Został zesłany na Ziemie, po tym, jak udowodniono, że sam był pod czyjąś kontrolą podczas ataku na New York.
Miał odpokutować - naprawić swoje błędy.
Cała ta sytuacja mu się nie podobała. Nie chodziło o pomoc midgarskim bohaterom, to mógł zrobić.
Gd...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
(Przepraszam za długą nieobecność, ale nie miałam czasu, aby na spokojnie napisać i poprawić rozdział. Nawet teraz publikuje na szybkiego na przerwie w pracy, więc jeśli znajdziecie jakieś błędy to śmiało pisać xD)
Siedziała na skraju łóżka, gdy się obudził. Wokół siebie miała kołdrę, która odsłaniała jej nagie plecy.
W jego głowie pojawiła się myśl, że mógłby się tak budzić codziennie. Doszedł do wniosku, że byłby szczęśliwy, gdyby tak właśnie było.
- Dzień dobry - jego głos był zachrypnięty. Z uśmiechem przetarł oczy i powoli usiadł.
Szczęśliwe momenty mają to do siebie, że lubią szybko się kończyć. Tak było również w tamtej chwili, gdy usłyszał jej odpowiedź.
- Przepraszam - pociągnęła nosem.
Loki natychmiast zerwał się z miejsca i znalazł się tuż za jej plecami. W jego głowie zakiełkowała myśl, że mogła żałować poprzedniej nocy. To przecież było oczywiste! To był tylko przypływ emocji i w tamtym momencie na pewno czuła się...!
Negatywne myśli ucichły, tak szybko, jak się pojawiły, gdy zrozumiał, o co jej chodziło.
- Przepraszam - powtórzyła, wpatrując się w swoje ręce. - Myślałam, że to chwilowe... Jakiś efekt uboczny, ale... Przepraszam.
Jej dłonie. O matko jej dłonie...
- Wczoraj były tylko ciemne żyły, a teraz... Bolą mnie - wyszeptała, poruszając delikatnie palcami.
Jej dłonie były czarne. Począwszy od opuszków palców, po paznokcie i nadgarstek. Od nadgarstka ciągnęły się ciemne żyły, które sięgały za łokieć. Nie umiał oprzeć się porównaniu do węgla; jej dłonie wyglądały jak wypalony węgiel.
- Dlatego prosiłaś o rękawiczki - domyślił się, delikatnie łapiąc za jej prawą dłoń.
Przytaknęła i pozwoliła mu obejrzeć zmiany. Czuła jak sunął palcami od jej dłoni, przez bark i po piersiach. Przeszły ją od tego ciarki.
Loki przymknął oczy i objął ją od tyłu, przytulając do swojej klatki piersiowej. Wtulił twarz w jej szyje i otworzył kilka razy usta, próbując coś powiedzieć. Mirella cierpliwie czekała.
- Nie czuje jej - odezwał się w końcu.
- Nie...
- Twoja iskra zanika - przerwał jej. - Nie ma jej w twoich dłoniach, a przy przedramieniu jest ledwie wyczuwalna. Im bliżej serca, tym silniejszy ogień.
- Wypala się - przytaknęła, rozumiejąc.
Siedzieli w ciszy, przyswajając nowe informacje. Domyślali się, co to mogło oznaczać, ale żadne z nich nie chciało jako pierwsze powiedzieć tego na głos.
