Ice fairy

Hoofdstuk 8

My parents? Seriously?

Lig in mijn bed. Gewoon liggen. Straks brengt Didier me naar mijn ouders. Ik ben nog altijd waar ik anders was. Didier heeft voor een verbinding tussen mijn kamer en het kasteel van mijn ouders gezorgd. En nu ben ik toch wel nerveus... Ik heb hen al zolang niet gezien. 10 jaar...Begin me misselijk te voelen.

"Hoe zouden ze eruit zien nu?!" Slaak een zucht en probeer te ontspannen onder de douche. Het warme water ontspant mijn spieren maar mijn hoofd is een warrige bol wol...

Ze hebben mijn kleren klaar gelegd als ik onder de douche uitkom...

"Een jurk...?" O mijn god! Ze gaan me toch echt geen jurk aandoen?! Bekijk het lichte en fleurige jurkje.'Hm. Ok dan maar?' Zeg ik tegen mezelf. Trek het aan. Kijk in de spiegel. Zucht en ga door mijn blonde haren. Het kleedje komt tot in de helft van mijn benen, is uit een zachtroze stof en heeft een bruin riempje op de lenden. De ronde hals en kleine mouwtjes maken het af. Doe mijn haar in een vlecht en trek bruine ballerina's aan. Mijn ketting ook. Bijpassende oorbellen en zachtroze armbandjes. Buig me naar de spiegel en ga met een hand door mijn haren.

'Ok, dan gaan we maar.' Loop de deur uit en trek ze met een knoop in mijn maag achter me dicht. Ril op mijn benen als ik naar beneden ga. Didier wacht beneden aan de trap.

'Kom, we zijn aan de late kant.' Neem zijn arm aan en hij gaat voor een random deur staan.

'Nomine regis, tincidunt faciat!' Zegt Didier helder en de klink gaat omlaag. Kijk hem aan maar hij neemt mijn arm stevig vast en duwt de deur open en loop snel door. Kijk om me heen naar de hoge wit marmeren muren. 'Kom op! Lopen!' Lacht hij en sleurt me mee.

'Wha!' Ik volg hem zo goed ik kan maar hij slaat zoveel bochten in!!

'Hoe ga ik hier ooit de weg weten?!'

'Je hebt hier gewoond, je zal het je heus wel weer herinneren. We zijn er bijna.' Slaak een opgeluchte zucht maar voel tegelijkertijd de misselijkheid weer omhoog borrelen van mijn geknoopte maag.

"Oooo nee!!"

'Het zijn je ouders! Je kent hen en ze kennen jouw!' Hij lijkt mijn gedachten te kunnen lezen!

'Maar we hebben elkaar al 10 jaar niet gezien!!!' Roep ik uit.

'Maakt het uit?' Vraagt hij.

'Natuurlijk!!!'

'Niet!' Lacht hij.

'We zijn er...' Zegt hij dan. Haal een paar keer diep adem maar ik word enkel zenuwachtiger. Hij schud zijn hoofd en doet de deur open .Ik duik achter zijn rug als bescherming.

'Niënna? Ben jij dat?' Hoor ik mijn moeder vragen en ik begeef het bijna ter plekken.

'Mams...?' Zeg ik heel kleintjes als ik haar warme stem herken.

'Ja, ik ben het...' Zeg ik en hoor haar hakken naar me toe stappen. Kruip uit mijn schuilplekje en loop dan op haar af als ik haar zie.

Als ik haar armen eindelijk om me heen voel kan ik niet anders dan alle ingehouden tranen loslaten. Al de tranen die ik koppig inhield omdat ik hen miste.

'Shhht, schatje, ik ben bij je...'

'M-mama...' Snik ik en hou haar stevig vast.

'Ssshht, alles is ok nu.' Troost ze me en houd me stevig vast.