Never Forget (Twilight Fanfic)

22. My family?

Seth's POV.

Ik lig in het bos met mijn kop op mijn poten. Ik ben echt in de war. Edward is al terug uit Italië. Volgens hem was Maggie daar niet. Nu kan ze echt overal op de wereld zijn. Het probleem is: deze wereld is zo groot. Ik ben haar kwijt. Voorgoed. "Je zei zelf dat we de moed hoog moeten houden," denkt Jake naar me. "Dat was voordat ik al mijn hoop verloor samen met mijn verloofde," denk ik naar hem. Ik hoor opeens luid gejank. Jake duwt me omhoog en we rennen naar de andere roedel toe. "We hebben Maggie gezien!" zegt Paul enthousiast. Ik begin opeens te rennen. Ik weet - ik heb geen idee hoe- meteen waar ik heen moet. Ik voel haar aan. Mijn Maggie is hier.

Jona's POV.

Maggie springt van steen naar steen. Ze is een tenger lenig meisje. Ik ga zitten in het gras. Het is lekker zacht. Ze bukt naar beneden en schept met haar hand door het water. Ik kijk naar de overkant van de rivier en ik zie een snuit. Ik sta op en ik zie een roedel staan. Volgens mij twee roedels. Ik kan ook in een wolf veranderen maar ik kan het nooit tegen ze allemaal opnemen. Ik draai me om en daar staan twee vampier familie's. Maar wel met gouden ogen. "Ehm... Maggie. Wat minder interesse in het water en wat meer in die wolven en vampiers," zeg ik tegen haar zonder een blik van ze af te werpen. "Jona," zegt ze. Ik loop naar haar toe en ze pakt mijn arm vast. Ik voel haar gave over me heen komen. We beginnen te rennen. Er lijkt geen einde aan het bos te komen. Opeens stopt ze. Ze laat mijn arm los en ik val. Ik rol naar beneden. Maggie staart eerst duizelig voor zich uit en daarna valt ze. Ik krabbel overeind en ik vang haar op. Ik zie in de verte de wolven en die vampiers. Ontsnappen is onmogelijk. Ik klim de boom in met Maggie op mijn rug. Helemaal bovenin de boom hou ik op met klimmen en leg ik Maggie met haar hoofd op mijn borstkas. "Wordt alsjeblieft wakker," zeg ik. Ze bloed. Haar wonden zijn open gegaan. Er staat een mannelijke blonde vampier onderaan de boom. "We willen je geen kwaad doen," zegt hij. Er komt een man aangelopen. Hij heeft zwart haar en is brons-getint. "We willen jullie helpen," zegt de blonde vampier. Vampiers die helpen? Dat klopt ergens niet. Maar deze vampiers kloppen eigenlijk ook niet. "Wat moeten jullie?" vraag ik. "We willen jullie alleen helpen. We kennen Maggie. Wij zijn haar familie. We hebben al zolang naar haar gezocht. Jij moet een vriend van haar zijn dus jij bent ook welkom bij ons," zegt de blonde man. Zou dit de familie zijn waar we naar opzoek zijn. Ik kijk naar de armband van Maggie en er hangen wolven aan. Iedere wolf die beneden staat daar is er precies een wolf van aan de ketting. Er is nog wel één grijze wolf die er niet bij staat. Iedere wolf zit op de grond als teken van overgave. Ik pak haar medaillon. Het is een andere dan die ze me heeft laten zien. Er zit een foto in van goud-oog-achtige Vampiers samen met Maggie. Één van jongens met zwart haar en bronzen huid samen met een ander meisje en Maggie. Middenin zit er een foto van Maggie en één van die jongens. Ze zien er gelukkig uit. Zou dit dan echt haar familie zijn. "Ze heeft verzorging nodig en jij bent ook uitgeput," zegt de blonde vampier. Ik laat haar medaillon los. Ik zwaai haar op mijn rug en ik klim langzaam uit de boom. Ik blijf wel een beetje op afstand staan. Ik haal Maggie van mijn rug en ik leg haar in mijn armen. Er loopt een jongen naar me toe. Hij is de jongen van de foto. Die romantische foto. Hij steekt zijn armen uit. Ik kijk eerst naar Maggie en dan naar hem. Hij ziet er echt uitgeput en verloren uit. Hij kijkt hopend naar mij. Ik geef hem Maggie en hij krijgt gelijk wat kleur op zijn gezicht. Ik zak door mijn knieën en ik begin vlekken te zien. Er bukt een donker harige spierbal bij me neer. Hij ondersteunt me maar de vlekken worden steeds groter. We lopen op vampiersnelheid en net voor het grote witte huis zak. Ik door mijn knieën en ik val op de koude grond. Ik voel dat ik opgetild wordt en ik op de bank wordt gelegd. Tegenover me staat ook een bank en daar ligt Maggie. Naast de bank zit de jongen geknield.

Seth's POV.

Maggie staat op een steen en schept met haar hand door het water. Ze heeft niet door dat wij er zijn. Edward heeft gezegd dat we rustig aan moeten doen want ze heeft last van geheugenverlies. "Maggie, wat minder interesse in het water en wat meer in de wolven en vampiers," zegt de jongen die aan de overkant van de rivier staat. Wie is dat? Ik voel een vlaag van jaloezie over me heen komen. "Seth, jullie zijn verloofd. Wees blij. Ik moet nog veertien jaar wachten," denkt Quil. "Ze is me vergeten. Dus ook dat ze van me houdt en ook dat we verloofd zijn. Dan kan ze best op iemand anders verliefd zijn geworden," denk ik. "Haar herinneringen zitten in haar hoofd. Haar gevoelens zitten in haar hart," denkt Embry. "Wat poëtisch. Heb je één van Emily's boekjes gelezen?" vraag ik. Embry knikt en wij beginnen te grinniken. "Jongens, kop erbij!" bromt Jake. "Waar is Leah?" vraag ik. "Ik heb geen idee. Ik kan haar nergens vinden," zegt Jake. Opeens kijk ik op en Maggie is weg. Ik volg haar geur en ik kom uit bij een boom. Ik verander terug en ik trek mijn broek aan. Er klimt een jongen uit de boom met Maggie op zijn rug. Hij legt haar in zijn armen en ik steek mijn armen voorzichtig uit. Hij geeft haar twijfelend aan mij. Ik begin meteen naar het huis van de Cullens te rennen. Ik heb haar zo gemist. Ik ren naar binnen en ik leg haar op de bank. Carlisle knielt meteen bij haar neer. Ze bloed een beetje. Ik ga wel voor Carlisle aan de kant maar ik laat haar hand niet los. Ik heb haar zo gemist! Ik hou van haar! Ze is aardig, lief, schattig, grappig, zorgzaam. Ze is gewoon geweldig!