ZERYA(BERDEL)

71.Bölüm

Medya : Boran & Zerya Arslanoğlu

Ben geldimmm

Yeni bölümde yorumlarınızı esirgemezseniz çok mutlu olurum.💙🥹

Bölüm duyurularını ve alıntılarını Instagram üzerinden paylaşıyorum arada bir kaç spoi de veriyorum takip ederseniz çok sevinirim 🙏

Instagram : zeryaofficial

Keyifli Okumalar... 💙

Düşünüyorum acaba bir insan varoluş amacı olmadan nasıl yaşayabilirdi? Mesela ben kendimi ilk başlarda ayaklarımın üzerinde durmak üzere olarak odaklayıp bunun üzerinden gitmiştim. Ama o da sonra bir yere kadar miladını doldurmuştu.

Ve ben benim bundan sonra bir daha kolay kolay hayatımda köklü bir değişim olmaz dedikten sonra hiç uğramayacağım yerlere uğramış aklımın ucundan geçmeyecek şeyler yaşayıp kendimi fazlasıyla şaşırtmıştım. Şimdi bana tekrar sorsalar hayat amacın ne diye bu sefer ailemle her günümü dolu dolu yaşamak onları gücüm yettiğince her kötülükten korumak demek olurdu.

Çünkü insan elindekilerin kıymetini maalesef ki elinden kayıp gidince anlıyordu. Tıpkı benim saatler önce Orkun'u neredeyse kaybetmem gibi. Anlık olarak tüm öfkemi ona kusmuş başkalarına dinlemiyorsun dediğim şeyi üstelik bu sefer kendim ona karşı yaparak canım gibi sevdiğim abimi yıkıp geçmiştim. Tabi yıkarken kendimi de onunla beraber o enkaza sürüklemiş ve az kalsın sonu bir daha hiç iyi olamayacak yerlere kadar gidecek konuyu çok şükür halledip kıyısından köşesinden dönmüştük.

Peki dönmüştük dönmesine de bizim bu olaydan önce çok sevgili kocam ve kardeşleriyle de bir bitmemiş hesabımız vardı. Şimdi diyeceksiniz ki zaman geçti artık bu gerekli mi, ne hesabı?

Tabi ki de gerekli unutmayın benim hayatta her zaman modum olan bir cümlem vardır. Yarına kalsa da yanına kalmaz. Ve ben bu sözü bu kadar benimserken kusura bakmayın ama kimsenin özellikle eşlerini bırakıp içmeye giden adamların gözyaşına bakacak değildim.

Herkes ektiğini paşa paşa biçecekti. Buna çok sevgili kocacığım da dahil.

"Okyanus gözlüm ne oldu niye hiç konuşmuyorsun?"

Boran'ın sesiyle bakışlarımı yoldan çekip kendisine çevirdiğimde kırmızı ışıkta durduğunu farkettim. Düşüncelere o kadar dalıp gitmiştim ki arabanın durduğunu bile anlamamıştım.

Boran'ın sorusuna karşı omuz silktim. "Yorgunum ondan."

Yalan değil nezarethane falan derken gerçekten baya yorulmuştum. Hâlâ inanamıyorum kocam beni resmen içeriye attırmıştı. Hemde üç saat boyunca!

Boran bir anda elini hafif çıkmış karnıma koyduğunda elini itip itmemek arasında kalsamda bu fikirden hemen vazgeçtim. Baba ile evlat arasına girecek kadar da öfkeli değildim.

Boran ile benim aramda ki mevzu başka çocuklarımla olan mevzusu başkayken bunları karıştıracak değildim.

"Babacım sende annenle birlikte yoruldun mu?"

Boran'ın sorusuyla gözlerimi devirmeden edememiştim. "Yoranlar sağolsun."

Boran bakışlarını yüzüme kaldırdığında hızla bakışlarımı ondan çektim. Bir de utanmadan yüzüme bakıyordu hâlâ!

"Hâlâ küsmüyüz?"

Omuz silkerek herhangi bir cevap vermedim. Millet karısını önemsediğini göstermek için türlü türlü sürprizler yapardı benimki de beni nezarethaneye attırıyordu. Ne güzel!