This is not love

Κεφάλαιο 17

Όταν η Ιόλη μπαίνει σπίτι, βρίσκει τον Πέτρο με μια πόδια περασμένη στον λαιμό του. Είναι σκυμμένος πάνω από τον πάγκο της κουζίνας και δείχνει πολύ απορροφημένος με το κόψιμο του κρεμμυδιού. Τόσο που δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία της.
  Η Ιόλη κοιτάζει γύρω το άδειο σαλόνι, ακουμπά τα κλειδιά στην κλειδοθήκη και πλησιάζει αργά προς το μέρος του.
  - Γεια, λέει απαλά και κάθεται στο σκαμπό απέναντί του. Ο Πέτρος απομακρύνει τα μάτια του από το κρεμμύδι και την κοιτάζει.
  - Γειά, δεν σε κατάλαβα. Λέει χαμογελαστά και σκουπίζει τα χέρια του στην πόδια.
  - Το παιδί; Ρωτάει η Ιόλη και παίρνει ένα μήλο μέσα από τη φρουτιέρα.
  - Κοιμάται. Ήταν ξεθεομένη. Λέει και συνεχίζει να κόβει. Η Ιόλη κουνάει το κεφάλι της θετικά μα είναι ανέκφραστη.
  - Πως περάσατε;
  - Ωραία ήταν. Κρίμα που δεν ήρθες. Η μικρή δεν έλεγε να βγει από την θάλασσα. Γελάει και ρίχνει το κρεμμύδι μέσα στο τηγάνι με το καυτό λάδι.
  - Εσύ; Πως πήγε σήμερα; Αναφέρεται στο βιολί που υποτίθεται πως θα έπαιζε.
  - Δεν πήγα. Του απαντάει με ειλικρίνεια και εκείνος σταματάει να περιστρέφει την κουτάλα και την κοιτάζει.
  - Α, ήσουν βόλτα; Προσπαθεί να φανεί αδιάφορος μα δεν τα καταφέρνει.
  - Ναι, συνάντησα τον Έκτορα και πήγαμε για κρέπα. Του λέει και προσπαθεί να διαβάσει τα μάτια του. Ο Πέτρος όμως χαμηλώνει το βλέμμα και ρίχνει τη σάλτσα στο τηγάνι.
  - Ωραία. Λέει μόνο και η Ιόλη σταυρώνει τα χέρια πάνω στο στήθος της. Τον κοιτάζει επίμονα για μερικές στιγμές μα εκείνος δεν της κάνει τη χάρη.
  - Λοιπόν, τι μαγειρεύεις; Ακουμπά τους αγκώνες της στον πάγκο και δείχνει το τηγάνι με τα μάτια της.
  - Μπα, τίποτα σπουδαίο. Έβρασα μακαρόνια και είπα να τα συνδυάσω με σάλτσα. Λέει εκείνος έχοντας χάσει πια την καλή του διάθεση.
  - Μάλιστα. Να βάλω κάτι να πιούμε; Τον ρωτάει η Ιόλη και σηκώνεται με κατεύθυνση το ψυγείο. Ο Πέτρος υψώνει το ποτήρι με τον χυμό και πίνει μια γουλιά.
  - Είμαι εντάξει. Η Ιόλη γεμίζει ένα ποτήρι με νερό και στύβει μέσα μισό λεμόνι.
  - Θα είμαι έξω. Τον ενημερώνει μόλις βεβαιώνεται πως το ρόφημα βγήκε αρκετά ξινό και του γυρίζει την πλάτη.

  Σε λίγο ο Πέτρος εμφανίζεται με δύο πιάτα γεμάτα μακαρόνια που ακόμα αχνίζουν. Ακουμπά το ένα ευγενικά μπροστά της και ύστερα βολεύεται απέναντί της. Η Ιόλη γέρνει πάνω από το πιάτο και η μυρωδιά της σπάει τη μύτη.
  - Μυρίζει τέλεια, σχολιάζει και ο Πέτρος χαμογελάει με ικανοποίηση.
  - Άφησε το να κρυώσει όμως. Την συμβουλεύει και εκείνη κουνάει το κεφάλι της.
