Never Forget (Twilight Fanfic)

5. Back

Maggie's POV.

Ik ga eten klaarmaken voor de jongens. Ze komen zo terug van hun patrouille. Ik zet alles net op tijd op tafel want ze komen al binnengerend. Ik wil mijn boeken opruimen maar Quil botst tegen me aan en alle boeken vallen op de grond. Ik raap ze meteen op. "Waar was je?" vraagt Paul. "Het ziekenhuis. Ik ben net iets te hard gevallen," zeg ik. Jared kijkt me ongelovig aan. Ik loop naar boven en ik geef hem een brief. "Geloof je het nu." "Rustig maar," zegt Jared. Seth komt naar binnengerend en hij slaat meteen zijn armen om mijn middel. "Ik heb je gemist," fluistert hij. "Ik jou ook," zeg ik. Ik leg mijn handen en mijn hoofd op zijn borst. Hij geeft me een kus op mijn kruin. "Waar heb jij uitgehangen?" vraagt hij. "Het ziekenhuis," zeg ik. Hij grinnikt. "Verder hoef ik het denk ik niet te weten." Ik kijk hem aan en hij zoent me. Ik ga er in mee en ik ga een beetje op mijn tenen staan. Ik voel zijn tong in mijn mond. "Jongens, niet bij mijn eten," zegt Jared. Ik ga weer normaal staan en we houden op met zoenen. Ik loop naar de bank en Seth trekt me opschoot. "Het maakt me eigenlijk niet veel uit waar je bent geweest. Ik ben blij dat je terug bent." "Jullie doen net alsof ik een jaar weg ben geweest," zeg ik. "Het spijt ons dat we je gevolgd zijn," zegt Paul. "Ik ben ook niet boos meer hoor. Ik had ook gewoon niet zo overdreven moeten reageren. Jullie willen me gewoon beschermen," zeg ik. "Dat gaat niet altijd," zegt Jared. Ik grinnik en iedereen kijkt me raar aan. Ik wenk met mijn hand dat ze het moeten laten zitten. Iedereen loopt na een tijdje weer weg. "Seth," zeg ik. "Ja?" vraagt hij. "Ik was niet de hele tijd in het ziekenhuis," zeg ik. "Waar was je dan?" vraagt Seth. "Ik weet niet precies waar maar... Na het eten kwam ik weer zo'n groepje jongens tegen. Ik rende weg en toen kreeg ik die ruzie met Jared en Paul. Ik ging naar het bos en ik viel daar inslaap. Toen ik wakker werd was ik niet meer in het bos. Ik was in een gebouw in het bos. I-ik weet niet waarom ik daar was maar het waren geen goede redenen." Hij trekt me tegen hem aan. "Ik hou van je," zegt hij. Hij geeft overal kusjes op mijn gezicht. "De Cullens zijn terug," zegt Seth. "Ik moet naar ze toe, hè?" Hij knikt. Ik kijk hem aan en ik zoen hem vurig. Hij draait me onder hem en hij gaat van mijn mond via mijn kaaklijn naar mijn nek met zijn lippen. "Maggie, je komt er niet onderuit," zegt hij. Ik grinnik. Hij klimt van de bank af en tilt me overeind. Hij zwaait me op zijn rug en hij rent weg. Pas als we bij het huis van de Cullens zijn zet hij me neer maar hij houdt mijn hand vast. 

We lopen naar binnen. "Hoe is het gegaan in Volterra?" vraag ik. "Goed maar Aro is de laatste tijd nogal op je gestemd," zegt Edward. "Op die fiets," zeg ik. "Ja, die fiets." "Waarom? Ik dacht dat hij Alice wilde," zeg ik. "Wilt hij ook. Alleen door onze herinneringen over jou krachten en wat je aan hem hebt laten zien. Alice kan ook gewoon vechten en ze kan de toekomst zien maar jij kan iedereen in je omgeving in één klap of spreuk inslaap laten vallen, dood vallen, bevriezen of verstenen." "Klopt." "Jij bent giftig," zegt Emmett. Ik grinnik. "Hoe was het hier?" vraagt Alice. "Leuk," zeg ik. "Kun je me de bruiloft laten zien?" vraagt Edward. Ik haal mijn schild van me af en ik laat hem de bruiloft van top tot teen zien. "En verders?" vraagt Edward. "Hoezo verder?" vraag ik. Ik denk aan wat er verders is gebeurt. Ik zie Edward schrikken. Nee! Mijn schild is nog steeds af. Ik laat hem terug schieten. "Het was allemaal een truc!" zeg ik boos. "Ik las Seth's gedachten dus ik moest weten wat er gebeurt was?" "Dat is echt gemeen!" "Jij zal me het nooit vertellen," zegt Edward. "Omdat jullie je nergens zorgen over hoeven te maken als het niet nodig is!" "Maar dit is wel nodig!" "Niet!" Seth legt zijn hand op mijn schouder. Ik word meteen wat rustiger. "Waarom lukt het hem wel om jou rustig te krijgen maar mij niet," zegt Jasper. Ik ga dicht tegen Seth aanstaan. "Ik laat het nu rusten maar alsjeblieft. Vertel het ons gewoon," zegt Edward. "Ook al hebben we er echt niks aan. Vertel het gewoon." Ik knik. Jake komt aangelopen en Nessie rent naar hem toe. Ze springt in zijn armen. Ik zie Edward heel even boos kijken maar daarna probeert hij het best wel te verbergen. Jasper en ik grinniken. De rest heeft niet door wat er aan de hand is. "Hoelang blijven Emily en Sam weg?" vraagt Bella. Ik haal mijn schouders op. "Alice?" vraag ik. "Over een week," zegt ze. "Wanneer moet ik naar Volterra?" vraag ik. "Ze zeiden snel maar voor hun is dat een jaar," zegt Edward. Ik knik. Ik haal mijn schild eraf en ik denk: "Heb je Julian nog gezien?" Edward knikt. "Ze hebben een nieuw lid in hun coven. De Volturi. Julian. Zijn gave is om mensen of vampiers een geheugen te wissen. Of bepaalde delen ervan," zegt Carlisle. "Hij deed raar. Vol opgekropte woede. Julian zat vol woede," zegt Bella. "Hij is vervloekt. Weet je nog. Dat komt daardoor," zeg ik. Ze knikt. "Nu eerst iets anders," zegt Carlisle. Iedereen kijkt hem vragend aan. "Jouw nachtmerrie 'probleempje'," zegt hij. Ik zeg niks en hij kijkt me aan. Ik glimlach onschuldig naar hem. "Je komt er niet onderuit," zegt hij en hij loopt weg. Seth pakt mijn hand en trekt me mee achter Carlisle aan. We lopen naar zijn kantoor en ik ga in een stoel zitten. Seth gaat in de andere stoel naast me zitten.