LIE 2

7.

– Chociaż wysłuchaj co chcemy Ci powiedzieć. – błagał Jack i stanął naprzeciwko mnie – Możesz nienawidzić Williama, ale zrób to dla mnie.

– Dla ciebie? – zdziwiłam się – Nawet Cię nie znam.

– Proszę – zrobił znów coś w stylu słodkich oczu. Westchnęłam, bo nadal ta sytuacja była dla mnie niejasna i chciałam poznać prawdę, ale z drugiej strony to było cholernie nieodpowiedzialne i..

– Dobra – stwierdziłam i odwróciłam wzrok – Ale jeśli to znowu jeden z tych głupich pomysłów to nie obiecuje, że pomogę.

– Kocham cię, przysięgam – uśmiechnął się szeroko, jak małe dziecko, gdy jego rodzic zgodzi się na zakup czegoś słodkiego i pociągnął mnie za rękę – Chodź i przestań tyle myśleć.

Weszliśmy z powrotem do małego domu i znów do tego samego pokoju, w którym nadal stał William. Stanęłam jak najdalej od niego i starałam się unikać tego, że nadal tutaj jest. Nie wierzyłam, że to wszystko działo się na prawdę i jeżeli to kolejny koszmar z jego udziałem to nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek położę się spać.

Skupiłam swój wzrok na Jack'u, który aktualnie lekko zmieszany próbował naprawić atmosferę, a ja udawałam, że wcale nie jestem roztrzęsiona.

– No cóż – złożył ręce i spojrzał na nas oboje –Nie lubicie się, jasna sprawa, ale musisz nam pomóc.

Spojrzałam na Williama, który w przeciwieństwie gapił się na mnie bezwstydnie i czułam jakby tym wzrokiem wypalał we mnie dziury. Uniosłam wzrok prosto w jego tęczówki i zamarłam, widząc te władcze i tajemnicze spojrzenie. W sekundzie panicznie odwróciłam wzrok i skierowałam go ponowne w na Jack'a. Nie chciałam patrzeć na Williama, bo to od razu kumulowało we mnie mieszane emocje i głęboko ukryte emocje.

– W ciągu tych pięciu lat pracowaliśmy nad pewną rzeczą – uśmiechnął się i zaczął robić na palcach werble, chcąc dodać dramaturgii – Anty-remnant! – krzyknął i szybko wyjaśnił – Jak wiemy piątka dzieci opętała animatroniki, dlatego nigdy nie zastałyby spokoju, pomimo że ich ciała znaleziono. Musimy to tak jakby odkręcić dlatego musimy dostać się do pizzerii i wstrzyknąć do animatroników coś co pozbawi je „duszy".

– Jednak aby zrobić anty-remnant musimy mieć Remnant – dodał William, a ja skierowałam w jego stronę groźne spojrzenie, po czym momentalnie się zamknął i odwrócił wzrok.

– Ale co to jest właściwie ten Remnant? – zapytałam lekko zmieszana – I dlaczego go nie macie?

– Jest w rękach policji – kontynuował Jack – l Remnant to taka mikstura, ale skoro ma ją policja to musimy jakoś ją zdobyć.

– O nie! – zaprzeczyłam od razu – Nie ma nawet opcji, że będę się w to mieszać – dodałam szybko i zamknęłam oczy – Nie będę nic kraść i w szczególności policji. Nie skończę w więzieniu razem z wami, półgłówki.

– Ellie, dzięki temu uratujemy te dzieciaki – podszedł do mnie Jack i złapał mnie za ramiona, wpatrując się w moje oczy.

– Tak, bo najpierw trzeba było je pozabijać – wytknęłam i przewróciłam oczami.

– To był wypadek – rzucił szybko.

– Najlepiej się tłumaczyć, że to był wypadek – prychnęłam i odwróciłam wzrok – Nie mam zamiaru w tym uczestniczyć.

– Zostawisz tam tak te dzieci? – odpowiedział i przekrzywił głowę – Będą tam gnić do końca świata.

– Nie manipuluj mną poprzez dzieci – syknęłam i odwróciłam się – To jego wina i to on ma za to odpowiadać. Najlepiej jakby sam zgnił w więzieniu i ja osobiście chętnie go tam wyślę.