Never Forget (Twilight Fanfic)

21. Escape

Seth's POV.

Ik zit de hele tijd te ijsberen. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Maggie is weg en ik weet niet waar ze is. "Seth kappen met ijsberen," zegt Leah. "Ik ga wel eventjes naar de Cullens," zeg ik. Ik ren naar buiten. Ik trek mijn broek uit en ik verander in een wolf. Ik ren naar het huis van de Cullens. Onderweg moet ik de hele tijd aan Maggie denken. "Gast, ze komt wel terug," denkt Leah. "Blijf uit mijn hoofd!" Ze hoeven niet alles te weten over wat ik en Maggie doen. "Hoezo? Doen jullie stiekeme dingen dan?" vraagt Jake. Ik verander terug en ik trek mijn broek aan. Opeens ruik ik een vampiergeur. Niet die van de Cullens. Ik draai me om. Daar staan: Kachiri, Zafrina, Senna, Nahuel en Huilen. "Wat doen jullie hier?" vraag ik. "We willen de Cullens spreken," zegt Zafrina. Ik loop naar binnen en ik doe de deur voor ze open. Ik loop naar boven en Edward springt meteen overeind. "Onmogelijk!" sist hij. "Dat dachten wij ook," zegt Senna. "Dat is niet de Maggie die wij kennen," zegt Edward. "Heb je haar gevonden?" vraag ik wanhopig. "Edward?" dringt Carlisle aan. "Ze hebben Maggie gezien in het regenwoud. Ze was bij de Volturi om Joham te straffen," zegt Edward. "Maggie zou dat nooit doen!" zegt Rose. "Onze Maggie niet," zegt Edward. "Maar?" vraag ik. "Als ze zou weten hoe de Volturi echt was zou ze het nooit kunnen maken. Maar als ze het zou zijn vergeten of als haar geheugen gewist is. Julian kan haar geheugen wissen en er dingen bijplakken die misschien helemaal niet gebeurt zijn," zegt hij. "Maar haar schild dan?" vraagt Carlisle. "Ze kan hem altijd hebben afgedaan. Dat weten we niet," zegt Edward. "Dan gaan we naar Italië," zegt Bella. "En we slaan die Volturi in elkaar!" zegt Emmett."Seth, ik weet dat je graag mee wilt maar blijf hier. Ze hebben je hier nodig en misschien komt ze wel terug," zegt Edward. Ik wil er tegen in gaan maar ik weet dat hij gelijk heeft. Edward knikt. "Ik ga alleen naar hun toe samen met Emmett," zegt Edward. Ik knik braafjes. Ik mis haar.

Maggie's POV.

