Ice fairy

Proloog

Why do they always hurt me, Why must I be different?

Loop op blote voeten naar de keuken, doe de deur open die blijft wat haperen door de koude dus geef ik er een ferme ruk aan. Die schiet open en zet een eerste voet buiten. Het is midden in de winter, half januari, 16 januari om precies te zijn. De stenen van de veranda zijn ijskoud. Niet dat ik de koude echt hard voel maar toch voelt het ook voor mij frisjes aan. Haal diep adem en loop door. Tussen de muur en de tafel die daar staat. Amper plaats om te draaien. Aan het einde van dat kleine gangetje kan ik beter staan en trek de diepvriezer open. Hij kan eigenlijk perfect met dit weer blijven openstaan. Hier in de veranda is toch geen verwarming dus het word hier veel en veel kouder of warmen dan in huis. Ga opzoek naar het aardbeien ijs. Als ik dat gevonden heb ren ik zo goed en zo kwaad mogelijk weer naar binnen nadat ik de diepvries weer dicht deed. Onderweg in de keuken heb ik een soeplepel meegenomen. Wat ben je nu met een kleine lepel als je ijs eet?! En ik kan het gebruiken. Het ijs verdoofd de pijn die ik voel... doet me aan andere dingen denken. Andere plaatsen en andere mensen...

Zak onderuit en lepel rustig de pot uit. Kijk een of andere film tot het ijs op is. Gooi de pot weg en de lepel in de afwasbak. Met een grote zucht ga ik weer in de zachte rode zetel zitten en trek het deken over me heen. Straks komen mijn ouders terug thuis.... Zucht opgelucht. Het is zolang geleden dat ik hen nog gezien heb. Ze waren dan ook in ons rijk, de koning en koningin van Driominos. Een van de 7 rijken van de droomwereld.  De elfenwereld...

Haal diep adem en raak het elfenkettinkje om mijn hals aan. Mijn puntoren verdwijnen en worden gewone oren. Ongeveer toch. Ze zijn net iets puntiger dan echte mensenoren. Mijn lange wit- roze haren worden honingblond met krullen onderaan. Mijn schouders verplaatsen zich een beetje zodat de zilveren vleugels verdwijnen in het niets. Mijn veel te ideale  lichaam krijgt wat minpuntjes. Zoals mijn ogen die minder schitteren en niet hevig grasgroen zijn mijn zacht blauw-groen. Mijn huid die niet gaaf is, hier en daar een litteken en een bruiner plekje dan de rest. Maar al bij al nog heel mooi gevormd...

'Liefje? We zijn thuis!' Hoor ik de melodieuze stem van mijn moeder door de gang zeggen. Krijg een zachte lach en spring uit de zetel. Smijt de deur open naar de gang en vlieg hen in de armen. Ze zijn beide ook mens.

"Je moet eruit zien zoals iedereen er in het land uitziet zodat je niet opvalt!" Hoor ik mijn vader al van dat ik klein was zeggen. Ze hebben beide blonde haren. Mijn moeder lichte en mijn vader donkere. Papa heeft bruine ogen en mam blauwe. Ze zijn beide groot maar niet te en zo. Perfect normale mensen dus...

We zetten ons met zen alle in de zetel. Kruip tegen mijn moeder aan en pap slaat zijn armen om ons heen.

'Wat ben ik blij weer thuis te zijn. Ik heb je zo gemist mijn mooi mooi meisje.' Zegt pap en krijg een warme kus van pap op mijn wang. Geef hem er ook een.

'Gaan we iets doen vandaag?' Vraag ik. Ze schudden hun hoofd.

'Nee, we gaan gewoon zo bij elkaar blijven zitten en genieten. Wat denk je daarvan mijn prinsesje?' Vraagt hij. Ik knik heftig.

'Ik ben toch zo blij dat jullie er zijn...!' Zeg ik zacht. Geef hen een dikke knuffel. Die week doen we alle plezante dingen die en klein meisje van 12 zich maar kan inbeelden. Ik mocht heel de week thuisblijven van school! Ging naar pretparken en speeltuinen... kreeg elk cadeautje dat ik wil!

Dat was de laatste keer dat ik hen zag... de beste week van mijn leven veranderde opslag in een hel...

Hey allemaal!! :)

Nieuw verhaal, ongeveer toch. Dit verhaal is al ouder dan de meeste hier maar het is af dus kan ik het beter stukje bij beetje op wattwad zetten. De updates komen dus snel achter elkaar!

Hopelijk vinden jullie het een goed verhaal

xxxxxx