizlerimi karnıma çekmiş yerde oturuyordum.

Selin, İlayda'ya git buradan derken ayaklanıp onlara baktım ama içimdeki sinir geçmiyordu. Begüm'e bir şey olacak korkusu içimi kaplıyordu.

İlayda kafasını sallayıp giderken hızlıca kalkıp peşinden gittim. Kolunu sertçe tutup çekiştirmeye başladım hastaneden çıkana kadar. O ise zaten suçlu olduğunu bildiği için hiçbir şey demiyor, benim yönlendirdiğim yere yürüyordu. Başka çaresi de yoktu zaten. Ondan elbette ki hesap soracaktım.

Hastaneden biraz daha uzaklaşınca elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim.

Evet, ben ki küçükken düştüğümde bile ağlamıyordum ya da hayatımın boktan geçtiği herhangi bir zamanda.

Beni tek ağlatabilen Begüm olmuştu.

Onu ilk gördüğüm andan beri içimde benim de şaşırdığım çok fazla duygu ortaya çıkıyordu. Sevgi, üzüntü, kıskançlık...

Bunların hepsini Begüm bana yaptırtıyordu ve bana resmen kendimi tanımamı sağlamıştı.

Dengemle oynuyordu bu kız benim. Baş belası diye boşuna söylenmiyordum ben.

Karşımdaki İlayda'ya tekrar odaklandığımda içimdeki sinir tekrar ortaya çıktı.

"Bak lan halime bir bak." dedim işaret parmaklarımı göğsüme bastırken. Sesime de hakim olmaya çalışıyordum ama ne kadar başarılıydım bu konuda bilmiyorum.

"Bu boku temizlemek için niye benden yardım istedin?" Artık isyan etmeye başlamıştım ve sesimin tonunu ayarlamaya çalışmıyordum.

Bağırmamla birlikte hafifçe irkildi ve bana ağlayarak bakmaya başladı.

"Bak ben böyle olacağını bilemezdim."

Hem ağlayıp hem konuşuyordu. Sanki çok üzülmüş gibi.

Sinirimi yatıştırmaya çalıştım ve derin bir nefes aldım. Ama olmuyordu. Bütün oksijeni de içime çeksem Begüm orada, o ameliyat masasındayken ben iyi değildim. 

"İlayda senin baban isterse seni her koldan korurdu. Niye benden yardım istedin?" Ellerimi saçlarımın arasına saldırdım. "Ben salağım. Ben gerçekten salağım. Sana elimi verirken kolumu da kaptırdım."

En başından İlayda'ya yardım etmemem gerektiğini biliyordum. Ama benim karşıma geçip birilerinin sürekli onun peşinde olduğunu, eğer ki yanında ben olursam ona yanaşamayacaklarını söylediğinde ona yardımcı olmak istemiştim. Yapmamalıydım.

Onunla ilk konuştuğumda beden dersindeydik ve dersimiz boştu. Konuştuktan sonra geri spor salonuna döndüğümüzde Begüm'ün bakışları hiç görmek istemediğim cinstendi. Bana değişik bir ifade ile bakıyordu. Kırgınlık?