Never Forget (Twilight Fanfic)

35. To bring me down

Maggie's POV.

Het is een enorme takenlijst. Maar het gaat wel. Totdat we naar Sue's huisje moesten. Seth was ook thuis en zoals je wel kan begrijpen wil ik hem echt niet zien. Hij liep meteen naar me toe en wilde zijn armen om me heen slaan. Ik was gewoon zo wanhopig dat ik niet wist wat ik moest doen dat ik flauwviel. Jared zei dat hij me wegdroeg en me later - in het bos- weer heeft opgelapt. We zijn nu klaar met het lijstje en het is al avond. We lopen terug en ik geef de spullen aan Emily. Jared haalt nog wel wat takjes uit mijn haar. Ik help mee maar er komen echt enorme klitten. Ik pak mijn borstel en ik borstel ze eruit. "Jared, kun je morgen patrouilleren?" vraagt Sam. "Het spijt me. Ik moet weer menselijk-proefkonijn spelen," zegt hij. "Seth, kun jij?" vraagt Jake. Hij knikt enthousiast. "Ik ga slapen," zeg ik. Ik ren naar boven en ik kleed me om. Ik ga in bed liggen en ik dommel snel weg.

"Wat je zag was een illusie," klinkt erin mijn hoofd. "Een illusie." Het is een vrouwenstem. "Hij houdt van je. Dat heeft hij altijd gedaan en dat zal hij altijd doen. Het was je tante. Het is een illusie. Pak mijn boek en ga naar bladzij 834. Het is een illusie," klinkt het weer. "Een illusie." "Het is begonnen!" Ik schiet overeind. "Pas op! Het is begonnen!" Ik kleed me om en ik ren naar beneden. Iedereen schrikt meteen op. "Het is begonnen!" Ik kijk verschrikt om me heen. "Wat is er?" vraagt Jared. "Een stem," mompel ik. "Werkte je armband dan niet?" vraagt hij. Ik schud lichtjes mijn hoofd. Er valt opeens een boek uit de kast. "Het boek!" Ik pak het op. Het is het spreukenboek van mijn moeder. Ik leg het op tafel. Opeens bladert het boek uit zichzelf naar bladzijde 834. Ik ga aan tafel zitten. "Vind jij het normaal dat een boek uit zichzelf uit de kast valt en uit zichzelf verder bladert?" vraagt Jona. Ik negeer hem en ik lees de pagina.

Het zijn niet echt illusies maar het lijkt er wel op. Met deze spreuk kan je mensen dingen laten doen zonder dat ze het door hebben. Tenzij er natuurlijk een anti-vloek spreuk is uitgesproken. Nadat de spreuk is uitgewerkt weten de mensen niks van wat ze deden. Ze denken dat ze iets heel anders hadden gedaan. Je kan weten of zo'n spreuk is gebruikt door de mensen te besprenkelen met magisch stof. Ze zullen oplichten als het klopt dat ze behekst zijn.

Er staat een vrouw aan de andere kant van de tafel. Ze heeft blauwgroene ogen en blonde krullende haren. Ze lijkt eigenlijk best wel op mij. Vreemd genoeg. "Maggie," zegt ze met een heldere stem. Het is dezelfde stem als in mijn dromen. "Denkt u dat ze behekst zijn?" vraag ik. Ze knikt. "Hij houdt van je. Dat heeft hij altijd al gedaan en dat zal hij ook altijd doen," zegt ze. "Maggie, met wie praat je?" vraagt Jona. "Alleen jij zal me kunnen zien," zegt ze. "Wie bent u?" vraag ik. Nymeria Rosalier Uley," zegt ze en dan is ze weg. "M'n moeder," mompel ik.

Ik ren naar boven. Magisch stof. Waar heb ik dat liggen? Ik gooi heel mijn kamer over hoop. Ik ruim het later wel op. Sam komt binnengestormd. "Wat heb jij vandaag?!" vraagt hij. "Tijdens het slapen hoorde ik een stem en daarna hoorde ik de stem nog eens in mijn hoofd. Daarna dat met het boek en toen ik het stukje had gelezen zag ik een vrouw. Eigenlijk mijn moeder," zeg ik en met dat laatste kijk ik Sam aan. "Je moeder?" vraagt hij ongelovig. "Weet je zeker dat er niks met je aan de hand is?" vraagt hij. "Late eum mea memories see," zeg ik. Ik zie hem raar opkijken. Ik heb net met een spreuk mijn herinneringen aan hem heb laten zien. "Dat is echt raar," zegt hij. Alle herinneringen van mijn moeder dan. Niet die van Seth en Kim. "Wat moest op een illusie lijken?" vraagt hij. "Gewoon iets," zeg ik. Ik heb opeens het buisje met het stof. Ik gooi al mijn spullen precies terug op de plek waar ze lagen.

Ik ren naar beneden. Ik struikel op de trap en het buisje valt uit mijn handen. Ik rol de trap af en het buisje breekt op de bank. Het stof stuift de hele kamer rond. Het valt ook op Seth en Kim. Ze beginnen licht te geven. "Au," zeg ik. Ik doe met mijn gave het stof in een nieuw reageerbuisje. "Wat is dit?" vraagt Jared. "Het was mijn tante die ze behekst had. Als ze oplichten door dit stof dan betekent dat dat die spreuk op hun is uitgesproken," zeg ik. "Dus het was allemaal fake?" vraagt hij. "jep," zeg ik. "Waar hebben jullie het over?" vraagt Seth. Het stof is van hem afgevallen en hij is opgehouden met licht te geven. "Mag ik eerst naar een dokter of zo?" vraag ik. "Waarom wil je het niet gewoon vertellen?" vraagt Paul. "Ik wil eerst naar een dokter," zeg ik. "Dat wil je alleen als toevlucht zodat wij dit vergeten. Want je haat dokters," zegt Sam. Ik probeer langzaam op te staan. "Jared, ik heb het meeste al uitgelegd," zeg ik. "Jij doet er echt alles aan om het niet te hoeven vertellen, hè," zegt Jared. Ik knik. "Late eum mea memories see," zeg ik weer en iedereen schrikt op. Ik heb hun een beetje alles laten zien behalve het huilen enzo. "Dat zou ik nooit doen!" zegt Kim. "Dat moet vreselijk zijn geweest!" zegt Emily. "Was het ook," zegt Jared. Ik geef hem een stomp in zijn maag. Seth opent zijn armen en ik loop in zijn armen. Hij slaat ze om me heen. "Wat bedoel je moeder met: 'het is begonnen?'" vraagt Sam. "M'n tante die probeert mij ten onder te krijgen," zeg ik.