ZERYA(BERDEL)

68.Bölüm

Medya: Yusuf Ersan

Yine kendimi tutamayıp fazlasıyla uzun yazdığım bir bölümle geldim. Umarım okurken keyif alırsınız. Okurken yorumlarınızı da eksik etmezseniz çok sevinirim. Bölüm sonunda görüşürüz.

Bölümü okumadan önce oylarsanız çok daha mutlu olurum. Ayrıca yorumlarınızı da eksik etmezseniz benden mutlusu olmaz. 😘💙

Instagram: zeryaofficial

Keyifli okumalar 💙🖤

Karşımda olan kıza baktığım da içimde kopan fırtınaları nasıl dindirecektim gerçekten bilmiyordum. Gerçekten bu nasıl olurdu? Aylardır aradığımız şey nasıl burnumuzun dibinde olurdu? Aklım almıyordu.

Deniz suyu sehpaya bırakıp karşımıza doğru geçerek,"Zerya ne oluyor? Yüzün neden bembeyaz ve neden ağlıyorsun?"diye sordu.

Sana ağlıyorum arkadaşım sana ve bu yüzünün bir türlü gülmediği hayatına ağlıyorum.

Boran bakışları hâlâ öylece elinde ki fotoğraftayken Deniz'in yanımıza doğru ilerlediğini gördüm. Gelme demek istedim gelme ve bu olanları bilme demek istedim. Ama ne gelmesine engel olabildim ne de her şeyi öğrenmesine...

Deniz Boran'ın yanında durduğunda bakışları aynı onun gibi fotoğrafa yönelmiş ve yüzünde gördüğüm şaşkınlık ve mutluluk beni bir kez daha kahretmişti.

"A-abi bu abimin fotoğrafı."dedi Deniz heyecanla

Boran asla bakışlarını Deniz'e çevirmezken Deniz hâlâ heyecanla fotoğrafta ki abisine bakıyordu. Ölen abisine...

Deniz hızla Boran'ın elinden fotoğrafı alarak,"Evet bu o. Bu nasıl olur? Yoksa buldunuz mu onu?"diye heyecanla Boran'a döndü.

Boran sertçe yutkunurken Deniz ise hâlâ içinde ki heyecanla Boran'a bakıyordu.

Boran bir cevap vermezken Deniz,"Boran bir şey desene! Bu fotoğrafı nerden buldunuz?"diye tekrar sordu

"Ben verdim kızım. O benim kızım Havinim ve en yakın arkadaşının oğlu."dedi Firuze hanım araya girerek

Deniz aldığı cevapla hızla Firuze hanıma dönerek,"Firuze sultan peki şimdi neredeler? Yerlerini biliyor musun?"diye sordu.

Firuze hanım gözünden düşen bir damla yaşla,"O fotoğrafta olan canlarımın hiçbir sağ değil ki be kızım. Erken yaşlarında bu dünyadan göçüp gittiler."dedi

Firuze hanımın sözleriyle Deniz istemsizce geriye doğru sendelerken Boran ise olduğu yerde öylece bakışları yerdeydi. Omuzları düşmüş en büyük utancı yüzüne yansımış gibi bakışlarını bizden kaçırıyordu.

"Ne? Ne ölmesi ben ona daha kavuşamadan ne ölmesi?"dedi Deniz korkuyla. Ardından hızla bana dönerek,"Z-zerya bu gerçek değil, değil mi? Benim bu hayatta son kan bağım olan, ailemden son kalan kişi ölmüş olamaz değil mi?"diye titreyen sesiyle sordu.

Gözümden akan yaşlarla herhangi bir cevap veremezken Deniz hızla Boran'a dönerek,"Boran hani bana abimi getirecektin! Şimdi bu da ne oluyor? Daha bir kez olsun göremeden nasıl onu kaybetmiş olurum?"diye bağırdı.

Boran sonunda kafasını kaldırıp Deniz'e çevirerek,"O benim kan kardeşimdi Deniz. Ama abin olduğunu bende şimdi seninle birlikte öğrendim. En yakın arkadaşımın bir kardeşi olduğunu bende şuan öğrendim."dedi ardından kafasını iki yana sallayarak,"Ve çok üzgünüm ama maalesef anneannem doğru söylüyor o hayatta değil. Keşke bu durumu değiştirmek için elimden bir şey gelseydi ama çok üzgünüm. O yaşamıyor..."diye acıyla mırıldandı.