Ice fairy

Hoofdstuk 21

Changes . . .

Really good changes !

Hij schiet wakker. Zijn handen gaan door mijn haar. Strelen mijn wangen. Elerossë zijn duim gaat over mijn lippen naar mijn hals. Hij gaat over mijn borsten en zakt naast me om mijn buik te aaien. zijn ogen zijn vervult van pijn en verdriet. Ga door zijn haren. Elerossë zijn hoofd schiet mijn kant op en dan loopt er een diamanten traan over zijn wang. Daarna liggen zijn lippen tegen de mijne. Vol met verlangen, hoop, geluk, liefde...! Zijn armen trekken me op zijn schoot.

'Je leeft...!' Fluistert hij. Opnieuw en opnieuw. Ik lig totaal verward in zijn armen maar hou hem stevig vast en vertel hem dat ik leef.

Tegen de middag heeft hij alles uitgelegd.
'Maar mijn prins toch...' Streel zijn wang.
'Ik ga doen wat je zegt liefje. Ik ga niet meer zo afstandelijk doen. Niet zo koud als ervoor. Snap je wat ik bedoel?' Vraagt hij. Mijn arme vriend heeft echt veel schrik gehad. Hij heeft gedaan zoals hij anders doet... En daardoor was hij te laat... Voor alles. De geboorte van onze dochter, mijn dood...
'Ja ik snap het. Je gaat altijd van me houden, het laten zíén! Afscheid nemen, uitgebreid voor een oorlog, jezelf niet afsluiten van me.' Hij knikt hevig.
'Ja dat doe ik.' Die arme jongen toch. Helemaal uit zijn doen door die droom. Streel zijn wang.
'Alles komt wel goed...' Zeg ik zacht. Nu moet ik natuurlijk alleen nog goed herstellen.

Na 3 maand stap ik voor het eerst terug uit bed met zijn hulp.
'Kom kom, voorzichtig, je hebt heel lang niets gedaan.' Zegt Elerossë.
'Ik weet het...' Zucht ik verveeld.
'Een beetje opgewekt hé mijn prinsesje, je mag uit dat domme bed van je!'
'Ja ik weet het!' Zeg ik met een klein lachje en hij houd me recht door zijn arm om mijn lenden te slaan.

'Ik heb honger, gaan we eten?' Zaag ik.
'Ja we gaan eten kom.' Lik over mijn lippen en glimlach.
'Gaan we sneller?' Zaag ik en mijn maag gromt mee. Hij pakt me handig op.
'Vooruit dan prinsesje!!'
'Jeeeej!' Lach ik en sla mijn armen om zijn nek. Hij lacht ook. Elerossë draagt me naar de eetkamer.

Iedereen is er al en krijgen grote ogen.

'Ah! Hallo!!' Zwaai ik vrolijk.

'Hey meisje! Alles ok?' Vraagt mam.

'Ja!' Grijns ik. Elerossë zet me op mijn stoel en komt erbij zitten. Mama staat snel recht om me te knuffelen. 'Mam je knijpt me bijna fijn!!' Voel en hoor haar zacht snikken. 'Mam toch...' Zeg ik en hou haar goed vast. Ook papa komt erbij staan en streel mijn haren. 'Rustig toch. Ik ben ok.' Zeg ik tegen hen. Ze antwoorden niet. Blijf door mams haar gaan.

'W-we waren z-zo bang je k-kwijt te raken!!' Snikt ze.

'Ssshhht rustig mam.'

'Probeer ik...' Snikt ze nog steeds maar gaat wel rechtzitten om haar ogen te drogen en mijn wang te strelen. 'Je blonde-blauwe haren zijn zo mooi!' Zegt ze zacht. Door al dat in bed liggen had ik niet door dat het al winter is dus is mijn haar van bruin naar blauw gegaan. Het is van dat licht ijsblauw...

'Dank je.' Mam knikt en gaat weer op haar stoel zitten. Ik geef pap een knuffel en hij gaat ook weer zitten. Ze praten me bij over wat er allemaal gebeurt is.

Ik luister met een mengeling van ongeloof en nieuwsgierigheid. Is het echt allemaal gebeurd?
'Dus het komt erop neer dat mijn zus – die even voor de duidelijkheid slecht is – ervoor gezorgd heeft dat ik niet gedood ben door de Heer van het Duister?' Vraag ik in het algemeen.
'Ja, maar dit was maar een waarschuwing.'
'Een waarschuwing pap?! Ik was op een haar na dood!!' Elerossë gaat door zijn haar.
'Er is iets dat we niet gezegd hebben liefje...' Zegt hij zacht.
'Wat dan?' Vraag ik met een schuin hoofd. Hij slikt duidelijk.
'Je...' Elerossë gaat door zijn haren. 'Je was meer dan een uur dood, de helers hebben echt wonderen verricht...' Zegt hij dan in een snelle ademteug die hij vrijlaat.
'Hahaha... Ik was dood?' Lach ik ongelovig. Ze zuchten en ik stop met lachen. 'Jullie menen het?' Pap knikt en schuift me over de tafel een dik document toe. Kijk ernaar. "Kroonprinses Niënna van Driominos." Medisch dossier... Lees het door.