ZERYA(BERDEL)

54.Bölüm

Medya : Zerya Arslanoğlu

Bölüm duyurularını ve alıntılarını Instagram üzerinden paylaşıyorum arada bir kaç spoi de veriyorum takip ederseniz çok sevinirim 🙏

Instagram : zeryaofficial

Keyifli Okumalar... 💙

Hâlâ anlamakta zorluk çeksemde o buradaydı. Vicdan azabıyla öldüğüm Deniz buradaydı. Beni görmek istemesi bile benim için bir mucizeydi. Oysa ki onu en son gördüğümde tüm nefretini kusmuş ve eğer ölürse mezarına bile gelmememi söylemişti. Şimdi ise beni yanına çağırıyordu.

Ama aklımda ki görüntüler ise asla gitmiyordu. Deniz her aklıma geldiğinde o anlar aklıma,gözümün önüne geliyordu ve bunu tekrar tekrar hatırlayarak yaşamak hiç kolay değildi.

Beşikte uyuyan çocuklarıma baktığımda günler sonra ilk defa gülümseyebilmiştim. Onların yanına kötü birilerinin yaklaşmasına asla izin vermeyecektim. Buna etrafımda ki herkeste dahildi. Onlar benim can parçam iken bugünlerde kimseye güvenemiyordum özellikle yıllar sonra ki en kötü anılarım aklıma daha da çok gelince. Bana kimseye güvenmemeyi kafama vura vura çok iyi öğretmişti ama ben bunu Boran sayesinde aşmıştım. Şimdi ise yine aynı şeyleri yaşamak canımı çok yakıyordu. Güçlü bir tedavi sonucunda ve ailemin desteğiyle onu unutmuş ve hayatıma devam edebilmiştim. Ta ki yüzünü tekrar görene kadar... Ben şimdi nasıl devam edecektim.

Bugünlerde en iyi anladığım şey ise çok iyi bir oyuncu olduğumdu. Ben kendimi etrafıma güler yüzlü,mutlu biri gibi gösterirken aslında içimde kan ağlayan biri vardı. Bunu kendimden bile saklayacak kadar çok iyi bir oyuncuymuşum. Ama artık bunu yapamıyordum etrafıma mutlu, güler yüzlü Zerya'yı gösteremiyordum çünkü artık gücüm kalmamış,tükenmişim gibi hissediyordum.

Yine yanaklarımdan akan yaşı farkedince sertçe sildim. Ağlamak istemiyordum ama olmuyordu ben artık hiçbir şeyi olduramıyordum. Şuan tek sığanağım çocuklarım ve Boran gibi hissediyordum ama onlara bile istemeden acı çektiriyordum.

Çocukların odasından çıkıp odama geçecekken avluya giren Berfini gördüm. Berfin beni görünce gülümseyerek el sallamıştı. Odama gitmekten vazgeçerek aşağı indiğimde yanıma gelerek sıkıca sarılmıştı.

"Yengem ay gerçekten özlemişim."dedi

İki haftadır Mardin'de değildiler. Emirhan ile ayrı bir plan yapıp buradan uzaklaşmıştılar.

Sarılmasına karşılık vererek;"Hoşgeldin bende özlemişim."dedim

Ardından Berfinden ayrılıp sedirlere ilerleyerek geçip oturmuştuk. Canım ne kadar konuşmak istemese de onu böyle burada bırakmak istemiyordum.

"Yengem gerçekten insanın kendi memleketi gibisi yok."dedi gülümseyerek

Kafamı sallayarak;"Evet."dedim

Berfin etrafına bakarak;"Annemler ya da Eylül falan nerede?"dedi

"Eylül ile birlikte çarşıya çıktılar."dedim

"Sen niye çıkmadın? Annem ile alışverişleri pek kaçıramazdın."dedi

Omuz silkerek;"Canım istemiyordu konakta kalmak daha iyi."dedim

Berfin bakışlarını yüzümde tutarak;"Yenge senin gözlerinde kızarmış bir şeyin mi var? Abimle mi alakalı?"dedi

"Bir şey yok Berfin bu aralar havamda değilim o kadar."dedim

"Peki sen öyle diyorsan."dedi ardından gülümseyerek;"Peki benim yeğenlerim ne yapıyor onları çok özledim."dedi

"Uyuyorlar."dedim