Ice fairy

Hoofdstuk 10

What the f*ck are you telling me?!

Your'e creazy!

Elerossë staat bij de deuropening. Hij heeft een witte broek en paarse vest aan.

'Ik heb 6 broers en 2 zussen en toch ben ik de volgende koning.'

'En dat interesseert me omdat?' Vraag ik zonder te kijken.

'Je nog een andere zus hebt. Ze is weggelopen nadat ze erachter kwam dat jij de koningin word en niet zij.'

'Ga haar zoeken en laat haar koningin worden. Ik wil terug naar huis.' Zucht ik.

'Ze is verbannen.' Zegt hij rustig.

'Waarom?' Wil ik weten. Waarom weet hij altijd alles en ik niets?!

'Zwarte magie.' Zucht hij. 'Ze heeft je ouders verraden en daarom moesten ze onderduiken.'

'Kan mij het schelen, mijn ouders hebben mij wel achtergelaten. Het komt erop neer dat ze maar net als zij zijn is.' Hij draait met zijn ogen.

'Wat jij wilt.' En gaat weg. Kreun geïrriteerd en ga recht zitten.

'Gaan we iets doen Theo?' Vraag ik en ga door mijn krullen. 'Hij verpest mijn humeur toch alleen maar harder dan mijn ouders kunnen doen!'

"Nou, hij probeerde aardig te doen." Zucht.

'Ik weet het maar het is op zo'n irritante manier...!'

"Hm." Draai met mijn ogen.

'Ik ga al, ik ga al. Maar als hij kwaad is is het jouw schuld!' Grijns ik en sta recht.

"Je grijnst." Lacht hij.

'Boeit het?!' Loop de trap af.

"Ik weet niet!" Zegt hij schuldbewust. Blijf staan.

'Wat heb jij?!'

"Hij irriteert je! Zoizo dat je hem helemaal ziet zitten!"

'HELEMAAL NIET!!!!!!' Roep ik uit.

"Wel dus!" Lacht hij en loopt het balkon op om daar in de zon te gaan liggen. "Have fun princess!" Steek mijn tong uit. "Ik heb het wel gezien hoor!" Lacht hij en ik loop de kamer uit. De grote trap af naar de hal.

'Elerossë!

'Ja?' Vraagt hij als hij de deur achter zich dichtdoet.

'Ah, kunnen we even praten?' Hij kijkt me aan. Kijkt in het rond en wijst naar zichzelf.

'Met mij?' Vraagt hij ongelovig.

'Wie anders?!' Barst ik los en grijpt zijn pols vast.

'Doe rustig!' Zegt hij en trekt zich los. 'Hier kunnen we praten.' Hij gaat een andere kamer in.

'Wat is dat?'

'Een gewone zitkamer waar je ouders mensen ontvangen.' Legt hij uit met gefronste wenkbrauwen.

'Kunnen we het niet buiten doen?'

'Wat jij wilt.' Volg hem weer de gang op. We lopen naar buiten naar de tuinen. 'Wel?' Vraagt hij met open armen. 'Wat heb ik verkeerd gedaan?'

'Niets! Waarom denk je dat?'

'Weet ik veel.' Zucht hij. 'Alé ja, ik wil vriendelijk doen – ik geef toe dat het een poging is – maar jij blaft me af en kijkt me niet eens aan dus denk ik dat ik iets verkeert gedaan heb ja!' Zegt hij haast kwaad.