Ice fairy

Hoofdstuk 1

10 years passed

10 years of pain

10 year that they are not there

10 years . . .

Mijn wekker gaat. Op hetzelfde moment gaat mijn deur open.

'Lief kind je moet opstaan.' Zegt mijn oma. Ze is niet mijn echte oma maar toen mijn ouders verdwenen stond zij voor de deur.

"Geklop op de deur... als een bang konijntje schiet ik naar het kleinste en verste hoekje in de kamer. Zacht zwaait de deur open en ik begin te huilen. De brief van mijn ouders heb ik stevig in mijn hand in de zak van mijn trui. Heb hem al 1000 keer gelezen...

Liefste...

Niënna het spijt me dat je dit op deze manier te weten moet komen maar we kunnen niet anders prinsesje... we houden zielsveel van je. We zijn niet dood! We leven maar zijn in Driominos. Ze hebben ons daar nodig... je weet dat we de koning en koningin zijn en dat we plichten hebben... We wilden je niet meenemen, je bent onze kleine prinses en daar mag niets mee gebeuren!

We houden zielsveel van je maar hoe minder je weet hoe beter...

Tot gauw...

Veel liefs mama en papa

'Niënna?' Hoor ik een zachte warme stem.'Niënna?' Hoor ik weer. De stem is dichter. De diamanten tranen rollen stil over mijn wangen. Hou me stil. Probeer me niet te bewegen. 'Niënna toe meisje... kom toch tevoorschijn. Ik ben een vriendin, ik ken je ouders...' Mijn oren spitsen zich en richt me op het geluid. 'Ik ken je moeder, Riana toch?' Lacht ze zacht en is weer dichter. 'En je papa Daron?' Begin nog harder te huilen.

'Mama... papa...' Snik ik en laat dan een mega gil als ik een hand op mijn schouder voel.

'Rustig meisje...' Ze neemt me in haar armen en gil en sla om me heen. Ze houd mijn gezicht vast en veegt het haar uit mijn gezicht. Kijk in haar bruine ogen. Ze schitteren zo. Het is een elf...

'W-w-wie b-ben je...?' Fluister ik.

'Je mama en papa hebben mij gestuurd om op je te passen...' Zegt ze zacht 'Zo ben je niet alleen. Ik ga voor je zorgen Niënna.' Zegt ze zacht en gaat door mijn haar. Ik knik. Ze ziet er al oud uit in haar mensenvorm. Ze doet me aan een oma denken.

'O-ok... mag ik j-je oma noemen?'

'Natuurlijk kindje.' Lacht ze."

'Niënna. Je moet opstaan prinsesje.' Zegt ze en zet mijn iPhone uit die op het nachtkastje in de boxen steekt. Draai me weg.

'Nog even. Ik vlieg wel naar school in plaats van de bus te pakken!'

'Dat ga je niet doen. Je weet dat het niet mag ok?!' Zegt ze streng en doet een stukje van de gordijnen open. 'Over 15 minuten beneden of ik maak je wakker op mijn manier...' Zegt ze als ze de deur uitgaat.

"Oh god!" Na een minuut wakker worden schiet ik uit bed. Neem een snelle douche en kleed me aan. Doe mijn haar en maak me op voor school zoals elke dag. Als iemand er nu ook eens naar zou kijken maar ja... zucht bij de gedachte. Doe donkerbruin oogpotlood op en ook mascara, trek een mooie perfecte lijn met eyeliner en zacht roze lipgloss. Mijn haar doe ik los met kleine vlechtjes verspreid over mijn haar. Ik vind het mooi zo...

Hol de trap af met mijn rugzak over een schouder. Laat hem aan de deur vallen en storm de kleine kamer binnen.

'Aah daar ben je, en op tijd!' Lacht oma en zet een kom met cornflakes voor mijn neus.