Medya : Orkun Aktaş
Bölüm duyurularını ve alıntılarını Instagram üzerinden paylaşıyorum arada bir kaç spoi de veriyorum takip ederseniz çok sevinirim 🙏
Instagram : zeryaofficial
Keyifli Okumalar... 💙
Baran Arslanoğlundan
Benim hayatım hiç istediğim bir hayat olmamıştı. Benim hayatım daha küçükken annemin yapmak zorunda olduğu bir seçim yüzünden belirlenmişti. Belki bu yüzden anneme bir yandan kızsamda diğer yandan ise beni bırakmadığı için kızamıyordum. Benimkisi tam bir arafta kalmaktı.
Küçük yaşlarda olsamda neler yaşadığımı her saniyesine kadar çok iyi hatırlıyordum. Keşke hatırlamasaydım tüm o yaşadıklarım kafamda silik bir anı olarak kalsaydı ama bu bile elimde değildi.
Annemin yüzü sürekli gözlerimin önündeydi. Her şeyi unuturdum ama bana bakan o gözlerini asla unutmazdım. Onunla olan anılar aklıma gelince gülümsemeden edemedim. Bana hatıra olarak bıraktığı tek şey anılarımız olabilirdi. Onsuz yaşamak bazen gerçekten çok zor geliyordu...
Yıllar önce...
Yine tek başıma kalmıştım ve canım çok sıkılıyordu. Dışarıda çıkamıyordum Tahir amca bir yere çıkmamıza asla izin vermiyordu. Ve kızı Defne ise hiç benimle oynamıyordu hatta gördüğü her yerde bana nefret ettiği bir eşyaymış gibi bakıyordu oysa ki ben ona hiçbir şey yapmamıştım
Sıkıldığım için annemin yanına gitmek için odamdan çıktığımda annemin salonda cam kenarında ağladığını gördüm. Hep yalnız kaldığında böyle ağlıyordu ve ben ne zaman yanına gitsem hemen konuyu değiştiriyordu.
Kapının ardından annemi izlemeye başladığım da elinde bir fotoğraf olduğunu farkettim. Kimin fotoğrafı olduğunu göremesem bile annem fotoğrafa baktıkça daha çok ağlıyordu. Onu öyle görmek benide çok üzüyordu. Hiç ağlamasını istemiyordum
"Boran'ım annem can parçam. Çok özledim seni oğlum. Keşke son kez daha seni görebilsem. Keşke son kez kokunu içine çekebilsem."dedi ağlayarak
Boran kimdi? Annem kimin için bu kadar ağlıyordu?
"Çok uzun zaman oldu? Beni tanımazsın ama ben buna bile razıyım sadece bir kere yüzünü göreyim daha da başka bir şey istemem."
Ağlamasına daha fazla dayanamayıp yanına gittiğimde annem beni farkedince fotoğrafı saklamaya çalışmıştı ama ben görmüştüm.
Ellerimi dizlerine koyarak;"Anne yine neden ağlıyorsun? Ağlama sen ağlayınca benim kalbim çok acıyor."dedim
Annem önce dolu gözlerle bana bakmış ardından beni kendine çekerek sıkıca sarılmıştı. Onu öyle görmek çok kötü hissettiriyordu. Mavi deniz gibi olan gözlerine yaşlar hiç yakışmıyordu
Annem benden ayrıldıktan sonra beni kucağına alıp dizine oturtarak;"Bir şey yok Baran'ım öyle bir duygulandım işte."dedi
"Ama ben seni az önce duydum Boran dedin, oğlum dedin."dedim
Annem saçlarımdan öperek;"Oğlum şuan bunları konuşmanın sırası değil. Başka şeyler konuşalım olur mu?"dedi
"Hayır seni ağlatan şey ne bu sefer öğrenmek istiyorum."dedim
Elimi arkasına uzatıp annemden önce fotoğrafı alıp baktığımda fotoğrafta iki bebek olduğunu gördüm. Ve fotoğrafta ki bebekler iki tane birbirine çok benzeyen bebeklerdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZERYA(BERDEL)
Teen FictionZERYA💙🖤 Anne ve babasından güçlü olmasını öğrenen Asla kimseye boyun eğmeyen dediğim dedik olan Sadece ziyaret amacıyla geldiği Mardin'e tutsak olacağını bilmeyen, bir yanlış yüzünden töreye kurban olan ama asla, kendi bildiği doğrudan şaşmayan Z...
