Never Forget (Twilight Fanfic)

23. Introduction round

Maggie's POV.

Ik doe mijn ogen langzaam open. Echt alles doet pijn. Ik lig in een lichte kamer. Ik kijk door het raam naar buiten. Dit huis staat in een enorm bos. Ik ga overeind zitten. Waar ben ik? Ik sla mijn benen over de rand. Ik zit vast aan allemaal draadjes. Ik trek ze los. Ik sta op en ik merk dat mijn benen echt zwak zijn. Wat verwacht je? Ik heb dagen niet gegeten. Ben ik terug bij de Volturi? Laat het alsjeblieft niet zo zijn! Ik loop rustig de kamer uit. Ik hou me aan alles vast wat ik maar vast kan pakken. Ik loop de trap af. Ik zet voetje voor voetje op de treden. Ik heb echt het gevoel alsof ik flauwval. Of flauw ga vallen. Ik ben niet de enige die het door heeft en Jona rent naar me toe. Hij helpt me met traplopen. Als ik van de trap af ben kijk ik op en iedereen in de kamer staart naar me. Ik heb eigenlijk geen idee wie het allemaal zijn. Er is een jongen met brons haar, een meisje met bruin haar, een klein meisje met chocolade kleur ogen, een jongen met een bronzen huid, zwart haar en donkere ogen, een prachtig blond meisje, een grote spierbundel, een blonde mysterieuze jongen, een klein meisje met bruin haar, een man met blond haar, een vrouw met een hartvormig gezicht, een man met rode ogen, een vrouw met stijl blond haar, een vrouw met krullend blond haar, een vrouw met bruin krullend haar, een man met donker haar, een olijfachtige huid en een jongen met een bronzen huid, zwart haar en prachtige ogen. Ze kijken verdrietig maar er zit ook een kleine twinkel in. Hij is best leuk. Best wel heel erg. Focus Maggie! Straks is hij de vijand. Je kan niet verliefd worden op de vijand. Wacht... Verliefd. Niemand zei hier iets over verliefd zijn. "Wie zijn dit?" fluister ik. "Ik ben Carlisle," zegt de blonde man. "Kan je je nog iets herinneren?" vraagt hij. "Waarvan?" vraag ik. "De tijd voordat je opeens wakker werd bij de Volturi," zegt Carlisle. "Alleen herinneringen van toen ik klein was. Dat ik toen bij hun was. Maar Alec zei dat ze fake waren," zeg ik. "Maar verder weet ik niks. Ik ben opzoek naar mijn familie. Weten jullie wat ik moet doen?" vraag ik. Ik zie ze een gepijnigde blik trekken. Jona trekt me naar hem toe. "Volgens mij zijn zij je familie," zegt Jona. "Ow, sorry! Ik weet niks meer," zeg ik. "Het maakt niet uit. Je hebt geheugenverlies. Dat kunnen we je niet kwalijk nemen," zegt Carlisle. Opeens beginnen sommigen hier te grommen. Ik kijk ze raar aan. Iedereen kijkt naar buiten en ik volg hun blik. Ze rennen naar buiten en ik loop ondersteund door Jona langzaam naar buiten. Iedereen staat in een kring om iemand heen. Behalve die best wel knappe jongen. Ik kan niet zien wie er staat. Ik laat Jona los en ik duw de spierbundel langzaam opzij. Daar staat Alec. Ik loop naar hem toe en ik geef hem zonder iets te zeggen een knuffel. "Je bent dus goed terecht gekomen," zegt hij. "Dankzij jou. Anders zat ik waarschijnlijk nog steeds tussen die vier muren," zeg ik. Het is tamelijk stil. Ze zijn opgehouden met grommen. "Wat kom je hier doen?" vraag ik. "Ik was opzoek naar jou. Door je geheugenverlies weet je waarschijnlijk niet waar je precies heen moet maar zo te zien heb je ze al gevonden," zegt Alec. "Ik was eerst op een missie maar ik zei dat ik moest jagen." "Zijn ze er al achter?" vraag ik. Hij knikt. "De missie is om opzoek te gaan naar jou maar je bent nu al veilig dus ze kunnen je niks maken. Ik ga weer want straks hebben ze door dat ik weg ben," zegt hij. Hij geeft nog een aai over mijn hoofd en rent weg. Ik draai me om en iedereen kijkt me raar aan. "Wat is er?" Vraag ik. "Je gaf hem een knuffel bedankte hem," zegt de spierbundel. "Waar ken jij Alec van?" Vraagt Carlisle en hij gaal een beetje door zijn knieën zondag we op ooghoogte zitten. "Hij hielp me het daar te overleven en ontsnappen," zeg ik. "Alc hielp je?" Vraagt de blonde vrouw met het stijle haar ongelovig. Ik knik. "Waarom allemaal zo verbaasd?" Vraag ik. "In het verleden had Alec het niet zo op ons. Nu eigenlijk ook niet. Hij mag alleen jou," zegt de jongen met het bronzen haar. "Heeft iemand je daar pijn gedaan?" Vraagt de knappe jongen. Ik wil nee zeggen maar ik wil niet liegen tegen ze. misschien zijn ze eigenlijk mijn familie niet maar ze beschermen me wel. "Dat dacht ik al," zegt de knappe jongen. "Ik heb nog niks gezegd!" Zeg ik verbaasd. "Vroeger als wij iets vroegen en jij niet wilde liegen maar het ook niet toe wilde geven deed je precies zo," zegt hij. Ik knik. Dus zij zijn mijn familie. "Kom je moet naar binnen. Het is hier best koud," zegt Carlisle. Jona ondersteund me weer en ik loop naar binnen. Jona zet me op de bank en loopt dan zelf weg. "Wil je er over praten?" Vraagt de Spaanse vrouw. Ik schud mijn hoofd. "Wil je het laten zien?" Vraagt de jongen met het bronzen haar. Ik kijk hem vragend aan. "Jij kan je schild eraf halen en ik kan dan je gedachtenlezen," zegt hij. Ik knik en ik doe mijn ogen dicht. Ik concentreer me zo goed mogelijk. Als ik voel dat hij eraf is laat ik alles zien wat ik weet. Na een tijdje ben ik door alles heen en laat ik mijn schild terugschieten. De jongen kijkt pijnlijk naar Carlisle. "Het is wel handig dat iedereen zich even voorstelt," zegt Carlisle voordat iemand kan vragen wat de jongen gezien heeft. "Edward," zegt de jongen met het bronzen haar. "Bella," zegt het meisje dat naast hem staat. "Renesmee," zegt het kleine meisje van ongeveer zes jaar. "Alice," zegt het andere kleine meisje. " Jasper," zegt de mysterieuze jongen. "Rosalie," zegt het prachtige blonde meisje. "Emmett," zegt de spierbundel. "Esme," zegt de vrouw met een hartvormig gezicht. "Carmen," zegt de Spaanse vrouw. "Eleazar," zegt de Spaanse man. "Kate," zegt de vrouw met stijl blond haar. "Tanya," zegt de vrouw met krullend blond haar. "Garrett," zegt de man met de half-gouden half-rode ogen. "Jake," zegt de grote bronzenhuid jongen. "Seth," zegt de knappe jongen. "Ik ben Jona," zegt Jona. "Een vriend van Maggie," zegt hij. We hadden afgesproken niemand te vertellen dat we broer en zus zijn. Gewoon voor onze veiligheid.