  Ακολουθούν μερικές στιγμές γεμάτες σιωπή. Η Ιόλη έχει γύρει πάνω στην καρέκλα και κοιτάζει τον ουρανό. Ο Πέτρος από την άλλη κοιτάζει εκείνη.
  - Θα βρέξει. Λέει η Ιόλη παρατηρώντας τα σύννεφα που κρύβουν τα αστέρια. Ο Πέτρος δαγκώνει το κάτω χείλος του παίζει αμήχανα με το ποτήρι πάνω στο τραπέζι.
  - Ιόλη; Προφέρει χαμηλόφωνα το όνομά της και εκείνη στρέφει αργά το κεφάλι της προς το μέρος του.
  - Για πόσο θα παριστάνουμε πως δεν συνέβη τίποτα εχθές; Λέει και η έκφραση της σοβαρεύει απότομα. Ανακάθεται στην καρέκλα και στρώνει το φόρεμα στα πόδια της.
  - Άκου Πέτρο, παραδέχομαι πως χθες όλο αυτό... Κουνάει τα χέρια της σε μια προσπάθεια να βρει τις κατάλληλες λέξεις .
  - Αυτό που έγινε τέλος πάντων ανάμεσά μας ήταν πολύ ωραίο...
  - Αλλά; Ρωτάει με ένα χαμόγελο πικρίας εκείνος.
  - Αλλά δεν πρέπει να επαναληφθεί. Το ύφος του την λυπεί μα προτιμά να είναι ξεκάθαρη. Ο Πέτρος μένει να την κοιτάζει σιωπηλός με το άδειο του βλέμμα.
  - Τα βρήκες μαζί του έτσι; Την ρωτάει και εκείνη κουνάει αμέσως το κεφάλι της.
  - Δεν έχει να κάνει με αυτό Πέτρο. Υπήρξαμε παντρεμένοι και ζευγάρι για πολλά χρόνια. Όμως είδες που καταλήξαμε.
  - Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος με τότε Ιόλη. Δεν μπορεί να μην το καταλαβαίνεις. Της λέει απότομα.
  - Και; Επειδή άλλαξες σημαίνει πως εγώ μπορώ να ξεχάσω; Τον ρωτάει στον ίδιο τόνο και ο Πέτρος ξεφυσάει ρίχνοντας την πλάτη του στην καρέκλα. Απομακρύνει το βλέμμα του στον σκοτεινό δρόμο για να καταλαγιάσει τον εκνευρισμό του. Τα δάχτυλά του τρίβουν με δύναμη το πιγούνι του και τότε τον βλέπει. Ο Έκτορας κρυμμένος πίσω μια σειρά αυτοκινήτων παρκαρισμένα στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Μόλις τα μάτια του Πέτρου πέφτουν πάνω του εκείνος σκύβει γρήγορα πίσω από το αυτοκίνητο. Ο Πέτρος κρύβει ένα χαμόγελο και προσποιείται πως δεν τον έχει δει.
  - Χθες φάνηκε να το έχεις ξεχάσει Ιόλη. Στρέφεται πάλι σε εκείνη και στα αναψοκοκκινισμένα μάγουλά της.
  - Ήταν μια παρόρμηση της στιγμής. Δικαιολογεί τον εαυτό της σκυθρωπή.
  - Παρόρμηση της στιγμής θα ήταν αν ερχόσουν στον καναπέ και με φιλούσες την ώρα που κοιμόμουν. Λέει χαμηλόφωνα βλέποντας πια όλο το πρόσωπό της να έχει κοκκινήσει.
  - Επέμενες Ιόλη. Μου ζήτησες να ξαπλώσω δίπλα σου, να βγάλω το φόρεμά σου, τύλιξες το πόδι σου πάνω στο δικό μου όπως παλιά... Σε κάθε ανάμνηση ο Πέτρος τραβάει όλο και πιο κοντά την καρέκλα του σε εκείνη. Η Ιόλη μένει ακίνητη στην θέση της ανίκανη να αρθρώσει λέξη από την ντροπή.
  - Έχω αλλάξει Ιόλη• Για εσένα και για το παιδί μας. Ψιθυρίζει κοντά στο πρόσωπό της και εκείνη τον κοιτάζει δειλά. Ο Πέτρος πιάνει το χέρι της και το φιλάει παρατεταμένα.
