Ice fairy

Hoofdstuk 23

New friends

And help from unexpected corners

We zijn ongeveer 2 maand verder, vandaag word ik toegelaten tot de orde van de nacht van de wolf... En ben toch een tikkeltje nerveus.
'Moet ik dit echt aan?' Vraag ik hem. Heb een zwarte skinny aan en een zilveren aansluitend topje met loshangende doorschrijnende mouwen en mijn rug is zo goed als helemaal open! Mijn vleugels zijn nu in strijdvorm over mijn rug.
'Ze moeten weten waar ze de wolf kunnen tatoeëren liefje.' Zegt hij rustig en doet mijn lange blond-blauwe haren in een dot zodat mijn rug vrij is.
'Gaat het pijn doen?' Vraag ik automatisch.
'Natuurlijk doet het pijn. Maar je gaat het niet uitschreeuwen hoor.' Elerossë zijn handen strelen even over mijn schouders.
'Zeker?' Vraag ik nog eens voor de zekerheid.
'Ja!' Zegt hij en geeft een kusje in mijn hals. Sla zacht met mijn vleugels. Net zoals mijn haar zijn ze in de winter naar blauw veranderd. Het zwart blijft maar wat ervoor oranje was is nu blauw.
'Ok.' Zucht ik. Hij neemt mijn hand.

'Kom, het gaat gebeuren.' Bijt op mijn onderlip en laat hem me begeleiden. Hij leid me naar een dubbele deur ergens ver weg in het kasteel en daar staan 2 mannen met een speer in hun hand. Ze buigen voor ons en doen de deur open. Elerossë heeft iets gelijksaardig aan. Een zwarte jeans en zilveren hemd met scheurtjes in voor zijn vleugels door te laten. We stappen door een vernietigde woeste tuin.
'Wat is hier gebeurt?!' Vraag ik zacht.
'Oh dit? Ruzies he!'
'Ruzie? Waarom toch?' Wil ik weten. 'Het moet ooit lang geleden een prachtige tuin geweest zijn!' Zeg ik meer tegen mezelf dan tegen hem.
'Nha, als je kwaad bent let je niet op als je een bloem plet of een boom gebruikt als knots.' Grinnikt hij.
'Maar waar kan je in godsnaam zoveel ruzie om maken?!'
'Hmm, dat zal je nog wel zien.' Zegt hij zacht. 'Er zijn geen vrouwen in de orde – op een na – dus ook niet echt een zachte hand of iemand die de gemoederen kan doen bedaren want zij doet zelf altijd mee.' Bekijk nog eens de tuin.
'Ik hoop dan dat ik er tenminste er niet zo uitzie daarna!'
'Nee, dat komt wel goed!' Zegt hij en gaat me voor de tuin door.

We komen aan op een groot open veld. Andere staan er al. Allemaal hetzelfde aan. Zwarte jeans en zilveren hemd. En... Didier staat erbij!!! Ik zwaai subtiel. Hij knikt enkel. Hij trekt me mee tot bij mijn vader. 
'Verwelkom mijn dochter!' Begint hij met zijn speech. De andere kijken me allemaal aan. 'Ik weet dat het vroeg is, maar dankzij jullie staat ze hier nog in ons midden. Daarom heb ik besloten om haar nu in te wijden, zodat ze ons kan helpen groeien. Ontvang haar als een zus en moeder. '
'We zullen haar ontvangen als een zus en moeder.' Zeggen ze allemaal.
'En als mijn vrouw!' Vervolgt Elerossë.
'En als mijn dochter.' Zegt pap tegelijk met mijn verloofde die zijn zinnetje zegt. Een oude man staat recht met een soort van warm staal in zijn hand. Doe een stap naar achter.
'Je zei dat het geen pijn ging doen...!' Piep ik.
'Enkel een beetje warm in het begin.' Sust hij en duwt me zachtjes vooruit.
'Kom maar lief kind.' Zegt de oude man en steekt zijn hand uit. Bijt op mijn onderlip en zet een stapje naar voren, zijn rimpelige en rillende hand door leeftijd vastnemend. Het voelt warm en aangenaam en volg hem vrijwillig... Ze zetten me op en zachte rode poef.

'Ok, Elerossë hou haar even vast, je weet hoe het voelt...' Hij knikt en komt voor me zitten om mijn handen te pakken.
'Gewoon stevig vasthouden.' Zegt hij en neemt mijn handen in de zijne. Ik slik bijna hoorbaar en voel de warmte op mijn rug.
'Hier gaan we dan.' Zegt de man en dan gaan er net steekvlammen door mijn rug. Trek hem helemaal hol en haal de handen van Elerossë helemaal open. Het bloed loopt tussen onze vingers uit en druppelt op de grond. 'Het is zo voorbij!' Zegt de oude man en dan wordt het inderdaad minder. Laat een opgeluchte zucht en iemand uit de kring komt naar voor.