"Maggie," fluistert Jona. Ik kijk op. "We moeten ons klaar maken," zegt hij. Ik knik. Ik doe mijn kast open en ik haal mijn koffers eruit. Ik stop al mijn spullen erin. "Resize," zeg ik en mijn koffers worden mini. Ik doe mijn jas aan en ik stop mijn mini koffers in mijn jaszak. Ik rits mijn jaszak dicht. "Ik ben klaar," zeg ik. "We hoeven alleen nog te wachten," zegt hij. "We gaan niet met een vliegtuig vliegen. Ik betover je in een vogel en we gaan zelf vliegen," zeg ik. "Ik heb nog nooit gevlogen," zegt Jona. "Je leert het wel," zeg ik. Ik ga op het bed zitten. Ik ontmoet mijn familie opnieuw. Ik zie ze weer opnieuw. Als ik ze kan vinden dan. Ik hoor de klop op de deur van Alec, Jona en mij. Ik loop naar de deur en ik doe hem open. Alec komt meteen binnen. "Ik smokkel jullie hieruit. Ik heb ze wijsgemaakt dat jij dood ben dus zorg ervoor dat ze jullie niet zien," zegt hij. "Ik heb een idee," zeg ik. "Mutatio physica in a copy a me," zeg ik en mijn kussen veranderd in een kopie van mij. "Factio eum invisibilis." Jona wordt onzichtbaar. Ik steek mijn hand uit en ik voel dat hij mijn hand pakt. Ik maak mezelf ook onzichtbaar met mijn gave. Alec reikt zijn hand uit en ik pak zijn hand. We lopen door heel het kasteel heen. Het is overal zo donker. Het is eigenlijk best eng. We lopen voor mijn geval telkens in dezelfde gang. Ik vind het nog steeds hier een doolhof. Alec doet een deur open en we staan buiten. Ik maak me weer zichtbaar maar ik laat Jona nog wel onzichtbaar. "Dank je. Ik sta echt bij je in het krijt," zeg ik. "Je verdient het," zegt hij. "Ga snel. Geniet van je vrijheid." Ik geef hem een knuffel en ik pak Jona's hand. Ik maak me onzichtbaar en ik ren weg. Ik gooi Jona een op mijn rug en ik ren als een vampier. Ik stop pas als ik bij de rand van een rivier ben. Ik maak mezelf weer zichtbaar. "We gaan in plaats van vliegend, zwemmend," zeg ik. Ik maak hem weer zichtbaar. Ik gooi mijn gave over hem heen en ik verander in een vampier waardoor hij automatisch ook in een vampier veranderd. Ik spring het water in en ik trek hem mee. Het gaat best snel. Want we zijn vampiers. Ik ben wel sneller dus trek ik hem mee. Als we op de kant zijn maak ik ons droog en we beginnen te rennen. Het is nog steeds hartstikke donker. Opeens zie ik een bord Forks voorbij flitsen. Ik ren het bos in bij Forks. Na een tijdje stop ik met rennen. Waar moet ik nu heen? Het is echt vervelend om opzoek te gaan naar mensen die je niet kent. Mensen die je bent vergeten. Ik laat Jona's hand los en ik kijk rond. Het is een enorm bos. Ik loop naar een boom toe en ik leg mijn hand erop. "Ga naar de grens. De rivier," zegt de boom tegen me. Ik pak Jona's hand weer en ik ga opzoek naar een rivier. Eerst ren ik helemaal de verkeerde kant op maar daarna draai ik om en ren ik terug. Ik stop bij de rivier. Ik ga op een steen staan in de rivier en ik hup van steen naar steen. Ik stop met huppen en ik buk. Ik haal mijn hand door het water en ik ruik eraan. Het is zoet water. "Ehm... Maggie. Wat minder interesse in het water en wat meer aan die wolven en vampiers," zegt Jona. Ik kijk op en er staan aan de ene kant van de rivier wolven en aan de andere kant van de rivier vampiers. Ze kijken niet vijandig. "Jona," zeg ik. Hij springt op de stenen. Ik pak zijn arm vast en ik begin opeens keihard te rennen. Weg van hier. Weg van de vampiers en wolven. Maar wat als zij mijn familie zijn? Ik stop met rennen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik leg mijn hand tegen een boom aan. "Stop met rennen," zegt de boom. Ik doe wat hij zegt. Ik voel me opeens zo uitgeput. Ik heb zoveel gedaan de laatste paar uur. En dat nog eens verdubbeld doordat ik Jona heb geholpen met mijn gave. Alles begint duizelig te worden. Ik voel alle pijn die ik door de adrenaline net niet kon voelen. Ik ben ook mentaal uitgeput. Al sinds ik bij de Volturi ben heb ik het gevoel alsof ik iets mis. Of iemand. Het lijkt alsof iemand een gat in mijn borstkas heeft geslagen. Op de plek waar je hart hoort te zitten. Een groot gapend gat dat al het geluk in de wereld opzuigt. Je hebt weleens gelukkige momenten maar ze worden na een tijdje altijd opgezogen door het gat. Een gat dat zoveel pijn doet dat zelfs ademhalen pijn doet. Ik zie zwarte vlekken om me heen. Dan vallen mijn oogleden dicht en word ik de duisternis ingezogen.