  - Δώσε μας μια ευκαιρία ακόμα. Να σου αποδείξω πως μπορώ να σταθώ δίπλα σου όπως σου αξίζει. Να έχει η Εύα την πατρική φιγούρα που της λείπει. Λέει καθώς ελέγχει διακριτικά τον Εκτορα από απέναντι να τους παρακολουθεί παγωμένος.
  - Δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου Πέτρο. Ειλικρινά χαίρομαι που έχεις εξελιχθεί σε έναν ώριμο και έμπιστο άντρα, κυρίως για το καλό του παιδιού. Όμως μεταξύ μας δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον. Του ξεκαθαρίζει για δεύτερη φορά και ειλικρινά εκπλήσσεται με τον εαυτό της. Από που αντλείτε τόσο θάρρος;
  Η Ιόλη σηκώνεται αποφασιστικά από την θέση της και ο Πέτρος την ακολουθεί. Την πιάνει απότομα από το μπράτσο και την γυρίζει προς το μέρος του. Η Ιόλη παραπατάει και μορφάζει από την σφιχτή λαβή του.
  - Με πονάς. Διαμαρτύρεται και εκείνος χαλαρώνει το χέρι του.
  - Και εσύ με πονάς Ιόλη, με αυτά που λες. Εκείνη προσπαθεί να ελευθερωθεί μα ο Πέτρος τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση της. Το σώμα της παγώνει από τον φόβο και όλες οι αναμνήσεις παίρνουν μορφή μπροστά στα μάτια της.
  - Με φοβάσαι ακόμα. Λέει σχεδόν κολλημένος πάνω στο στόμα της και τα μάτια του γυαλίζουν.
  - Άφησε με Πέτρο. Ψιθυρίζει με την φωνή της να τρέμει. Εκείνος χαϊδεύει το μάγουλό της μα το χέρι μου το νιώθει σαν λεπίδα.
  - Σε θέλω τόσο αναθεματισμένα πολύ. Λέει και την αισθάνεται να τρέμει.
  - Άφησε με. Επαναλαμβάνει εκείνη ενώ η όρασή της έχει θολώσει από τα δάκρυα.
  - Σου είπε κάτι. Ακούγεται από πίσω τους η φωνή του Έκτορα αγριεμένα καθώς πλησιάζει αργά προς το μέρος τους. Ο Πέτρος γυρίζει ελευθερώνοντας επιτέλους την Ιόλη. Χαμογελάει λοξά και πηγαίνει κοντά.
  - Πρώτα μας παρακολουθείς από απέναντι, ύστερα μπαίνεις απρόσκλητος στην αυλή μας...Αλήθεια τι άλλο θα πρέπει να περιμένω από εσένα; Ο Έκτορας γέρνει προκλητικά προς το μέρος του.
  - Ό,τι χρειαστεί. Του απαντάει και η Ιόλη μπαίνει ανάμεσα τους.
  - Έκτορα σε παρακαλώ. Λέει σκουπίζοντας βιαστικά τα μάτια της.
  - Σαν τι να χρειαστεί; Την αγνοεί ο Πέτρος και την σπρώχνει απαλά στο πλάι.
  - Να απαλλαγεί από εσένα. Του απαντάει θυμωμένα ο Έκτορας και εκείνος χαμογελάει κουνώντας το κεφάλι του δεξιά αριστερά.
  - Μέσα κοιμάται ένα παιδί που είναι δικό μου. Όσον και αν θέλεις να με ξεφορτωθείς, λυπάμαι μα δεν θα σου κάνω το χατίρι. Η Ιόλη παρατηρεί τις γροθιές του Έκτορα που σφίγγουν και αγγίζει το στήθος του.
  - Καλύτερα να πηγαίνεις. Του λέει απαλά και εκείνος κοιτάζει επίμονα τα μάτια της.
  - Όχι. Ψιθυρίζει και χαϊδεύει το μπράτσο της που έχει κοκκινήσει.
  - Είμαι εντάξει Έκτορα. Προσπαθεί να τον πείσει.
