Ice fairy

Hoofdstuk 2

Not again?!

They always leave me!

Kom thuis van school. Het is verdacht stil hier. Trek mijn schoenen uit en laat mijn rugzak zakken op de grond.

'Oma?!' Vraag ik en loop naar de living maar daar is ze niet. 'Oma?!' Vraag ik nog eens en ga naar de keuken. Van achter de kast zie ik haar hand liggen. Ik weet wat ik ga aantreffen en wil weglopen maar ik moet naar haar toe. Misschien kan ze nog geholpen worden... Zet de paar stappen die ik moet zetten en sla mijn hand voor mijn mond. 'Oma...' Snik ik en de diamanten tranen springen alle kanten op.

Ze ligt op haar zij naar de kasten toe. De plas bloed is al aan het opdrogen. Ze zit onder te krassen en blauwe plekken. De vleugels die normaal aan haar schouders vastzitten liggen aan haar voeten. Ze is 100% zeker dood... zoek mijn gsm en bel in paniek naar Didier als ik de vleugels vastpak en haar weer een menselijk uiterlijk geef. Niemand mag weten wie ze is.

'D-DIDIER?!' Vraag ik.

'Wat is er?!' Wilt hij weten.

'O-oma... oma is... ze is... Kom naar hier Didier! Oma is dood!!!' De gsm zakt uit mijn handen en valt kletterend op de grond. Mijn knieën begeven het en ik zak naast haar op de grond. Mijn oma... oma... dood... Ze is gewoon dood! Alles wat ik ooit had na mijn ouders is weg. Waar moet ik nu naartoe?! Wat moet ik doen zonder haar?! Weten mijn ouders het?! Leven die eigenlijk nog wel?! Val ook op mijn zij en huil de ziel uit mijn lijf. Hou de ketting met het elfje stevig vast.

'Niënna?' Hoor ik van ver. Leg me over de diamantjes heen maar huil wel verder. 'Niënna!!' Hoor ik hem roepen. Zijn voetstappen komen dichter en dan houd hij me tegen zich aan. Sla mijn armen om zijn nek en mijn hoofd op zijn schouder.

Huil, huil, huil...

Didier belt de politie en zo en blijft met mij op de kamer. Ligt bij me op het bed en veegt zacht de diamanten tranen weg...

"Hij weet het?! Waarom heeft hij nooit iets gezegd?!" Denk ik maar dan zie ik oma weer en begin weer te huilen.

De dag erna blijf ik in bed. De dag en dagen daarna ook. Didier zorgt voor mij. Maar ook zo kan ik hier niet alleen blijven... ze komen me over een week halen... ik ga naar een instelling. Aangezien ik geen familie heb waar ik op kan terug vallen en Didier zijn ouders het financieel niet aankunnen om ook nog voor mij te zorgen. En begeleid alleen wonen vinden ze geen goed idee voor mij gezien mijn "mentale" gezondheid...

'Juffrouw Niënna?' Vraagt een zachte vrouwenstem en kijk op van de schouder van Didier en veeg de tranen weg.

'Ja?'

'Is er iets dat u zeker mee wilt nemen?' Vraagt ze en komt op de rand van het bed zitten. 'Buiten je vriendje natuurlijk, hij kan helaas niet mee...'

'H-hij is gewoon een vriend...' Snik ik en kruip uit bed om alles dat ik echt wil houden bij elkaar te rapen in een rugzak dat ze me aanbied.

De brief van mijn ouders steek ik als eerste weg. Een schetsboek van oma over de elfenwereld met alle wezens en platen die er leven. Een paar juwelen die ik van vrienden – Didier dus – voor mijn verjaardag kreeg. En nog een paar onnodige dingen die veel voor me betekenen.

'Zo, klaar...' Zeg ik zacht. Ze knikt en neemt de rugzak over.

'Ik zorg dat deze op je kamer staat tegen dat je er bent.' Knik weer. 'Je hebt de zolder zoals gevraagd.'