ZERYA(BERDEL)

69.Bölüm

Medya: Boran & Baran Arslanoğlu

Bölüm duyurularını ve alıntılarını Instagram üzerinden paylaşıyorum arada bir kaç spoi de veriyorum takip ederseniz çok sevinirim.

Bu arada attığım yeni bölümlerde yorum çok az. Oysa ki ben sizin düşüncelerinizi de okumak istiyorum. Lütfen bölümü okurken yorumlarınızı eksik etmeyin.🙏

Bölümü oylamayı unutmayın.🌟

Instagram : zeryaofficial

Keyifli okumalar 💙

İnsan geçmişini unutabilir miydi? Ya da onu hiç yaşamamış gibi sayabilir miydi? Bunların cevabını belki de bu yalnız kaldığım her gece düşünsem de bulamıyordum.

Ben geçmişimi belki doktor veya aldığım ilaçlarla unutmuş ya da unuttuğumu sanmıştım. Ama şimdi şöyle bir bakıyorum da unuttuğum falan yoktu. Belki beynim tüm bunları yoksaymış olabilirdi ama her defasında çevremden iki tane yakın kız arkadaşı yan yana gördüğümde sızlayan kalbimin unuttuğunu sanmıyordum.

Eğer unutmuş olsaydım kalbim bu kadar acıyla sızlamaz ya da bana bu kadar acı vermezdi.

Deniz gideli iki ay olmuş ve ben gün içinde ne kadar düşünememeye çalışsam da gece olduğunda kendimle bir başıma kaldığımda onunla son konuşmamız aklıma üşüşüp duruyordu.

Kardeşim deyişi her aklıma geldiğinde gözümden bir damla yaş istemsizce akıp gidiyordu. Aslında nerede olduğunu Boran'ın Deniz'in arkasından gönderdiği Volkan sayesinde biliyordum. Ama özellikle gitmek yalnız kalmak istiyorum dediği için bir şey de yapamıyordum. Kararlarına saygı duymam gerektiğini biliyordum ama ne kadar çok zorlandığımı benden başka kimse de bilmiyordu.

Kız kardeşim olarak saydığım Deniz'i bir kez daha kaybetmenin acısını tekrar yaşamak beni daha önce hiç bu kadar zorlamamıştı.

Elimi karnıma yaslayarak bebeğimi hissetmek istedim. Bu aralar mide bulantım dinmiş olsa da onu hâlâ tam anlamıyla hissetmiş değildim.Saat gecenin üçü olsa da uyku tutmadığı için odamın balkonunda öylece aklımda ki binbir düşünceyle Mardin'in manzarasına dalıp gitmiştim.

Boran'a çocuklara bir şey yokmuş gibi göstersem de yorulduğum her an kendimi bu balkonda Deniz'in son sözlerini düşünerek gözyaşlarımı akıtıp duruyordum. Elimden gelen başka bir şey yoktu ki. Ona bu kısacık zaman da olsa bile o kadar alışmıştım ki şimdi yokluğu fazlasıyla belli oluyordu.

"Annem sende Deniz teyzeni özledin mi?"diyerek karnımı okşadım. Gözümden akan yaşı silerek,"Ben çok özledim bebeğim. Keşke yine yanımıza gelse."dedim

Çok özlemiştim. Sanki ailem benden uzaktaymışcasına içimde bir özlem belirmişti. Oysa ki annem babam buradaydı ama kız kardeşim olarak saydığım çocukluk arkadaşım yoktu.

Daha fazla balkonda kalmayıp odama geçtiğimde Boran'ın hâlâ uyuduğunu görünce yüzümde oluşan tebessüme engel olamadım. Bu ara işleri fazlasıyla yoğun olmasına rağmen beni asla yalnız bırakmayıp her dediğimi yapıyordu. Şimdi en azından deliksiz bir uyku çekmesi beni mutlu etmişti.

Üzerimde ki sabahlığı çıkarıp yatağa geçip Boran'a doğru ilerlediğimde Boran da anında beni kolları arasına alarak kafamı göğsüne yaslamamı sağlamıştı

Çenesini saçlarıma yaslayarak,"Zeryam bir şey mi oldu?"diyerek kısık sesiyle sordu

Kafamı iki yana sallayarak,"Yok sevgilim açma uykunu uyu."deyip kafamı iyice göğsüne yaslayıp gözlerimi kapattım.