  - Όχι δεν είσαι Ιόλη. Είδα πως σου συμπεριφέρθηκε. Γιατί προσπαθείς να τον καλύψεις; Υψωνει την φωνή του θυμωμένα.
  - Έλα τώρα γίνεσαι πολύ δραματικός. Σχολιάζει από πίσω ο Πέτρος και γυρίζουν και οι δυο προς το μέρος του.
  - Απλά την τράβηξα προς το μέρος μου. Επιμένει εκείνος θεωρώντας πως δεν έχει σφάλει. Τα μάτια της Ιόλης τσούζουν βλέποντας πως όλα όσα πίστεψε για εκείνον διαψεύδονται.
  - Το χέρι της έχει πάνω το σημάδι σου. Ένα από τα πολλά που φρόντισες να της αφήσεις. Σχεδόν φτύνει τα λόγια του από αηδία για εκείνον. Ο Πέτρος πηγαίνει απειλητικά προς το μέρος του μα η Ιόλη τον Σταμάτα με τα χέρια της.
  - Πέτρο. Σεβάσου τουλάχιστον το παιδί μας. Λέει ικετευτικά και εκείνος δείχνει να υποχωρεί.
  - Τότε διώξε τον μνηστήρα, πετάει με ειρωνεία.
  - Γιατί και η υπομονή έχει τα όρια της. Η Ιόλη κουνάει τρομοκρατιμένα το κεφάλι της και γυρίζει πίσω στον Έκτορα.
  - Σε παρακαλώ, ας μην τραβάμε άλλο το σχοινί. Του ζητάει βουρκωμένα και ο Έκτορας νιώθει το αίμα  να του ανεβαίνει στο κεφάλι.
  - Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη με αυτόν Ιόλη. Κοίτα πως τρέμεις. Λέει και την κράτα από τα χέρια.
  - Ειλικρινά δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Είχαμε μια διαφωνία και τελείωσε. Προσπαθεί να τον καθησυχάσει μα δεν φαίνεται να τα καταφέρνει.
  - Δεν είμαι τυφλός Ιόλη, ήμουν απέναντι και είδα τι έγινε. Θα μείνω εδώ μέχρι να σιγουρευτώ πως ο τύπος δεν πρόκειται να σηκώσει χέρι επάνω σου. Ο Πέτρος έχει μπει μέσα και περπατάει νευρικά στο σαλόνι.
  - Όσο είναι εδώ το παιδί δεν θα κάνει τίποτα. Σε παρακαλώ, μη μου το κάνεις πιο δύσκολο. Ο Έκτορας ξεφυσάει αγανακτισμένος με το πείσμα της.
  - Ωραία, θα φύγω, όμως θα έρθεις και εσύ μαζί μου. Της λέει και εκείνη κουνάει αμέσως το κεφάλι της αρνητικά.
  - Δεν πρόκειται να αφήσω το παιδί μόνο μαζί του ύστερα από όλο αυτό.
  - Και εγώ δεν πρόκειται να αφήσω εσένα μόνη με αυτόν. Δείχνει με το χέρι του προς το σπίτι.
  - Θα έχω το τηλέφωνο δίπλα μου, εάν συμβεί το παραμικρό ορκίζομαι πως θα σε πάρω. Απλά, φύγε Έκτορα. Όσο μένεις κάνουμε τα πράγματα χειρότερα. Λέει ικετευτικά και εκείνος την κοιτάζει.
  - Σε παρακαλώ. Επιμένει και επιτέλους ο Έκτορας υποχωρεί.
  - Θα κλειδώσεις την πόρτα σου, δεν θα αφήσεις το παράθυρο ανοιχτό και ακόμα κι αν σου ζητήσει να μιλήσετε θα με πάρεις τηλέφωνο. Λέει κουνώντας το δάχτυλό του και η Ιόλη συμφωνεί ανακουφισμένη.
  - Εντάξει, του απαντά και εκείνος φιλάει τρυφερά το μέτωπό της.
  - Θα είμαι εδώ γύρω. Φωνάζει φεύγοντας για να το ακούσει ο Πέτρος και η Ιόλη τον κοιτάζει να απομακρύνετε.