Never Forget (Twilight Fanfic)

33. And then...

Maggie's POV.

"Maggie!" Ik schiet overeind. Ik ben inslaap gevallen bovenop mijn boeken aan de tafel. Ik ben al ieder seconde bezig geweest met het zoeken van die spreuken. Het is echt eindeloos. Ik kijk om me heen en Seth staat bezorgd naar me. "Ik heb nog steeds niks gevonden," zeg ik. "Dat zie ik want je lag te slapen. Op je boeken," zegt hij. "Ik ben zo moe," zeg ik en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Hij slaat zijn armen om me heen en geeft een kusje op mijn kruin. "Je moet wat rusten," zegt hij. "Ik moet die spreuken vinden," gaap ik. "Jou gezondheid is belangrijker dan die spreuk," zegt Seth. "Als ik die spreuk niet vind kan mijn tante de roedels zo vervloeken en dan kan ze mij zo grijpen," zeg ik. Ik ga weer zitten en ik sla de bladzijde om. Ik ga weer verder zoeken maar Seth pakt het boek. "Jou gezondheid is nog steeds belangrijker. Want stel dat ze hier komt en jij die spreuk nog niet heb gevonden moet je je nog wel kunnen verdedigen. En dat kan niet als je voor de helft aan het slapen ben," zegt hij. Hij legt het boek bovenop de kast. En natuurlijk ben ik weer te klein om erbij te kunnen. Hij tilt me op en draagt me naar boven. Hij legt me op het bed en ik val langzaam - tegen mijn zin in- inslaap. Ik slaap lekker droomloos. Ik word al snel wakker. Seth ligt nog wel te slapen. Ik glij uit zijn armen hoe graag ik daar ook wil liggen. Ik loop naar beneden en ik pak een stoel. Ik klim erop en ik pak mijn boek terug. Ik zet de stoel weer weg en ik ga op de bank zitten. Ik ga weer verder met zoeken. Het is een heel gedoe maar ik heb het er voor over. "Dus hier ben je?" hoor ik na een tijdje opeens achter me. Ik draai me om en daar staat Seth. "Ik moet gewoon die spreuk weten," zeg ik. Ik blader weer verder.

Een spreuk om een vervloeking te voorkomen. (Kan alleen gebruikt worden door een Witte Heks). Je moet de personen besprenkelen met het zand van de stranden van de Caribbean. Zeg dan: 'Tueri hoc creaturae contra omnes posuit anathema donec eGO hoc dicens omittere factio' Doe dit bij volle maan.

"Ik heb het!" zeg ik en ik sta op waardoor de stoel omvalt. Iedereen schiet meteen overeind. Ik had niet eens door dat er meerdere mensen in deze kamer waren. "Heeft er iemand zand van de stranden van Caribbean?" vraag ik. "We gingen met onze huwelijksreis naar de Caribbean. Het kan best zijn dat er nog wat in mijn koffer zit," zegt Emily. Ze loopt naar boven en komt terug met haar koffer. Ik maak hem open en er zit inderdaad wat zand erin. Ik pak een reageerbuisje en ik leg iedere zandkorrel - met mijn gave - in het buisje. Het zijn niet zoveel korrels. "Ik moet jullie besprenkelen met dit en dan de spreuk zeggen," zeg ik. "Dit is toch te weinig voor ons allemaal?" zegt Quil. "Dit buisje is magisch. Eigenlijk haal je er niks uit want voor alles wat je eruit haalt komt er evenveel terug. Behalve als je het met een gave eruit haalt," zeg ik. "Vannacht is het volle maan. Dan moeten we het doen." Ze knikken. Ik plof op de bank. "Eindelijk wat rust," zeg ik."Ik ga op patrouille," fluistert Seth in mijn oor. Seth loopt naar buiten. Wel raar dat hij het fluistert maar wat maakt het uit. Het is wel vreemd... Maggie stoppen! Je moet hem vertrouwen. Maar iets in me zegt dat er iets niet klopt. Zo peins ik de hele tijd verder. Ik weet het gewoon niet. Waarom vertrouw ik hem niet gewoon? Iets in me zegt dat het gewoon niet klopt. Moet ik gaan kijken? Nee, hij is mijn verloofde! Ik moet hem vertrouwen! Ik sta op. "Ik ga een eindje wandelen om mijn hoofd leeg te maken," zeg ik. Ik loop naar buiten. Het bos helpt me met mijn hoofd leeg te maken. Ik zie in de verte een grote wolf staan. Hij loopt weg en komt terug als een mens. Jared. Hij loopt grinnikend naar me toe. "Wat doe jij hier, kleine?" vraagt hij. "Wandelen. Mijn hoofd leeg maken. Wandelen," zeg ik. "Waarom je hoofd leeg maken?" vraagt hij. "Ik heb een raar gevoel maar ik weet niet waar het van komt," zeg ik. "Dat heb ik ook," zegt hij. "Maar als wolf heb ik gekeken en de rest heeft dat gevoel niet," zegt hij. "Raar. Hoe is het met Seth?" vraag ik. "Waarom vraag je dat aan mij?" vraagt Jared. "Nou, hij zei dat hij op patrouille ging," zeg ik. "Hij was er helemaal niet," zegt hij. "Dat is gewoon raar," zeg ik. "Moet je anders niet bij hem kijken," zegt Jared. "Ik wil niet die verloofde zijn die hem niet vertrouwt," zeg ik. "Maar dit is gewoon raar dus je hebt het recht," zegt Jared. "Desnoods zeg je dat ik je gedwongen heb," zegt hij. "We gaan naar zijn huis," zeg ik. Ik pak zijn arm en ik trek hem mee. We lopen het bos uit en ik wil meteen rechts gaan. "Het is de andere kant op," zegt Jared. "Wist ik wel," zeg ik en ik draai om. We lopen naar het huisje van de Clearwaters. We zijn allebei heel stil. Hoe dichterbij ik bij het huisje komt hoe vreselijker mijn rare gevoel in mijn buik wordt. Als we er bijna zijn stop ik met lopen. Ik heb het gevoel alsof ik moet overgeven. "Gaat het?" vraagt Jared. "Iets in me zegt dat ik niet wil zien wat er in het huisje is," zeg ik. "Ik ga wel als eerst naar binnen. Hij is tenslotte mijn verloofde," zeg ik. Ik loop naar het huisje toe en ik kijk of de deur open is. Hij zit op slot. Dus ik loop achterom. Ik pak de sleutel van onder de mat en ik maak de deur open. Ik loop langzaam naar binnen. En dan...