Gözlerini ilk açtığında kara gözlerine vurgun olduğu bir kız vardı ama kardeşi olarak bakmak zorundaydı ona. Çok istiyordu onunda kendisini sol yanı yapmasını ama kız abi biliyordu onu, dayanamadı göz göze geldikleri an başladı konuşmaya;
"Vazgeç ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bende arabaya bindikten sonra sessiz bir yolculuktan sonra eve bırakmıştı beni. İyi geceler bile dilemeden indim arabadan ve eve girip direk odama çıktım. Pijamalarımı giyip kendimi yatağa attım. Bir şeyler vardı ama ben bu şeylere bir anlam yükleyip kendi kendimi kandırmak insanları da zan altında bırakmak istemiyordum. Ama bazı şeyler bariz bir biçimde ordaydı ve benim elimden olmamasını umut etmekten başka bir şey gelmiyordu.
Düşündükçe midem bulanıyordu vücudum geriliyordu o yüzden telefonumu alıp şarkı açtım ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.
Uykumdan kendi kendime uyanıp etrafa bakındım daha gün bile aymamıştı ama tekrar uyumaya çalışsam bile uyku tutmazdı. Yataktan kalktım ve bir süre etrafa bakındım gün doğumunu izlemek güzel olurdu. Üzerime dolaptan aldığım bir kapüşonluyu geçirip odamdan çıktım ve aşağıya indim sessizce. Evin içinde ölüm sessizliği hakimdi, mutfağa girip kendime bir kahve hazırladım ve bahçeye çıkıp salıncağa oturdum hava biraz serindi ama çok güzeldi. Hafif hafif sallanarak kahvemi yudumladım. Saat kaçtı bilmiyordum ama saatlerce oturabilirdim bu sessizlikte.
Karşı evden ses gelince kafamı çevirip o tarafa baktım. Yiğit abi bahçeye çıkıyordu, gizlenmek istedim ama komik duruma düşmemek için bir şey yapmadım ve oturmaya devam ettim gözleri beni buldu ve kafasıyla selam verip bahçedeki sedirlerine oturdu. Dertli gözüküyordu merak etmiştim ne olduğunu bu saatte neden dışarıya çıktığını. Oturduğum yerden kalkıp eve girdim ve kalan kahveyi bir bardağa koyup aldım ve evden çıkıp bahçeye bahçeden de ne kadar tereddüt etsem de karşı eve geçtim.
Yiğit abi kapı sesini duyunca kafasını bana doğru döndürdü benim gelmemi beklemiyor olacak ki şaşırdı ama bir şey görmüş gibi de gülümsüyordu, yanına ilerledim ve yanına oturup kahve bardağını ona uzattım.
"Teşekkür ederim." dedi ve kahvesinden yudumladı.
Bir şey demedim sadece gülümsedim. Bir süre kimse konuşmadı onu merak ettiğim için dün gece ki olayı yaşanmamış sayıp gelmiştim ama konuşmaya ve sormaya çekiniyordum.
"Uyku mu tutmadı?" dedi konuşmayı başlatarak
"Beni eve bıraktığın gibi yatıp uyudum erken uyudum ki erken uyandım bir daha da uyuyamadım. Seni de mi uyku tutmadı?" dedim
"Yok hiç yatmadım ki bu saate kadar içimde bir huzursuzluk uyuyamadım bir türlü." dedi çok sakin bir ses tonu vardı ve bu insanı mest ediyordu.
"Neyin huzursuzluğu neyi taktın kafana?" dedim
"Anlatsam anlamazlar diye korkuyorum Naz." dedi
"Anlatmayı denedin mi ki anlamazlar diyorsun?" dedim
"Bak şimdi misal vereceğim Melodi'nin abisi var diyelim senin abinle Melodi'nin abisi beraber büyümüşler can ciğer kuzu sarmasılar aynı tastan yemek yemişler, Melodi abine abi diyor, ama abin duygularına engel olamıyor Melodi'ye vuruluyor ve bunu anlatıyor ne olurdu, sen ne düşünürdün?" dedi
