Never Forget (Twilight Fanfic)

4. Kidnapped

Seth's POV.

Ik ren naar binnen. "Ik heb echt honger!" zegt Quil. Leah pakt wat te eten uit de koelkast en ze zet het op tafel. "Waar is Maggie?" vraag ik. "Ze nog steeds winkelen en daarna gaat ze uiteten," zegt Embry. "Waar zijn Jared en Paul?" vraag ik. "Dat weten we ook niet. Ze gingen net na Maggie weg maar verder weet ik het niet," zegt Jake. "Ik blijf wel op tot ze terug komt," zeg ik. Ik ga op de bank zitten. Iets in me zegt dat er iets niet klopt maar hoe moet ik weten wat. Ik zet een film op om mijn gedachten te verzetten. Het is een komedie maar ik kan er niet echt om lachen. Ik val langzaam inslaap.

Ik voel een koude plens water in mijn gezicht en ik schiet overeind. Ik kijk op en Jared en Paul staan hier met een emmer waar net water in had gezeten. Ik ga overeind zitten. "Ook goedemorgen," zeg ik. "Waar waren jullie?" "We dachten dat er iets mis was met Maggie dus we zijn haar gevolgd," zegt Jared. "Is ze boos op jullie geworden?" vraag ik. Ze knikken. "Waar is ze nu?" vraag ik. "Ik dacht dat jij dat jij wel zou weten," zegt Paul. Ik ga staan. "Ze is niet bij jullie?" Ze schudden hun hoofd. "Oké, ze is volwassen we geven haar nog vierentwintig uur om terug te komen," zegt Jake. Ik kijk hem boos aan. "Seth, je mag haar niet gaan zoeken. Ze is sterk. Ze komt wel terug," zegt Leah. Ik knik en ik ga weer rustig zitten. Maar ik ben echt nerveus. Ik zit te tikken met mijn voeten te spelen met mijn vingers. Ik word hier echt gek! "Rustig aan! Je maakt mij ook nerveus," zegt Leah. Maar ik kan niet stoppen met zo nerveus te zijn.

Maggie's POV.

Ik zie mezelf in een kamer. Ik lig op een bed en ik ben vastgebonden met mijn handen en voeten. Het is een donkere kamer. Het is echt doodeng. Ik lig te slapen. Ik heb volgens mij een nachtmerrie. Ik probeer me te bewegen maar het lukt niet echt doordat ik vastgebonden ben. Het is hier zo donker en koud. Zo kil.

Ik ben zo moe. Ook al heb ik de hele nacht geslapen. Emotioneel ben ik moe. Fysiek kan ik een hele stad slopen. Ik weet niet welk bos het is maar ik kan hier altijd goed nadenken. Bossen zijn gewoon geweldig. Ik lig nu nog steeds lekker te slapen. Ik doe mijn ogen open maar ik lig niet in een bos. Ik lig in een kamer. Niet een kamer die ik ken. Jawel, deze kamer ken ik wel. Ik heb er vijf seconden geleden over gedroomd. Ik probeer op te staan maar dat gaat niet. Mijn polsen zitten vast gebonden met een touw aan een bed waar ik op lig. Ook mijn voeten zitten vast. Ik trek zo hard ik kan maar het gaat niet los. Mijn ogen worden zwaar en ik val langzaam inslaap.

Seth ligt op de bank. Hij ziet er erg ongerust uit. Iedereen van de Quileutes zitten rond de tafel. Ze zien er niet echt goed uit. Heel bezorgd, verdrietig en ongerust. Ik sta er weer eens als een geest bij. Ik wil naar Seth toe. Hem vertellen dat er niks ernstigs is. Dat alles wel goed komt maar het lukt me niet. Elke stap die ik zet kom ik verder van hem vandaan.

Ik word weer wakker en ik doe mijn ogen open. Ik begin weer te trekken aan de touwen. Dan komt er iemand binnen. Ik weet niet wie het is. Of wel. Hij is die jongen van gisteravond. Die Thomas. Hij gaat op de rand van het bed zitten en hij snijdt de touwen los. Ik wrijf over mijn polsen. "Wat doe ik hier?" vraag ik. "Wie weet," zegt hij. Hij legt zijn hand op mijn been en gaat steeds verder omhoog. Ik sla de hand weg. Hij wil me weer slaan maar ik duik weg. Ik val van het bed af en hij valt over het bed heen. Ik krabbel overeind en ik ren weg. Ik doe de deuren achter me dicht zodat hij niet weg kan uit die kamer. Het gebouw hier is een doolhof. Voor mijn gevoel dan. Ik ren hier echt rondjes maar na een tijdje vind ik mijn weg. Ik ren het bos weer in terug naar de stad. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik hoor allemaal stemmen achter me. Ik kijk achter me en de jongens rennen achter me aan. Ik ren steeds sneller en sneller. Ik spring mijn auto in en ik rij snel weg. Na een tijdje zijn de jongens weg en uit mijn buurt. Ik rij naar het ziekenhuis. Ik heb nogal wat wonden. Ik loop naar de eerste hulp en ik kan meteen naar een dokter. Ik ben niet bij het ziekenhuis van Forks of van La Push. De mensen kennen me daar. Ik zit in het ziekenhuis van Phoenix. ik laat al mijn wonden na kijken en ik krijg nogal wat verband om mijn polsen enzo maar het gaat verder wel. Het doet niet zo veel pijn. Ik krijg nog een blaadje mee. Als bewijs dat ik daar ben geweest of zoiets. Ik ga daarna naar een hotel. Ik moet ergens slapen. Het is een prachtig hotel. Ik val meteen inslaap.

Ik zit in een kamer met de Cullens en de Quileutes. Ze kijken naar al mijn wonden. Seth huilt en Esme huilt zonder tranen. Ze vinden het blijkbaar zo erg. Ik snap niet waarom maar goed. Het zijn maar een paar wonden. Ik kan hier gewoon niet tegen. Dat iedereen hier zo verdrietig zijn om mij. Ik ren naar buiten het bos in maar daar staan de jongens. Ik val flauw.

Ik sta op en ik kleed me om in mijn nieuwe kleren. Ik rij terug naar het huisje in La Push. Het is al middag. Er zit niemand beneden. Ik doe eerst mijn spullen weg. Al mijn kleren.