Never Forget (Twilight Fanfic)

15. Volturi member

Als het in dit geval schuin gedrukt staat is het een flashback maar het zijn ook gedachten, dierenpraat, telefoongesprekken en sms-gesprekken.

Maggie's POV.

Ik lig op een bed. In een plek die ik niet ken. Ik weet mijn naam. Maggie. Ik weet dat ik een Elysian ben. Dat ik een gave hebt. Maar meer weet ik niet. Ik ga overeind zitten. Waar ben ik? Er klopt iemand op mijn deur. "Binnen," zeg ik. Er komt een jongen binnen. Alec. Hij is een vampier. Alec hoort bij de Volturi. Ik kijk nog eens om me heen. Dan zit ik denk ik in het kasteel van de Volturi. "Gaat het wel?" vraagt hij. Ik knik. "Wat is er gebeurd?" vraag ik. "Je viel flauw," zegt hij. "Wat doe ik hier?" vraag ik. "Aro, deed je het aanbod om bij ons te komen. Bij de Volturi en je zei ja," zegt hij. "Echt, ik kan er niet veel meer van herinneren," zeg ik. "Dat komt doordat je je hoofd iets te hard hebt gestoten," zegt Alec. "Mijn hoofd doet wel pijn," zeg ik. "Aro, geeft je alle tijd om weer helemaal te herstellen," zegt hij. "Als weer volledig hersteld ben kan je je melden bij ons in de grote kamer." Ik knik. "Bedankt," zeg ik. Hij knikt en hij loopt weg. Mijn hoofd klopt voor mijn gevoel. Het doet zoveel pijn. Ik ga weer eventjes liggen.

Ik sta in de zaal van de Volturi. Het ziet er gezellig uit. "Maggie, je bent een krachtig persoon. We willen je daarom de keuze geven om bij ons te komen," zegt Aro. "Bij de Volturi!" zeg ik enthousiast. "Ja, bij de wacht van de Volturi," zegt hij. "Natuurlijk wil ik dat!" zeg ik vrolijk. "Dan welkom bij de Volturi," zegt hij. Hij geeft me een mantel. Ik loop terug naar mijn kamer en ik leg mijn mantel in de la. Ik loop de gangen op. Opeens begin ik zwarte vlekken te zien. Alles begint te draaien en opeens is alles helemaal zwart.

Blijkbaar hoor ik echt bij de Volturi. Ik loop naar de kast en ik trek de la open. Er ligt een mantel in en ik haal hem eruit. Hij is precies op mijn maat. Ik hoor bij de Volturi. Blijkbaar vind ik dat heel leuk dus. Ik trek mijn mantel aan. Hij staat me best goed. Ik doe mijn haar in een strakke knot. Bij het raam staat er een kistje. Ik loop er heen en ik maak het open. Er ligt een ketting in van de Volturi. Ik doe hem om. Ik hoor weer geklop op mijn deur. "Binnen," zeg ik. Alec komt weer binnen. "Zo te zien gaat het goed met je," zegt hij. Ik grinnik. "Alec, waar kom ik vandaan? Waar was ik voordat ik hier kwam?" vraag ik. "Je bent hier al heel je leven," zegt hij. "Je ouders waren omgekomen toen je heel jong was. Aro heeft je onder zijn hoede genomen en je van alles geleerd. Weet je dat niet meer?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Ik weet niet veel meer," zeg ik. "Aro, wil je zien," zegt hij. Ik knik en ik loop met hem mee. Mijn mantel golft over de grond.

Ik zit als een klein meisje op de grond. Ik ben rond de tien jaar. Ik zit in de grote zaal. Jane moet op me passen en ze is heel aardig tegen me. Dan komt Felix aangelopen en hij pakt me vast aan één voet. Hij hangt me op z'n kop. Ik begin te giechelen. "Felix, zet me neer," zeg ik. "Als je wil dat hij iets doet voor je moet je het hem laten doen," zegt Jane. Ik doe wat ze zegt en ik laat Felix zonder zijn wil me neer zetten. "Zo makkelijk is het," zegt ze. "Je moet controle hebben over je vijanden en zorgen dat als ze iets verkeerds doen dat je ze afmaakt." Ik knik braafjes naar haar. Haar grote bloedrode ogen. "Wanneer mag ik eindelijk bij de Volturi?" vraag ik. "Niet zo ongeduldig, kleine," zegt Felix. "Als je volwassen bent ben je er wel klaar voor," zegt Aro. Ik knik weer braafjes.

We staan in de lift en we gaan richting de grote zaal. Ik volg hem en hij doet de deuren voor me open. "Maggie! Ben je eindelijk weer hersteld?" vraagt Aro vrolijk. Ik knik. "Je hoort nu officieel bij de Volturi. Daarom hebben we ook je eerste opdracht voor je. Maar het zou handiger zijn als je in een vampier verandert zodat de vampiers niet in verwarring worden gebracht," zegt Aro. Ik knik en ik doe wat hij zegt. Ik verander in een vampier. "Je kan nog even hier blijven voor je maaltijd," zegt Aro. Mensen. Dit voelt niet goed. Ik kan geen mensen leegdrinken. Dat is verkeerd. Ik schud mijn hoofd. "Ik hou niet zo van het idee om op mensen te jagen," zeg ik. "Dat hoeft ook niet," zegt hij. "We hebben gewoon mensen eten voor je." Ik knik dankbaar. "Maar ga nu en vervul je plicht. Samen met Alec, Jane, Demetri en Felix," zegt Aro. Ik knik braafjes en ik loop achter ze aan. We lopen in een rijtje. Een soort driehoek rijtje. Net zoals vogels die achter elkaar aanvliegen. Eerst heb je één iemand en dan ernaast en net iets erachter twee andere mensen, daarachter weer twee mensen precies op dezelfde manier en zo steeds verder. Alleen zijn we nu met zijn vijven. Demetri loopt voorop. Hij moet ons de weg wijzen. Daarachter lopen Jane en ik. Alec loopt achter mij en Felix achter Jane. We lopen wel op vampiersnelheid. "Wat moeten we eigenlijk doen?" vraag ik. "Er zijn vampiers die denken dat ze de baas zijn. Dat zij alles mogen bepalen. Wij moeten ze duidelijk maken dat wij de baas zijn," zegt Jane. "Waar moeten we heen?" vraag ik. "Demetri?" vraagt Felix. "Naar de Amazone," zegt hij. "Er is een man. Joham. Hij maakt half-vampier half-mens wezens. Het is niet zo erg dat die er zijn maar wel dat er hele tijd mensen aan dood gaan. Mensen beginnen daar dingen te vermoeden," zegt Felix.